Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ani powojenna cytrynówka własnego wyrobu
w kryształowej karafce,
a na stole imieninowym prawdziwa szynka w plasterkach,
śledź z Bałtyku, w śmietanie jak się patrzy, chrzan tarty przez solenizanta,
sałatki jarzynowe, ogórki w domu kiszone,
chleb zwykły ale za to jaki!!!!!
i ta atmosfera,
a wróg był jeden - komuch złowrogi i podstępny,
a dzisiaj?
wszystko zlazło na psy!
nawet kobitki jakieś wyleniałe i bez apetytów na prawdziwych gości,
źle jest kurwa mać,
ot co!!!!

Opublikowano

a dla takich gości z awansu społecznego
co liznęli akademie ku czci /obojętne czego/,
solenizant wyciągał z barku Budafok lub Ararat,
i jak się już ci nuworysze napili się zdrowo to wywyższali
się nad pozostałym towarzystwem tak:
a wiesz Basiu co oni mogą mi zrobić?
no wiesz?
nic mi nie mogą zrobić bo ja tam rządzę!
a na drugi dzień wystraszeni pytali:
jacek, nie gadałem ja tam głupot?
nie, wszystko Jasiu w porządku,
o, kamień z serca,

a dzisiaj gdzie ta atmosfera?
nie ma,
klops.

Opublikowano

ten akurat wątek gustuje w poszukiwaniu
pozaustrojowych selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny,
inhibitorem jest miętówka wspomagana historycznymi zaszłościami,
jeżeli doszukiwać się tu depresji to tylko
z poziomu lęku uogólnionego,
w innych dyskusjach bywa, że są bardzo czytelne wątki
ciężkich nerwic depresyjno maniakalnych
bez wychwytu zwrotnego /np. przez przekaźnik presynaptyczny/,
stan ten bywa dla twórców przeżywaniem kreatywnym
chociaż po Zetce tego akurat nie widać,
wszędzie tam gdzie jest klimat cygarowo-whiskowy jest wspaniale,
przy przedawkowaniach bywa rzadko uroczo,
zasadniczo.

Opublikowano

Madziu,
WZIĄŁEM CIĘ więc na dopaminę!!!!!!!!!!!!!!!
przypomnę tylko, że jest ona odpowiedzialna za
napęd ruchowy i napięcie mięśni,
żadna miętówka tego nie dokona co zwyczajny neuroprzekaźnik
o bajkowej nazwie dopamina,
gdybyś kiedyś miała chwilkę możemy jeszcze poeksperymentować z serotoniną,
ta bestia, chociaż jest odpowiedzialna za sen ma jedną niezwykle ponętną
cechę twórczą /w uproszczeniu rzecz ujmując/,
idzie mianowicie o to, że ta cała serotonina jest produkowana - uwaga!!! -
w szwach jąder /chociaż w rzeczywistości w jadrach szwu/,
sam ten szmer: szwy jądra, brzmi uwodzicielsko jak cholera,

Madziu - to tylko alternatywa,
jak będziesz kiedyś miała chwilkę,
dobrze?

rozmarzony - jacek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Przyjdzie czas na śmierć tak jak był na życie ona zabierze mnie nic nie zabiorę ziemi zostawię parę łez bezpańskich oczu pamiątkę Żaden ślad stopy nigdy nie powstanie miejsca gdzie byłem nawet nie zapłaczą ziemi zostawię zeszyt krótkich wspomnień kroków pamiątkę Już nie przytulę ale będę blisko ręce zmęczone noszeniem istnienia ziemi zostawią wszechobecną bliskość dłoni pamiątkę Nic nie zabiorę niewiele zostawię uczucia ludzi co żyć będą dalej wiersze pisane na znak tego życia myśli pamiątkę
    • @KOBIETA To jest wiersz zmysłowy, oniryczny, oparty na bardzo delikatnych detalach. Jego siła tkwi w zmysłowej kondensacji, rysując kontury, które można głęboko wypełnić znaczeniami.  
    • @Migrena To utwór, który z niezwykłym talentem operuje projekcjami metafizycznymi. Tym samym pragnie dotknąć granicy języka i milczenia, świadomie jednak stwierdzając , iż posiadany aparat pojęć czyni to niewiarygodnym. Tkwi w tym wniosku rodzaj ontologicznej rozpaczy, poczucie łamliwości pojęć w starciu z potrzebą ich wyrażania. Pozostaje wsłuchanie się w pustkę, słowa służą filtrowania szumu z jej powierzchni.    
    • @huzarc   Genialny wiersz ! :) zapada głęboko…szumiąc :) we krwi!   
    • Ojciec. Kopał kamienie w drodze do szkoły, trwała elektryfikacja wsi.   Pyskaty, ale praca w polu i silne ręce poskramiały górność myśli.   Człowiek lądował na księżycu, a grusza w ogrodzie wciąż rodziła owoce, nakrapiane wspomnieniem wojny.   Rekrut.   Potem ciężki plon od rana po zmierzch. Tam, gdzie dziś mruczą holenderskie kombajny.   Przerwana dekada. Brakło już oddechu dla ciągłych oklasków.   W końcu ja. I miasto. W nim dom z niczego wydobyty. Walka o cement, Jak synonim awansu    Układał szyny tam, gdzie teraz zarosła trawa. Pokolenie niepotrzebnych.   Wreszcie wycug u Niemca. Dobrowolny, choć z protekcji, przy maszynie.    Taki jest w końcu postęp.   Dziadek miał gorzej. On miał przymusowy, jako inwentarz domowy.   Ojciec kończy siedemdziesiąt lat.   A ja? Kim mądrzy Europejczycy mogłem zostać z taką metryką?  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...