Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witam,

Mam pytanie, kogo widzicie w roli autora słowa wstępnego do tomiku poezja.org?
Ktoś jest chętny do napisania paru słów przedmowy? Może Ser Lecter, skoro już nie ma go w zawartości Tomiku?
Myślałam też o Panu Bogdanie Zdanowiczu, ładnie i rzeczowo wypowiada się Jacek Sojan, może Jacek Dudek, jego poezja jest wyjątkowa, a tak mało się udziela na forum i w tomiku też go brakuje.

??

/b

PS
wątek utrzymuję do weekendu. jak temat nie znajdzie zainteresowania, to kasuję.

Pozdrawiam
/b

Opublikowano

Hm, to musi być zapewne jakiś stary weteran na tym portalu :D Zapewne ktoś, kto...

łączy, a nie dzieli Użytkowników... Osobiście gdybym miał wybierać między Sojanem a Lecterem,

to oddaję głos na Lectera. Z drugiej strony odpowiednią osobą byłby pomysłodawca, a więc

M. Krzywak.

Można ułożyć listę chętnych, a decydujący głos w tej sprawie oddać wszystkim Użytkownikom,

żeby było demokratycznie :D

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zarówno Jacek Sojan, jak i Michał są w tomiku, dlatego wydawało mi się bardziej zręcznym posunięciem zaproszenie Lectera do napisania wstępu lub kogoś innego uznanego spoza konkursu. co prawda, z mojej pozycji to może być znowu samobój, ale .. co tam :) powinniśmy pomyśleć o całokształcie. czekam na głosy.

/b
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zarówno Jacek Sojan, jak i Michał są w tomiku, dlatego wydawało mi się bardziej zręcznym posunięciem zaproszenie Lectera do napisania wstępu lub kogoś innego uznanego spoza konkursu. co prawda, z mojej pozycji to może być znowu samobój, ale .. co tam :) powinniśmy pomyśleć o całokształcie. czekam na głosy.

/b

Ja też jestem, czyli odpadam :D Może udrzemy do jakiegoś początkującego poety młodego

pokolenia, choćby J. Dehnela :D

Masz jakichś faworytów z poezji.org? Bo ja żadnych :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zarówno Jacek Sojan, jak i Michał są w tomiku, dlatego wydawało mi się bardziej zręcznym posunięciem zaproszenie Lectera do napisania wstępu lub kogoś innego uznanego spoza konkursu. co prawda, z mojej pozycji to może być znowu samobój, ale .. co tam :) powinniśmy pomyśleć o całokształcie. czekam na głosy.

/b

Ja też jestem, czyli odpadam :D Może udrzemy do jakiegoś początkującego poety młodego

pokolenia, choćby J. Dehnela :D

Masz jakichś faworytów z poezji.org? Bo ja żadnych :)

Mam :)))
Opublikowano

To nie ma nic do rzeczy, czy ktoś jest czy nie jest w tomiku - to ma być DOBRZE napisane. Proponuję zapytać Jacka Sojana, Pana Lectera, Zdanowicza i Jacka Dudka czy zgodzą się. I dopiero potem z tych, którzy wyrażą dobrą wolę, wybierze się tego jednego.
Uśmiech dla wszystkich
:))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Ten tekst porusza niezwykle ludzką kruchość momentu narodzin słowa, decyzji, gestu. Ma w sobie czułość wobec tego, co zazwyczaj lekceważymy — niedokończonych myśli, zawieszonych początków, przerwanych westchnień, niewybrzmianych sygnałów, które nie znajdują adresatów. A jednak są i istnieją, tuląc się do rzeczywistości.
    • @Migrena Twój wiersz ma odwagę być w miejscu, gdzie niebo się zawala, i nie odwracać wzroku. Boska nieobecności nie jest karą, ale nocą nauczającą nas zapalać światło od środka. To teologia negatywna zapisana językiem ran i popiołu. Najbardziej porusza mnie w tym wierszu moment przełomu – kiedy cisza pęka „jak szyba uderzona sercem". Bo cały ten tekst zmierza właśnie tam - do punktu, gdzie pytanie „Gdzie jesteś?" staje się aktem stwórczym. Gdzie nicość nie jest końcem, ale miejscem, z którego może się narodzić nowe światło. A światło rodzi się w ranach, wiara w epoce nieobecności Boga jest trudniejsza, ale może właśnie dlatego – prawdziwsza. Dużo jest tu niezwykłych obrazów - one czynią ten tekst niesamowitym.  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Berenika97... ostatnia, a zarazem puenta, jest kwintesencją całej treści... śliczna i logiczna 'gradacja' przemyśleń, nic tylko być determinacją, jak ta jaskółeczka, utulona po spłoszeniu, a która na pewno chce wzlecieć w górę. Ileż to.. niedokończonych... bo nie zaczętych spraw. Pozdrawiam i.. niech spokój pozwala na realizację tego, co się zaczęło.    
    • Dylematy cyników.   Ciotki zachęcają do walki. Krew to zdrowie, szczególnie dla ich systemu sercowo-nerwowego, i przesyłają sól na rany wraz z otuchą.   Czułość Europy.   Kończcie to – straszy wredny wuj. Przehandlować trzeba kości, Jak jeszcze coś ważą w tych zapasach o świat. A jak porzucicie swe transzeje pełne martwych kolegów, to da wam cukierka, plaster na dusze i dwa lata zapasu na rozliczenia między wami, Bo pytania padną -  kto bohater, a kto łotr.   Szczerość Ameryki.   A potem oni znowu przyjdą i wejdą już twardo w miękkie tkanki.   Logika historii.      
    • @KOBIETA To takie wołanie do kogoś nieobecnego, próba zamienić jego brak w obecność choćby w wyobraźni. Każda zwrotka mówi to samo innymi obrazami: chcę, żebyś był w moim życiu, choć wiem, że cię nie ma. Poetycko  miękkie, czyste. Emocjonalnie - uczciwe, niesione tęsknotą jak liść wiatrem.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...