S jak skrucha

[Jan_Wodnik]

nie krzycz rodaku wśród pustych nieszczęść
splątanych w głowie słów i czynów
pomalowanych twarzy śmiechem
mundurów przeszłych stalą siną
co przywołuje smutną wieść
w zapachu gazu i wolności
w obrazach łopocących flag
chórów drwiących i tłumów grzmiących
zakwitłych jak czerwony mak
na nowym monte wielkich marzeń
których poblakły fałszem blask
zatrzymał koła czasu głazem
wrogów sumienia i mądrości
strażników praw marnując przyszłość
by zdusić naród w bezczynności
zamarłych gestów lichą szmirą

wciąż pamiętamy tamte niebo
ten kolor i ten świata smak
i wielkie istnień ludzkich credo
które klękając przyspieszyły czas

nie krzycz rodaku zmilcz i zamilcz
zastanów się minutę krótką
którędy biegnie droga marzeń
kto zwiódł cię i kto upił wódką
szklanych miraży kabotyńskich scen
by spaczyć pamięć o wolności
i natłuc w banku własny trzos

dni tamte dały sens i polot
moc i zwycięstwo obiecując rychłe
dlaczego teraz więc zwinięte żagle
dlaczego miłość przeszła w pychę
w szubrawy szum szubrawych słów
i brudną toń kloaki ducha
niech pamięć tę przywróci wiersz
i solidarna piękna skrucha