Pies Odysa

[Witold Marek]

rybie dnia
wszystko jedno
strzeż ze mną
ciasta losu

opłyń odczyń
drętwotę

koce nocy
gryzące
kój we mnie
chybot kości

otul znieczul
horyzont

sęk wierności
na popiół
głaszcz moją
gwiazdę śmierci

dowarcz dowyj
pisane

[Messalin_Nagietka]

przerzucając myśli w wyobraźnię swą - widzę kogoś kto wpatrzony w horyzont nad wodą - rzuca słowa - może czary - metna woda - fale - wszystko pulsuje - dudni - spełń się ...
MN

[Ona_Kot]

tak, poza kilkoma drobiazgami w tym:
podwójnymi czasownikami w początkach 2,4 i 6 zwrotki
jakoś mi to przeszkadza

czyta się karkołomnie

a to szczególnie piękne:
"kój we mnie
chybot kości"
bardzo mnie wzrusza
- świadczące o wielkiej przyjaźni i miłości
kojarzy mi się także z tym
że swoją postawą (nastawieniem do życia)
przyjaciel podpiera nas moralnie i
duchowo

tak to odbieram

ps. w ogóle 2 i 3 jakoś bym poprzerabiała...

pozdrawiam

[Witold Marek]

Messalin Nagietka: Jeśli się udało tam przerzucić, to mogę uznać tekst za choć częściowo spełniony :)

Ona Kot: No to ja już jestem na tropie Pani wymagań co do mojego warsztatu! :)) Zresztą ogromnie sobie Pani komentarze cenię. Natomiast co do niektórych substratów ciasta mojej pisaniny: Repetycje, perseweracje, niby-zaśpiewy, quasi-ronda, niby-rymowanki, udawane refreny, natręctwa, infantylny bieg myśli podmiotu lirycznego itd. - używam tych elementów chętnie i celowo, między innymi dlatego, że konsekwentny, "oczywisty" wiersz biały uważam za w tym samym (jeśli nie w większym) stopniu nieświeży, co wszystkie regularne formy poetyckie. Nudne jest dla mnie telepać się wciąż w otwartych formach - co nie znaczy, że te moje udawania i półpastisze są rewelacyjnie udane, ale nie chciałbym "przepisywać" tych tekstów na nie ten styl, w jakim je czuję. Niemniej, z części Pani propozycji jakoś skorzystałem (niekiedy po pewnym czasie :)) A "Pies Odysa" niech podenerwuje trochę. Pozdrawiam.

[Jan Polski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czyli postmodernizm ;)
I czczość?

Pozdrawiam - Jan P.

[Witold Marek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie tak, ta wypowiedź moja przesadna została podyktowana jedynie pewnym "tropem" w kwestiach formalnych. Określenie "Postmodernizm" nie budzi we mnie dobrych skojarzeń; nie chodziło mi o postmodernistyczne: "wszystko już było" i tegoż formalne konsekwencje, bo sam akurat żywię kult formy zamkniętej i możliwie (samo)ograniczonej. Jedynie polemizowałem z propozycjami "ubielenia" mi wierszy (z pewnym przejęciem, bo szacowna Ona Kot sama jest na tym polu wystarczająco dobra) A ten wiersz nie jest żadnym formalnym misz-maszem, realizuje się tak naprawdę dość klarownie od początku do końca, wydumanym przeze mnie (może pretensjonalnie) westchnieniem dobiegającego kresu psa. Czczość? Mam nadzieję, że nie (podejscie autora zbyt prostolinijne). Podobać się każdemu nie może, a to już inna sprawa. Za dużo napisałem... :( Pozdrawiam.

[Ona_Kot]

mama powiada: "chodź do kąpieli"
a on się boi, że się wybieli
;)))


"kój we mnie
chybot kości"

[Roman Bezet]

Misiępodoba i na czczo i po ko-
lacji. Zapomniałem dodać
w byłej sytu-
acji :)

pzdr. bzzz