Jesienną krawędzią

[Anna Maria K.]

Ścieżką jesieni prowadzącą do kresu
Idę sama, nie opuszczona, lecz z wyboru

Bo Ty w świecie wiecznego lata się bawisz
Nie czujesz mojej w zimę krawędzi ścieżki

Krocząc naprzód mijam relikty siebie
Opadnięte, pożółkłe i zbezczeszczone
Fragmenty dawnej świetności u Twego boku
Spędzonego lata

Omszałe konary dawnych fundamentów
Gdy jeszcze chciałam budować na skale

Połamane gałęzie wspólnych celów i pragnień
Nieaktualne od dwudziestego trzeciego

Przymrozek powierzchniowy zamroził
Myśli nieznośne o rozterkach lata

Dążę więc do kresu zimowego
Opanowana, spokojna, sumienna
Mijam szczątki siebie – pamiątki z dalekiej podróży
Ani ukłucia, ani rysy w zamrożonym
Przez jesienną aurę życia sercu nie tworząc

[Messalin_Nagietka]

troszkę przegadane - ale ma sens
MN

[Anna Maria K.]

Cieszę się, że ma sens :)

[Michał_Zawadowski]

Ooo, jestem mile zaskoczony.
"Opadnięte, pożółkłe i zbezczeszczone
Fragmenty dawnej świetności u Twego boku
Spędzonego lata

Omszałe konary dawnych fundamentów
Gdy jeszcze chciałam budować na skale

Połamane gałęzie wspólnych celów i pragnień
Nieaktualne od dwudziestego trzeciego"

- bardzo, bardzo smakowite.

tak samo ta ostatnia zwrotka.
naprawdę podoba mi się.

[Anna Maria K.]

Dziękuję bardzo Panie Michale. Czuję się dowartościowana :)