Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pośród cieni i piasków poszukuje nadziei,
Niczym węgorz przemierzam bezkresny ocean - dei,
Owijam się wokół prądów złudzenia,
Jestem pijawką w nocy, wśród mgieł zapomnienia,

Na stacji, w przystanii życia, wysypisku marzeń.

O Ty, co strzeżesz ludzkiej bramy!
Spójrz mi w oczy, nie masz odwagi?
Kim jesteś prócz nikim?
Kim będziesz prócz wiatrem?
Kim byłeś prócz tchnieniem ciemności
W dzień słoneczny ?

Jak złe ziarno daje zły owoc,
A puzzli nie układa się nożem,
Tak ja trwam i trwam,
Lecz żyć naprawdę nie mogę...

Na stacji, w przystani śmierci, wysypisku marzeń.

Opublikowano

oczywiście że sztuczny i na siłę - bo my tu mamy prosze państwa istne reality show - kolega miachał dotarł aż tutaj za koleżanką Joanie i targany namiętnościami postanowił napisać dla niej wiersz - natomiast ona ze strachu przed porywczościa kochanka postanowiłą uciec ze swoimi wierszami o dział wyżej...
- wszystkie odcinki serialu oglądnoąć można uważniej śledząc forum - można również wysyłać sms-y "czy chcesz aby się pogodzili? "
(jak już pisałem tekst badziewny)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zacznę może tak...
Jeśli chodzi o ten wiersz to liczy sobie blisko rok, więc Pana domysły są niestety zbyt pochopne.
Druga sprawa...nie wiem czy Pan zauważył, ale ten wiersz nie jest o miłości i jeśli rzeczywiście nie jest Pan wstanie tego dostrzec to albo jako "poeta" jestem beznadziejny, albo coś z Panem jest nie tak. Mam jeszcze jedna uwagę, a w zasadzie prośbę
Zamieściłem tu ten wiersz tylko dlatego, aby dowiedzieć się co inni o nim sądzą, a w Pana wypowiedzi znalazłem tylko drobny fragment dotyczący wiersza. Bardzo więc proszę, aby tego typu uwagi zachował Pan dla siebie, a skupił się na ocenie.

Z góry dziękuje i pozdrawiam
Opublikowano

bardzo mi przykro, ale po prostu rozbawiły mnie te wasze melodramatyczne rozmówki (naprawde nie potraficie tego załatwić jak ludzie, tylko musicie na forum wchodzić o swoich sprawach publicznie gadać? czyżby reality-show'y już tak w krew ludziom weszły ??)

wiersz jest o miłości (jako "poeta" powinien kolega zdawać sobie sprawę że wszystko jest kwestią interpretacji)
a dlaczego takie wnioski (że pisany na siłę i dla jaj...) prosze przeczytać sobie to zdanie i powiedzieć co w nim jest nie tak:
Posród cieni i piaskow poszukuje nadziej

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No coz. Jesli to jest coś na kształt przeprosin to przyjęte. Nie przeszkadzała mi krytyka, którą przyjmuje i postaram się jakoś dobrze wykorzystać, ale otoczka. Nie chcę komentować sytuacji, o której kolega wspomniał, żaden komentarz nie przychodzi mi zresztą na myśl. Jeśli chodzi o interpretacje to zwracam honor. Powinienem był rzec: z założenia miłość nie była motywem przewodnim tego wiersza:) Co w tym zdaniu jest nie tak niestety nie wiem (ale podobno najciężej jest dostrzec wady własnych "dzieł")...mam nadzieję, że prócz kolegi ktoś jeszcze zechce skomentować ten fragment.
Opublikowano

no cóż, dziwią mnie wszystkie komentarze, z wyjątkiem postów Klaudiusza (czyżby TWA?)

mnóstwo pretensjonalnych zwrotów, począwszy od poszukiwania pośród cieni i piasków, poprzez pijawkę, apostrofę do Boga, na wysypisku marzeń skończywszy.

nie wystarczy poukładać ładne zwroty by napisać wiersz, chyba. trzeba napisać coś z sensem i przy okazji spróbować, żeby to nie wyszło aż tak naiwnie.

i na koniec, może jednak wypadałoby poprawić ten błąd w pierwszym wersie (nie wiem, czy to literówka czy coś gorszego, oby to pierwsze:)), no chyba, że tak miało być, nie wiem...

pozdr

MZ

Opublikowano

gratuluję dobrego samopoczucia (a niby za co miałem kolegę przepraszać? ale zresztą nieważne, równie dobrze mogły to być przeprosiny...;)
a co do tego wersu:
Posród cieni i piaskÓw poszukujĘ nadziej(i tu dylemat czy to literówka, awangarda, czy mnie się cos pomieszało i rzeczywiscie tak brzmi liczna mnoga od nadziei...)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jesienią jesteśmy sobie bardziej potrzebni kiedy mgły podchodzą do okien a chmury  gromadzą na czole wsłuchani w rzewną skargę wiatru kołyszemy cichutko wzajemność
    • @MIROSŁAW C. chyba g- moll:) polonez Chopina jest piękny:)
    • @KOBIETA takie fantazje do nikogo nie prowadzą:)
    • Nie mam z tym problemu, by się odwrócić plecami do ludzi. Forsuję się ucieczką w najdziksze, nieodkryte ludzką stopą bory, wilgne od ciszy pradawnej, opalizujące błyskiem rubinowych ślepi, zawezwanych przez gęślarzy, z zaświatów widziadeł, klątwą najmroźniejszych wichrów, rozsadzających gałęzie i pnie, ostatnich konających tu z wolna drzew. W bezdni leśnych parowów. Lecz ludzie to też zwierzęta. Najgorsze, bezmózgie. Z psami gończymi u boku. Polują na nas. Dostojne wilki. Na własną zgubę szukają ran i dużych kłopotów. Jeśli trzeba życie oddam za swą naturę i wolność. Obława, krzyki i strzały. Niosą się na kilometry w pełnych grozy, cząstkach powietrza. Przybyłem do najświętszego zagajnika. By ukryło mnie w swych potężnych, prastarych korzeniach. Drzewo wszelkiego stworzenia. Ja omen śmierci i morderca niewinnych. Skomlałem wesoło i tarłem sierścią o pancerz boski z jego pooranej zmarszczkami wieków, brunatnej kory. Niech przyjdzie tu ta łaknąca krwi sfora. Ja im rozoram pazurami, karki i trzewia. Gardła strzaskam z lubością aż wywalą na wierzch, spienione w krwistej agonii jęzory.   Przybyła w porę jednak odsiecz. Las stał się pułapką w jednej chwili dla gniewnej pogoni. Labiryntem mitycznego monstrum. Duchy biją w dzwon puszczy. Leszy nawołuje swe wilcze dzieci. Odgłosem świętego rogu. Znamy dobrze jego ojcowski dzwięk. Wesołe wycie, szybuje do uszu demona. Czuję dobrze gniew swych dzieci. Pragnienie krwi, sączące się z rozwartych szczęk. Labirynt zamknął swe ściany na wieki. Nastała z wolna noc. Deszcz na runo i mech, cicho siąpie. Trzask gałęzi tak jednaki z odgłosem łamanych kości. Co chwila przerywa błogość snu. Pod drzewem stworzenia, odgłosy uczty wystawnej. Muchy wesoło brzęczą w ustach. Żuki wturlają się we wnęki oczodołów. Uczta w imię zwycięstwa i przeciw naturze człowieka. Na świeżym jeszcze, myśliwego trupie.
    • w porannym ogrodzie śpiew niosą od piano do forte źdźbło przy źdźble i trzepot skrzydeł  nasza lotność i wyobraźnia   pnąca się w górę w feerii nieznanych barw mgłami przepasana codzienność   w jednym przypadkowym spojrzeniu kojącej magii nieskazitelny promień słońca  poprzez pierwsze dojrzałe czereśnie   przez rosy wilgotne wsuwa się i drży pośród zbudzonych klawiszy na strunie G   kapie miód na piasek południowych mórz    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...