Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano




Kocham Chariel więc kiedy powiedziała
resztę życia spędzę tylko z mężczyzną z którym będę się czuła
naprawdę świetnie
poczułem w tym pewną szansę dla siebie

To od tego dnia zacząłem wylewać za kołnierz
w zamian zabierałem ją na wystawy kotów transyberyjskich
a wieczorami błądziliśmy alejkami maszynowych parków
zbierając nakrętki snów i te wszystkie niezauważane przez tylu mimośrody
Chariel zardzewiała je potem w swoim pamiętniku
tymczasem ja wyświadczałem jej szereg drobnych przyjemności


jak
dzienne przypływy i odpływy statków kuchennych
conocne obmywanie fiordów miednicy
nadawanie wyłącznie na fali wysokiej częstotkliwości
i przenikanie do górnych warstw świadomości poprzez szyjkę macicy
oraz wracanie do siebie dopiero po tym kiedy ona już wróciła do siebie
co poświadczy załącznik numer 221


Wpajęczonej w rozpuszczone włosy exodus dłoni
na drżących ze zmęczenia palcach
na przełaj siebie na myśli skos
na dnia poniewierkę

A tak słodko tak dobrze śniła nas dzisiaj noc
gdy na rzęsie zachmurzonej powieki
kogut zapiał w czarną źrenicę


A jednak Mimo wszystkich moich starań i świadczeń
coś jeszcze gryzło Chariel
nadgryzało poczucie bezpieczeństwa jej szczęścia bez granic
było naprawdę upierdliwe W końcu
postanowiłem zapytać wprost
czy ty czujesz się Chariel ze mną świetnie?

Chariel milczała obserwując powracające bociany
a potem odlatujące bociany i znów wracające bociany
Ja w międzyczasie wyświadczałem jej te wszystkie usługi
o których wspominałem wcześniej oczywiście dodając do tego nowe usługi
takie jak choćby pomaganie Chariel w obserwacji powracających bocianów
a potem odlatujących bocianów
Wraz z zamieszczonym na dole rysunkiem
dość dokładnie zostało to opisane na stronie 666 jako "Malis avibus"


Dochodzimy co noc bliżej & bliżej
od tamtego jesiennego wieczoru gdy pierwszy raz skosztowaliśmy win
dochodzimy teraz o wiele wcześniej od rozbudzonych mgieł i nawoływań ptaków
Czułe ścieżki z wrośniętymi w nie miejscami naszych spotkań
coraz bardziej rozszerzają się w wiosennym słońcu

już
nie
można
przemierzyć
ich
w
okamgnieniu

Coraz bardziej zmęczeni i zobojętniali nierzadko z łzawiącymi oczami
dochodzimy chyłkiem do siebie

niet perz
o niet perz
o


Ta opowieść nie ma końca
Zawsze musielibyśmy wrócić do
Kocham Chariel więc kiedy powiedziała
resztę życia spędzę tylko z mężczyzną z którym będę czuła się
naprawdę świetnie
poczułem w tym pewną szansę dla siebie
Zresztą czy miałbym siłę wykrztusić coś jeszcze
przyciśnięty zardzewiałymi mimośrodami
rozgnieciony na płask wyblakłymi nakrętkami snów
rzucony przez Chariel w kartkę pamiętnika jak kamień w wodę?


Mineralogia mogłaby powiedzieć co nieco skąd się wziął
dlaczego właśnie w tym miejscu spierałby się do śmierci geolog z geodetą
Chemik prześwietliłby na wskroś kruche ciało i wskazał na związki
z resztą kosmosu Ot choćby ze mną

która wybrałam właśnie jego z brzegu kamienistej plaży
skupiona tylko nad tym ile kaczek pozostawi na wodzie
Kilka podskoków po milionach lat bezczynności
prawdziwie nieludzki wysiłek
zasiedziałych w wieczności krzemowych mięśni

Spoczywając w miękkim mule wspomina teraz chwilę
kiedy był ptakiem lecącym ponad grzywami fal
kamienieje marząc o dniu
w którym znów ożywi go czyjaś śmiertelna ręka

Opublikowano

Wielki powrót Kaloszy na to forum! Witaj, a jeśli teraz piszę bardzo powoli, to dlatego, że bardzo mnie wzruszyłeś, i mam oczy pełne łez, i fraz Twojego wiersza. Ależ się w Tobie uzbierałooo! I wychlusnęło przecudnie, aż kipi! Metaforyka niecodzienna, zaskakująca, i moje kochane bociany! Uwielbiam ten styl, taką poezję! Prawdziwą Poezję. Cieplutko, Para:)
Ps. Struktura wiersza - cudnie skomplikowana, złożona, bogata w formy rozmaite. Narracja, jak w balladzie, potem monolog wewnętrzny, jak strumień świadomości w prozie... . A generalnie - cudna liryka wyznania.

Opublikowano

czytałam z zainteresowaniem. dla mnie super mix. coś jak serial brazylijski skrzyżowany z rodzimym komiksem. wciąga.
niezłe. niezłe.
:)

Opublikowano

Wypisz, wymaluj definicja poezji ( dla bardziej skrupulatnych - liryki miłosnej). :))
Wiersz zapada w pamięć ( pamiętam, pamiętam ) a to znaczy, że nie jest banalny, choć traktuje o podróży każdego z nas - znikąd do nikąd.

Co my tu mamy? Miłość i śmierć, przemijanie, miłość, ironię i dystans do drogi jaką podążamy.
Podane wszystko w pięknej formie. Brawo autorze, brawo!

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo Ci dziękuję za ten komentarz :-) Liryka wyznania? I owszem, zamierzeniem był pewien monolog, powiedzmy kogoś po latach kogo miłość stopniowo kamieniała. Bociany jako symbol narodzin, odniesienie do tego, że bocian przynosi dziecko. Tutaj tylko przylatywały i odlatywały, przylatywały i odlatywały... Można skamienieć, zapaść się w swoich smutnych myślach jak kamień w mule, gdy żaden owoc nie narodzi się z miłości, nie pozostanie po niej widoczny ślad.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Staram się, żeby moje wiersze w jakiś sposób różniły się od innych. Kiedy człowiek napisze, powiedzmy 20 wierszy - spostrzega, że zaczynają być podobne do siebie. Pozostaje brnąć w to dalej, albo - co o wiele trudniejsze - szukać nowego spojrzenia i ujęcia tematu. Przede wszystkim dla własnej satysfakcji.

Dziękuję i pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję :-) Co do słów, prawdopodobnie są już na wyczerpaniu, podobnie jak surowce cywilizacyjne. Zwłaszcza, odkąd to wymyśliłem a nawet zaproponowałem utworzenie czegoś w rodzaju kryterium do kontrolowanie pisanych przez Autorów słów, tak żeby trochę ich zostało dla potomnych ;)
Opublikowano

Witaj Kalosy (tak z węgierska mnie naszło).
Piszesz w jednym ze swoich komentarzy do tego wiersza

'pewien monolog, powiedzmy kogoś po latach kogo miłość stopniowo kamieniała'

Hm ... i stąd?

'Ja w międzyczasie wyświadczałem jej te wszystkie usługi
o których wspominałem wcześniej oczywiście dodając do tego nowe usługi'

Usługi nie mają szans w kwestii odkamieniania miłości. Może woda z octem i zagotować? Na czajniki to działa ...

Bardzo mi się podoba ten wylew słów. Są jak morze sięgające do kamienistej plaży. Natchnienie cofa się i wraca, pozostaje sól, a jednak nie przesalasz.
Chyłkiem dochodzimy do siebie i park maszynowy. Nie uważasz, że lepiej by było

'Chariel zerdzewiła je potem w swoim pamiętniku' niz 'zardziewiała'?

Nietoperze. Panujesz nad słowami.
Pozdrawiam:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj! Bardzo mi miło, że zajrzałaś :)
[quote]Piszesz w jednym ze swoich komentarzy do tego wiersza

'pewien monolog, powiedzmy kogoś po latach kogo miłość stopniowo kamieniała'

Hm ... i stąd?

Bezdzietność wielokrotnie pokonywała największą miłość. Dlatego u mnie jest metaforą kamienienia, powolnie narastającego zobojętnienia. Aż po powiedzenie: "zimny jak głaz" (w środku)
[quote]
'Ja w międzyczasie wyświadczałem jej te wszystkie usługi
o których wspominałem wcześniej oczywiście dodając do tego nowe usługi'

Usługi nie mają szans w kwestii odkamieniania miłości. Może woda z octem i zagotować? Na czajniki to działa ...

Owszem :-) Ale w ten sposób oddaję czekanie. Oczekiwanie na owoce (a przynajmniej jeden) miłości jakimi są dzieci. W międzyczasie statki (jedzenie i picie), przypływy i odpływy (miłość fizyczna zależna od cyklów miesięcznych), wystawy kotów (powiedzmy jej hobby, jako nieświadoma próba załatania pustki bez dzieci. I tak transyberyjskie oddaje podróże po rozmaitych wystawach jak i, powiedzmy, że jej ulubione - koty syberyjskie www.google.com/images?hl=pl&client=opera&hs=ZFU&rls=pl&q=koty+syberyjskie&um=1&ie=UTF-8&source=univ&ei=ooBiTJmAC4_KjAeFovm3Bw&sa=X&oi=image_result_group&ct=title&resnum=1&ved=0CCoQsAQwAA&ei=pYBiTLqLJNCRjAfUk9GPCQ&gbv=2 )

[quote]
Bardzo mi się podoba ten wylew słów. Są jak morze sięgające do kamienistej plaży. Natchnienie cofa się i wraca, pozostaje sól, a jednak nie przesalasz.
Świetnie to odczytałaś! Zalew słów jak powiedzmy Wiślany ;)

[quote]
Chyłkiem dochodzimy do siebie i park maszynowy. Nie uważasz, że lepiej by było

'Chariel zerdzewiła je potem w swoim pamiętniku' niz 'zardziewiała'?


Zardzewiała bardziej oddaje to, że to ona pisała te wiersze/kartki pamiętnika.

[quote]
Nietoperze. Panujesz nad słowami.
Pozdrawiam:)

Jak choćby ten na stronie 666...
Bardzo dziękuję za komentarz (dzięki takim komentarzom sam zaczynam lepiej, czy też pełniej rozumieć, co napisałem ;)) i pozdrawiam.
Opublikowano

"Wpajęczonej w rozpuszczone włosy exodus dłoni
na drżących ze zmęczenia palcach
na przełaj siebie na myśli skos
na dnia poniewierkę

A tak słodko tak dobrze śniła nas dzisiaj noc
gdy na rzęsie zachmurzonej powieki
kogut zapiał w czarną źrenicę"

dla mnie może to, ale i tak wole te twoje standardowe - rok mnie nie było, a tu się okazuje że u Liliany są twoje przedruki :P że tak powiem to ja wole te lilianowe :P :P co ci sie sonetów nie chce pisać? :P zmęczenie materiału? ten rzeczywiście formalnie i dobry, ale że tak powiem: ja-takiego-nie-chce :D


pozdr.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jednak sonetem nie odda się wszystkiego. Przykładem jest Twój o wodzie, który pozostaje tylko słowami o wodzie ale nie oddaje jej natury. "Jak kamień w wodę" mnogością słów (mawia się przecież: "potok słów", "tonąć w słowach" i ja nie potrzebuję już tego pisać) oddaje bezmiar oceanu a ich ilość staje się metaforą. Podobnie jak, jeśli chodzi o uchwycenia samej myśli, nastoju - najlepszą formą jest haiku, ewentualnie miniaturka. Metafory same w sobie, podobnie jak przenośnie najwięcej radości dawały mi w przedszkolu (mamo, ten tramwaj ma czerwone skrzydła bo sam jest tylko osiemnastką, itp. wydziwiania - jak je nazywali rodzice) i obecnie nie są celem samym w sobie.

Pozdrawiam i cieszę się, że cię widzę, że nie dałeś się najgorszym - bo wydumanym przez siebie - wrogom :-)

Pozdrawiam.
Opublikowano

ale i tak sentyment to zrymowanej-zrytmizowanej formy pozostaje =) nie mówię, że to złe :P ale ja chcę, sam wiesz czego :P (jak to zabrzmiało^^) co do mojego sonetu to pewnie i masz rację, to że wrzucam wiersz nie znaczy że jest najlepszy... po prostu znaczy tyle, że powstał :) ostatnimi czasy zresztą mało już pisze, raz na miesiąc moze... albo rzadziej... z tymi metaforami musze sie niestety z toba zgodzic, chociaż sam je uwielbiam to już sam powoli widzę, że jak na razie budowa oparta o same metafory prowadzi do pewnej suchości wiersza... no ale dopiero czas pozwoli mi to jeszcze wygładzić... :P jak to ładnie w końcu powiedział jakiś profesor w stanach ;P a z którym sie zgadzam - "możemy sobie gadac, że cały świat, opis elektronu, czas, przestrzen - to złożone wielowymiarowe funkcje, których nie możemy sobie wyobrazić -- tylko czemu te złożone funkcje, którch nie mozemy sobie wyobrazić widzimy, ot jako np. krzeszło" :D

a jeżeli chodzi o mnie, to chyba ostatni tekst jaki stworzyłem i był dość , dobry to ten z końca marca:

Sonety utracone // ciag dalszy elegi

Deszcz, który już nie spłynie. To gwiazdy. Jak krople
Na cienkich wiszą sznurkach, u ręki kuglarza
To noc jest w jego cieniu, i dała się opleść
nieprzemijalnym dźwiękiem, odgłosem spadania.

Przejrzyste żyłki, światło, raz w górę, raz na dół
I z każdą nocą czujesz, że bardziej się skraplasz
ktoś musi przecież upaść, i oddać się za dług
przez gwiazdy zaciągnięty, tą sztuczką, za aplauz

gawiedzi niewidzialnej. Nie znosi nikt próżni
więc czujesz że się stałeś, tym deszczem, którego
na skórze nikt nie czuje, choć wkoło wciąż dudni.

I lekko się unosisz, duch zerwać się pragnie
Nad całą farsę, kłamstwo, coś znaleźć innego –
lecz wie, że trwać tu będzie, choć wzniósłby się dalej

bo tu związany czeka, zaklęty w zmartwychwstanie

pozdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @beta_b No i dobrze. Walka z całym światem jest z góry skazana na niepowodzenie, ale szanować się trzeba. Ja również z wieloma rzeczami się pogodziłem. Neurotypowy swiat taki jest, jaki jest i nic tego nie zmieni, ale... ja też jestem, jaki jestem i też się z tego cieszę i akceptuję. Spoko wiersz. :)
    • Osadzam się w życiu, osiadam, jak drzewo za późno sadzone. Koronę mu przyciąć wypada, nie wszystko jest jednak stracone. Podlewać je trzeba troskliwie, na mszyce uważać i grzyby, by żyło zdrowo, szczęśliwie, żeby przyjęło się w nowym. Osadzam się w życiu, osiadam i lepiej już znoszę wichury. I pragnień nie muszę się lękać, bez lęku też patrzę na chmury. Bo widać w nich wodę i zmianę, bo marzeń symbolem jest niebo, bo żyć mi się w końcu zachciało do ludzi mam niedaleko. Osadzam się w życiu, osiadam, drobnym nasycam promieniem i piję, kiedy deszcz pada i kwitnę, gdy mróz zelżeje. I sensu nie szukam, przychodzi: dojrzałość to pakiet dobrodziejstw. Nie walczę już z calym światem a nawet się z nim chcę pogodzić.  
    • kosząc trawę w sadzie nie pomyślałem że  to takie okrutne   dla barwnych motyli bratków i ślimaka który drzemał   zielonej żabki która wesoło skakała po źdźbłach trawy   dla młodych gołębia który uwił gniazdko na jabłoni   wyłączam  kosiarkę myśląc nie może  tak być bracie   ich świat dużo warty poczekam na wiatr który trawy ułoży
    • A idąc dalej: prócz wyżej wymienionych piosenek o charakterze patriotycznym (vide: "Ranczo") - hymnem narodowców jest "Hymn Młodych", moim: "Święta miłość kochanej ojczyzny" - w Polsce prawnie jest zabroniony hymn komunistów - "Międzynarodówka".   Tak i tuż przed kampanią wyborczą zrobiono zwrot w sprawie wyżej wymienionej kamienicy - wstrzymano sprzedaż, zaraz wrócę, robię kapucynka...   Wyżej wymienioną kamienicę wybudował żydowski handlowiec Izaak Rothenberg, który został zamordowany przez Niemców, a po wojnie kamienicę zasiedlili, także: zadbali o nią - Polacy i zgodnie z prawem - z braku spadkobierców - kamienicę przejął Skarb Państwa i żaden podmiot krajowy i międzynarodowy nie ma żadnego prawa żądać zwrotu wyżej wymienionej kamienicy, prawda jest również taka: mieszkańcy nie zostali wyrzuceni na bruk tak jak ja (moja sprawa jest raczej polityczna) - otrzymali mieszkania socjalne w innych częściach Warszawy, otóż to: w Warszawie jest bardzo dużo śródmiejskich pustostanów - czynsze są tam bardzo wysokie, na oku tą kamienicę mają dewoloperzy, międzynarodowe przedsiębiorstwo holokaustu i koszer nostra, zresztą: dlaczego mam rozwiązywać problemy pana Rafała Trzaskowskiego? Powiem tylko to: remonty przedwojennych kamienic są wyjątkowe drogie, a co z kamienicą przy Placu Zawiszy i przy Rondzie ONZ? Nomen omen: na pana Rafała Trzaskowskiego głosowało bardzo dużo młodych kobiet - kobiety zawsze głosują na słabszych i głupszych, natomiast: na silnych i mądrych - nigdy.   Takich problemów nie mają inne miasta w Polsce, a Warszawa: tak - to przez Dekret Bolesława Bieruta, to samo dotyczy żydowskich cmentarzy - Polacy nie mają żadnego obowiązku ich utrzymywać, proszę spojrzeć na zabytkowe cmentarze - katolickie i muzułmańskie - są zadbane, odwiedzane i pielęgnowane przez samych mieszkańców Warszawy o różnych wyznaniach monoteistycznych, a żydzi by chcieli, aby to my, Polacy, ich utrzymywali! Liberum Veto! Owszem, można składać wnioski o dotacje na zabytki, jednak: obok Cmentarza Powązkowskiego jest Cmentarz Żydowski i proporcje wyglądają tak - dotacje na ten pierwszy cmentarz wyniosą - 15 000 zł na remont jednego grobu, drugi grób kosztuje podatników - 100 000 zł - na tym sąsiednim cmentarzu i to jest normalne? Mówię tak dla przykładu: nie mam dostępu do żadnych dokumentów, proszę pamiętać: jestem pogańskim racjonalistą - libertynem i intelektualnym biseksualistą - racjonalistą, jeśli już: to Niemcy powinni utrzymywać żydowskie cmentarze!   Łukasz Jasiński 
    • @Alicja_Wysocka Taka jego rola :) @Dagna Niektóre wiersze P. Broniewskiego potrafią zakłócić spokój w trzewiach :)   Dziękuję bardzo za komentarze, pozdrawiam.   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...