Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Na bezdrożach

Duks

Przez Duks
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Duks

Duks

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

na bezdrożach
mojego umysłu
dojrzałem postać
smukłą i mistyczną

w meandrach
mojej duszy
kroczyła z dumą
okryta wielką tajemnicą

chciałem ją zawołać
poznać zrozumieć…
nim usta otwarłem
zniknęła

kim była
po co przyszła
do dziś pojąć
nie umiem

Duks

Duks

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Madziu.
Cieszę się, że z moim wierszykiem lepiej Ci się zasypia. :)
Dziękuję za czytanie i za sympatyczny komentarz.
Miłego dnia:)
Fly Elika

Fly Elika

Opublikowano
Opublikowano

Po, to rzeczywiście jakby baloniaste,
ale mnie ten wiersz wiąże to bliskość,
przypomina o miłych uczuciach,
Takich epokowych i zarazem,
przechodzi przez intelektualną
dojrzałość, do nowej jak świeżej
obecnej Epoki :))
Za tym można tęsknić

Pozdrawiam

Duks

Duks

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj:)
Bardzo ciekawa interpretacja.
Miło mi, że mój wiersz skłonił Cię do takich odczuć/przemyśleń.
Dziękuję za pochylenie nad wierszem i za komentowanie.
Pozdrawiam

Ps.
Baloniaste? :)
Mam nadzieję, że chodzi Wam o kształt wiersza. :))))
Fly Elika

Fly Elika

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj:)
Bardzo ciekawa interpretacja.
Miło mi, że mój wiersz skłonił Cię do takich odczuć/przemyśleń.
Dziękuję za pochylenie nad wierszem i za komentowanie.
Pozdrawiam

Ps.
Baloniaste? :)
Mam nadzieję, że chodzi Wam o kształt wiersza. :))))

O znów jakiś ps. Nam czyli, wreszcie proszę pisać
jaśniej.
Mnie również bardzo miło, co widać patrzeniem,
jak na załączony obrazek ;))
Patrzę i myślę , nadziwić się nie mogę,
skąd to zapatrzenie. Więc słucham uważnie
i dalej nadziwić się nie mogę,
w końcu zaczynam rozumować mądrość wyższą,
i się tak cieszę, że nic tylko pisać i pisać
Pozdrawiam
Duks

Duks

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj:)
Bardzo ciekawa interpretacja.
Miło mi, że mój wiersz skłonił Cię do takich odczuć/przemyśleń.
Dziękuję za pochylenie nad wierszem i za komentowanie.
Pozdrawiam

Ps.
Baloniaste? :)
Mam nadzieję, że chodzi Wam o kształt wiersza. :))))

O znów jakiś ps. Nam czyli, wreszcie proszę pisać
jaśniej

:)
Skoro:
„wreszcie proszę pisać jaśniej”
To wyjaśniam.
Bezpośrednio przed Tobą, komentował Marek Konarski i użył zwrotu baloniaste.
Ty w swoim komentarzu również, stąd – Wam.
Nie sądziłem, że tak Cię to zirytuje.
Tym bardziej, że biorąc pod uwagę kontekst i formę, moim zdaniem nie było powodu do irytacji.
Duks

Duks

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj:)
Bardzo ciekawa interpretacja.
Miło mi, że mój wiersz skłonił Cię do takich odczuć/przemyśleń.
Dziękuję za pochylenie nad wierszem i za komentowanie.
Pozdrawiam

Ps.
Baloniaste? :)
Mam nadzieję, że chodzi Wam o kształt wiersza. :))))

O znów jakiś ps. Nam czyli, wreszcie proszę pisać
jaśniej.
Mnie również bardzo miło, co widać patrzeniem,
jak na załączony obrazek ;))
Patrzę i myślę , nadziwić się nie mogę,
skąd to zapatrzenie. Więc słucham uważnie
i dalej nadziwić się nie mogę,
w końcu zaczynam rozumować mądrość wyższą,
i się tak cieszę, że nic tylko pisać i pisać
Pozdrawiam


Widzę, że komentarz został uzupełniony, a i "humor" dopisuje - więc chyba jest OK.
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Marianne_
      As pomaca mopsa

      Przez Marianne_ · Opublikowano

      Jura, dała za kozła koza; z oka łzo - kazał, a daruj.  
    • Arturek
      Uroczystość

      Przez Arturek · Opublikowano

      @viola arvensis dziękuję za miłe słowa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Kamil Olszówka
      Migocący płomień

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      I.         Nadpalonej świecy migocący płomień, Budzi rzewne odległego dzieciństwa wspomnienie, Niedosięgłe jak drugi wielkiej rzeki brzeg, Niewyraźne i rozmyte jak sen,   Chodząc w życiu różnymi drogami, Potykając się o losu przeciwności, Wspominamy barwne z dzieciństwa obrazy, Czasem próbując się nimi pokrzepić,   Zapamiętany w dzieciństwie babci śmiech, Czasem wlewa w duszę otuchę, Gdy nocami huragany szalejące, Do snu nie pozwalają zmrużyć powiek…   A gdy wokoło druty pozrywane, Od uderzeń piorunów żarówki popalone, Roztrzęsioną dłonią dzierżąc zapałkę, Czasem strwożeni zapalimy świecę.   I jak przed laty nasi dziadowie, Niewielką choć świeczkę postawimy w oknie, By swym blaskiem odbijając się w szybie, Nikły na twarzy zarysowała uśmiech,   Wtedy blask maleńkiego świecy płomyka, Zdaje się samotnie stawiać czoła, Srogim piorunom przeszywającym czerń nieba, Wichurom uderzającym o trzeszczący dach….   II.   Spalającej się świecy migocący płomień, Na wszystkie strony łagodnie chyboce, Niczym zatroskany, zmartwiony człowiek, Podejmujący w życiu decyzje niepewnie.   Bo te zawiłe losu koleje, Milionów ludzi na całym świecie, Są jak te tajemnicze świec płomienie, Z czasem wszystkie gasnące.   Ten tańczącego płomyka nikły blask, Na tle mroku nocnego nieba, Jest jak odmierzony ludzkiego życia czas, Na tle nieskończonego niepojętego wszechświata.   Te gorącego wosku krople, Spływające wzdłuż palących się świec, Są jak naszego życia lata kolejne, Biegnące nieśpiesznie aż po jego kres.   A ten gorący roztopiony wosk, Zdaje się kłaniać minionym wiekom, Pełnym wyrzeczeń, trudów i trosk, Spowitym mgłą niepamięci zamierzchłym tysiącleciom.   I jak ten maleńki świecy płomyk, Sami niegdyś zagaśniemy, Na wieki zamkną się nasze powieki, Ku wieczności nieśpiesznie odpłyniemy…   III.   Dogasającej świecy migocący płomień, Gdy zamigoce życia już kres, Ozłoci nikłym blaskiem włosy srebrne, I spływającą po policzku łzę,   A gdy zmęczeni życiem na starość, Wspomnimy z rozrzewnieniem odległe dzieciństwo, Czapkujmy naszym bezcennym wspomnieniom, Migocącym za niepamięci zasłoną,   Gdy będąc roześmianymi dziećmi, Pełni radosnej beztroski, Byliśmy jak te migocące świec płomyki, Nie lękając się odległej przyszłości,   Wciąż tylko na zabawach, Spędzaliśmy cały swój czas I tak płynęły kolejne lata, Pośród radości bez żadnych obaw,   Aż dorosłość naszą beztroską zwabiona, Za rogiem niepostrzeżenie się zaczaiła, By pochwycić nas w swe sidła, Pełnego trosk i problemów dorosłego życia,   Aż za pełną problemów dorosłością, Przykuśtyka niebawem już starość, By twarz zarysować niejedną zmarszczką I uprzykrzyć końcówkę życia niejedną chorobą…   IV.   Wypalonej świecy gasnący już płomień, Nim ulotni się z sykiem, Przerażony gwałtownie zamigoce, Nim już na wieki zagaśnie…   Podobnie i niejeden człowiek, Wydając w życiu ostatnie już tchnienie, Duszę swą gwałtownym strachem przeszyje, Nim ku wieczności nieśpiesznie odpłynie,   A czasem z wolna poruszając wargą Pokrzepi się jeszcze cichuteńką modlitwą, Nim w gardle uwięźnie już głos, Nie dając kształtu kolejnym słowom.   I jak z wypalonej świecy delikatny dym, Tak dusza z schorowanego ciała się ulotni By po przekroczeniu progów Wieczności, Stanąć wkrótce przed Stwórcą Wszechmocnym…   A wtedy Bóg Litościwy, Spyta ją głosem łagodnym, Czy pośród ziemskiego życia kolei, Była jak ten maleńki świecy płomyk…   Czy odbiciem Bożej Dobroci, Jaśniała w grzesznym człowieku ułomnym, Czy zanieczyszczona szpetnymi grzechami, Była jak czarny z smolnego łuczywa dym…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Corleone 11
      Zmienność

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Berenika97    Dziękuję Ci wielce za uważne czytanie. I za uznanie oraz oczywiście za komentarz.     Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę spokojnego week-end'u.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Alicja_Wysocka
      "Ach powiedz" – Poetycka pieśń o boskim pięknie kobiety | Adam Asnyk | Poezja śpiewana

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Słowa: Agnieszka Osiecka      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...