Jeszcze jedna kołysanka?

[Barbara Jaskóła]

wyrywam struny
roztrzaskuję gryf
o kruche wapienne skały
budzą wstręt

zasypałam duszę otworu rezonansowego
drobinkami białego lodu
już spadły
układam chwyty w melodię
na zakurzonym niebie
grzeszną kostką
pieszczę nici samotności

prostota mysli ciąży na sumieniu
srebrzyste klucze
nie naciągają już błogiego szczęścia

odciśnięte koniuszki palców
wędrujace wiecznie po gryfie
w piękacy ból
przywołuja spokój

dziecko w pokoju swego bezpieczeństwa
głośno woła
mamo zagraj jeszcze raz
moją ulubioną kołysankę

[Gość]

W drugiej strofce odpuściłbym "pieszczę nici samotności", a w ostatniej "swego". W przedostatniej winno być chyba "przywołują" (przepraszam za ten ogonek do a, niektórzy nie lubią takich uwag, ale dlaczego ma być z błędami, nawet literowymi).
Gitara to moje (byłe) hobby a Twój wiersz ma pomysł :)
Pozdrawiam.