Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zgłoś

  • Niestety, Twoja zawartość zawiera warunki, na które nie zezwalamy. Edytuj zawartość, aby usunąć wyróżnione poniżej słowa.
    Opcjonalnie możesz dodać wiadomość do zgłoszenia.

    ×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Przywróć formatowanie

      Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

    ×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

    ×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

    ×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.

    ×


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Nie widzę Słońca

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy  @Omagamoga   Bardzo dziękuję! :) 
    • Mikołaj Szklanecki
      Młody

      Przez Mikołaj Szklanecki · Opublikowano

      Mocne doprawdy. Przyjemne, dobrze się czyta, gładko i żwawo. Na myśl przychodzi Kaczmarski i Dobre rady pana ojca.
    • Berenika97
      Ostatnie namaszczenie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy   Czuję w Twoim wierszu niepokój, bo na początku Śpiewaczka milknie wobec śmierci synka , jest pełna bólu i bezradności , bo „głos dusz już woła do siebie". Potem barokowy obraz "triumfu śmierci" i nagle na końcu pojawia się samobójstwo. Czyli chodziło o młodego mężczyznę a nie dziecko. Nie ma w Twoim wierszu pociechy - zostawiasz mnie w ciemności, z obrazem krzyża opartego o mur ogrodowy. Jak zwykle Twój tekst robi na mnie wrażenie, działa na wyobraźnię. Podoba mi się. 
    • Mitylene
      Szept wiatru

      Przez Mitylene · Opublikowano

      W kołysce utulił konary drzew odurzone zapachem nocy na stole niedokończony wiersz zaniemówił zamykając oczy twoje ostatnie spojrzenie opuszkami palców wędruje po moim śnie milczeniem dotykając duszy.   Autor fotografii: M.Lewandowska

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Berenika97
      Na pustyni

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @beta_b   Zawarłaś w wierszu - moim zdaniem -  świetny paradoks: samotność i pustka są jednocześnie sprzyjające pisaniu i niebezpieczne. „Gdybym była sama, chybabym umarła” - niemal wyznanie. Pisanie okazuje się możliwe tylko do pewnego stopnia samotności – dalej jest już pustka egzystencjalna, nie twórcza. Bardzo mi się poboba.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...