Od matki

[Wioletta_Buller]

To prawda, wstać nie chciałam,
spać miło, że aż strach,
poduszka się tuliła
do twarzy jak zły czar.
To prawda, pogubiłam
uśmiechów małą garść
i w kąt je gdzieś rzuciłam,
niech leżą tam, psia mać.
I nieraz się wkurzyłam
na małe z nieba serce,
bo moje dziś tak często
w rozterce... w rozterce...
Więc wybacz, Panie w Niebie,
że czasem radość blednie,
lecz wiem, że dziecko Boże,
to dziecko - jest od Ciebie.

[Marek_Dziekan]

Bywa bardzo często tak, ale widzę, że jednak rozumiesz w co grasz i o co w tym wszystkim chodzi skoro popełniłaś taki utwór, a to się chwali.Pozdrawiam.

[Wioletta_Buller]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Samo się popełniło ;)