Pieśń o powstaniu

[Jan_Wodnik]

Przed długich lat dziesiątki podłe
Szyderstwem bito w bohaterski sztab
Hołubiąc dwie potworne zbrodnie
których znów nie chce dziś pamiętać świat

Wyszli z mieszkań zawiniętych w rozpacz
Wyszli by podnieść z kolan głos
Na swojej drodze zostawili los
Co złączył ich w strzelisty stos
Który jak pomnik obrócony w gruz
Pozostał męstwem serc i rąk

Nienadaremnie młode hufce
Rzeźbiły tunel ulic strzałów jękiem
Nienadaremnie drobne ciała
Zrywały czołgów łby nikczemne
By razem dłonią w dłoń jak dzieci armia
Z piosenką jasną ust swych oddać miastu
ze swego ducha ten ponury plon

Tak zatopiona w krwi niebieska gwardia
Pięknych aniołów co chwycili broń
Poszła do nieba jasną drogą chwały
Przy wtórze archanielskich trąb
By honor przenieść nad historii piętno
I dumę ponad pięści grom

Dziś pamięć o was wciąż tak mała
Choć żyje to znów chcą ją skraść
Wielkim poległym cześć i chwała
Padalcom ścierwo i historii bat