Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie żegnamy się na progu jesieni
w środku jest już znacznie ciszej
brak słów
przeprowadza bezpiecznie dłoń
na drugą stronę drzwi

odczarowane oko
odkleja się od klamki
milimetr po milimetrze ogarnia
przedsionek rozmigotany
szarpaniem ledwie żywych liści
przez wiatr

mrużę oczy

bliskość słońca rażąco
narusza istotę jesieni

Opublikowano

krążę wokół takich wierszy w zamyśleniu.
ten jest piękny klimatyczny.
nie mnie go oceniać.
to nastrój, emocje i tęsknota za Nieobecnością.

każdy ma swoją Nieobecność.
dziękuję, Anno, że Ty za mnie - tak pięknie
ściskam serdecznie.

Opublikowano

Tak bym go widziała:

nie żegnamy się na progu jesieni
w środku jest już znacznie ciszej
bezpiecznie przeprowadzenie
na drugą stronę drzwi

odczarowane oko
odkleja się od klamki
milimetr po milimetrze ogarnia
przedsionek rozmigotany
szarpaniem ledwie żywych liści
przez wiatr

mrużę oczy

bliskość słońca rażąco
narusza istotę jesieni


Bardzo obrazowo i nastrojowo.
Fajna pointa i jakby pierwszy śnieg w domyśle...
Wrócę :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję, Dorotko, że wpadłaś i cieszę się z "ciekawie". Trudno mi ocenić właściwie, na ile przekaz zakłóca odbiór - będę testować na ludziach z łapanki i postaram się poprawić ;)
Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
    • @KOBIETA gdyby nie kobiety, nie byłoby świata:)
    • @violetta zobacz Violetta …jednak my dziewczynki ;) o wiele więcej i szybciej rozumiemy:)  Spokojnych Świąt dla Was

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ️  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...