Anatomia peregrynacji

[Jan Sobieski]

Głowa wypchana trocinami
co już nie myśli
ciężko kroczy
przez piasek
żwir
kamienie

Wyprute oczy nie widzą
dokąd śpieszy ich duch

Potykając się o oddech
przypominają sobie chwile
bo więcej nie są w stanie
Zataczając się
upadają na obumarłe
kamienie
skały
głazy
Co tłumią agonię upodlenia
i rozwiewają włosy
bo też są głowami
Choć byli ludźmi

[dawniejbezet]

Proponuję, żeby Pan przeczytał ten tekst na spokojnie i rozebrał zdania logicznie na cząstki składowe. Być może wtedy zobaczy Pan to, co niewidzialne w emocji zapisywania. Absurdy, sprzeczności i śmieszność sformułowań.
Oczy nie widzą - upadając widzą; nie myśli - przypominają sobie.
Składnia zaś jest taka, że nie wiadomo co dotyczy "głowy", a co "oczu".
I w końcu: "głazy" są głowami? Czy "były" głowami ("choć byli ludźmi")?.
Nie wyszło. Zamiast Apokalipsy - uśmiech współczucia.
Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Jan Sobieski]

Mam nadzieję, że obecna wersja jest bardziej zrozumiała aniżeli poprzednia. Co do pytania- tak, głowy były niegdyś ludźmi, jednak obecnie są zbitą masą, przypominającą nic nieznaczące kamienie, w których pozostały jeszcze resztki człowieczeństwa.