Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Urywki z życia lasu


Oxyvia

Rekomendowane odpowiedzi

Pewnego razu, dawnego czasu,
zwierzęta wybierały władcę lasu.
Wtem silny Miś stanął – wśród Szyszek – przy sośnie,
więc bez namysłu go wybrano jednogłośnie.
A Niedźwiedź – był to taki facet, który
nade wszystko lubił wsuwać konfitury.
Ten przysmak prawie wszyscy lubią, więc niestety
Miś ustawę o podziale wysłał do gazety,
że:
Obywatele, co mają pazury,
będą jedli dziś wieczorem konfitury.
Obywatele, którzy noszą futro,
otrzymają konfitury może jutro.
Obywatele, co nie chodzą w futrze,
niech spożyją najprędzej pojutrze.
Po nich wszyscy szarzy obywatele
zdegustują konfitury gdzieś w niedzielę.
Obywatele, co szczekają jadowicie –
wy konfitury za miesiąc zobaczycie.
Szopy-Pracze, co piorą koszule,
nie dostaną konfitur w ogóle.
Pracowite Pszczoły, Mrówki – was najmniej na świecie –
wy o konfiturach to się nie dowiecie.
A Ja – Władca Lasu – Miś,
będę konfitury jadł od rana dziś.


Niebawem protest wśród lasu wszczęto
i niestety Niedźwiedzia z funkcji zdjęto.
Tym razem stał Jeleń – wśród Szyszek – przy sośnie,
więc bez namysłu go wybrano jednogłośnie.
Król nowy – był to taki zwykły Jeleń,
co nade wszystko lubił młodą, czystą zieleń.
Ach, zieleń niemal wszyscy lubią, więc niestety
król ustawę o podziale wysłał do gazety,
że:
Obywatele, co ostrzą pazury,
mają prawo do zieleni dziś – co któryś.
Obywatele, którzy noszą futro,
będą mieli swoją zieleń może jutro.
Obywatele, co nie chodzą w futrze,
otrzymają czystą zieleń najprędzej pojutrze.
Po nich wszyscy szarzy obywatele
uzyskają bujną zieleń gdzieś w niedzielę.
Obywatele, co szczekają jadowicie –
wy młodą zieleń już za miesiąc zobaczycie.
Szopy-Pracze, co piorą koszule,
nie dostaną zieleni w ogóle.
Pracowite Pszczoły, Mrówki – was najmniej na świecie –
wy o tej zieleni to się nie dowiecie.
A Ja – Władca Lasu – Jeleń,
będę dziś od rana wsuwał młodą zieleń.


Niebawem protest wśród lasu wszczęto
i niestety Jelenia z funkcji zdjęto.
Tym razem pomyślał ród zwierząt przy sośnie
i wybrano pana Bobra jednogłośnie.
Bóbr bowiem kochał przy budowie pracę...
Lecz nade wszystko lubił piękne mieć pałace.
Budować prawie nikt nie lubi, lecz niestety
rozczarował Bóbr poddanych ustawą z gazety,
że:
Ja, Bóbr – Władca Lasu – płacę
za to, że przepiękne chcę mieć tu pałace.
Pracowite Pszczoły, Mrówki – was najmniej na świecie –
wy mi te pałace głównie zbudujecie.
Szopy-Pracze, co piorą koszule,
od dziś będą mi zwozić budulec.
Obywatele, co szczekają jadowicie,
wy będziecie mi budować całe życie.
Po nich wszyscy szarzy obywatele
będą czasem też pracować i w niedzielę.
Obywatele, co nie chodzą w futrze,
mają wolne już niedziele, a pierwsza pojutrze.
Obywatele, którzy noszą futro –
jedną z czterech sobót wolną (to już jutro).
Obywatele, co mają pazury –
niech się tylko do roboty weźmie który!


Niebawem protest wśród lasu wszczęto,
lecz niestety Bobra z funkcji już nie zdjęto.
Poparcie miał zwierząt, co ostrzą pazury,
a nie lubią pracy, trawy ani konfitury.
A morał z tego wcale nie jest nowy:
każdemu władza z czasem uderza do głowy.
Historii takich w lasach wiele, lecz niestety
nie dla stada, a dla władzy są gazety.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Oxy wiersz na czasie i też mam w zanadrzu taką bajkę o zwierzakach wybory może go następnym razem dam, Twój mi się bardzo podoba jest na czasie z humorem i o to chodzi.

Tak to na tym świecie bywa
jak wśród zwierząt tak u ludzi,
instynkt władczy się odzywa
i chęć żądzy w nas się budzi.

Tak stworzona jest natura
życie czasem jest tak dziwne
nie dopuść do władzy tura
kiedy myśli ma naiwne.

Serdeczności Oxy:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Mam tylko jedno zastrzeżenie - rytm; wolałabym płynniej, ale to błahostka w zestawieniu z treścią!:))

Obywatele, co mają pazury,
będą jedli dziś wieczorem konfitury.
Obywatele, którzy noszą futro,
otrzymają konfitury może jutro.
Obywatele, co nie chodzą w futrze,
niech spożyją najprędzej pojutrze.
Po nich wszyscy szarzy obywatele
zdegustują konfitury gdzieś w niedzielę.
Obywatele, co szczekają jadowicie –
wy konfitury za miesiąc zobaczycie.
Szopy-Pracze, co piorą koszule,
nie dostaną konfitur w ogóle.
Pracowite Pszczoły, Mrówki – was najmniej na świecie –
wy o konfiturach to się nie dowiecie.
A Ja – Władca Lasu – Miś,
będę konfitury jadł dziś.


:))))))))) sama prawda.

Pomysł i włożona praca zasługują na wyróżnienie. Świetne!

Pozdrawiam serdecznie :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dziękuję, Nato - zwłaszcza za to, że czytasz te długaśne wypociny, bo moje - to szalenie miłe!
Wiesz co, że wcale się nie napracowałam. Zwróć uwagę, że jest tu bardzo długi refren, który tylko troszeczkę się zmienia. Mnóstwo powtórzeń. Kiedy je oddzielisz od plew, zostanie tej twórczości niewiele... :-)
Pozdrawiam serdecznie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Już drukuję i zabieram do czytania na dobranoc mojemu pięcioletniemu synkowi. Już czekam jak będę musiał mu odpowiadać na dziesiątki jego radosnych pytań, uwielbiam tłumaczyć mu takie historie z morałem, moja ulubiona: "Szelmostwa Lisa Witalisa" - też do poczytania dzieciom a przesłań dla dorosłych bez liku. A bezlitośnie logiczne pytania dziecka obnażają tak wiele...
Oxy, może coś byś się pokusiła rozwinąć i dogonić mistrza Jana?
Pozdrawiam serdecznie
Piotr

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Pielgrzymie, bardzo mnie ucieszyłeś swoim komentarzem, jest przesympatyczny! Niestety nie dorastam do pięt mistrzowi Janowi. Ktoś kiedyś powiedział, że aby pisać dla dzieci, trzeba być tak samo dobrym pisarzem, jak dla dorosłych, tylko jeszcze lepszym. ;-) Rzadko udaje mi się napisać coś, co w ogóle nadaje się dla dzieci.
Napisz, co Twój synek powiedział na to wszystko - bardzo jestem ciekawa Waszej rozmowy.
Pozdrawiam serdecznie.
Joanna.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za pochwałę tekstu, Doroto.
Jednak uważam, że właśnie po Twojej zmianie rytm ostatniego wersu mocno się łamie...
Pozdrawiam. :-)

tak, w tym fragmencie zmieniłam dla siebie tylko bo mi wygodniej czytać :) Ogólnie w całości tekstu miałoby to wyglądać rzecz jasna inaczej.

miłego dnia!
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • deddykuję Befanie   Odkręcić wiatr, zmechacić zieleń, przytulić grzmot ostatniej burzy. Pozbierać deszcz - to jest niewiele. Lecz ważne jest, by ludziom służyć.   Swojego ja poświęcić trochę, uśmiechu ciut zostawić czasem, lub pomóc w czymś - jakie to proste. Zobaczyć Go - w stroskanej twarzy!
    • @befana_di_campi   Jako były pracownik Archiwum Akt Nowych pracowałem z Krzysztofem Naimskim, a jego ojciec wtedy pracował w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego przy świętej pamięci Lechu Kaczyńskim - byłem na samym szczycie - wyżej już nie było można, więc: czego pani ode mnie tak naprawdę chce?   Łukasz Jasiński 
    • –– Przyznam Barmanko, że i jadło smakowite upichcić potrafisz, oprócz innych zalet, jakimi cię los obdarzył. Jam Dodup, z zacnego rodu Dodupów i w sprawach kiszek żołądkowych, rozeznanie posiadam, od dziada prababki. Dobrą przekąskę uszykowałaś. A i piwo me lico pianką spienia, lecz jam nie wściekły, więc płochą być nie musisz. Rad jestem wielce z tej pożywki, lecz wyznać muszę, że raz po raz różowinka gorzka jak diabli była. Z której to dostawy, że zapytam?   –– Ze słusznej. A co? Coś nie pasi? –– Ze słusznej powiadasz. Wiesz zapewne, iż to mój ulubiony specjał, przeto z kostnej miseczki, wyjadać lubię wielce. Rzekłem ci wtedy przecież. A zatem po próżnicy gadałem? –– Gadałeś, srałeś… jedz co gęby kładziesz i nie stękaj. Jam tylko z tego co było, posiłek dla wszystkich przygotowała. ––Ano. Skoro tak prawisz. A wiesz co… może dostawcy wyjedli?   –– Ha ha ha. Akurat. Gdyby wyjedli, to by mądrzejsi byli. –– Zależy co by wyjedli. Znaczy czy z mądrego czy z głupiego, odcięte łby pochodzą. Tak sobie myślę. –– Myślisz? Sądzę, że to nie oni. Jeden wrzasnął, że mu falującymi cyckami gałki oczne seksualizuje. A on w pracy i nie może. –– Seksu… co? U nas za dnia, tak nie powiadają. My kulturalnością obyczajną spowici. Nie ważne… pokaż który. Podejdę i w mordę przywalę.   –– Nie musisz. Już odcięłam. –– Odcięłaś? To o czym w myśleniu błądzę? –– To. –– Wierzę. Właśnie zauważyć mi przyszło. Mokro tu jakoś i harmider biologiczny, czerwienią zdobiony. Pozwól, że precz pójdę. –– A ja przyrządzę obiad na jutro. Czcigodny Okazały z Okazałym Mieczem przybędzie. –– Naprawdę? To tym bardziej oddalę członki swoje.   ***   Strugi krwawej weny, smagają nielitościwie dach jedynej karczmy na rubieżach czegokolwiek. Wściekłe, skrzepłe w locie krople, stukają zajadle przepowiednią o dachówkowe nosy. Czyżby ktoś szykował niespodziankę?   A w środku harmider jak diabli. Bywalcy nieświadomi tego, co ich czeka, mieszają swoje członki, na różne możliwe sposoby, ku uciesze kamerzystów z przychylnej telewizji→Płynnym Obrazem Po Oczach.   Na stole stoi władczy, Don Seppuku herbu Włochaty Miecz. A zatem mieczem wywija, zaganiając do zabawy, bacząc by głowy nie ściąć i w kłaki swojej spoconej postury nie zaplatać, gdyż podłoga świeżo umyta.   Aż tu nagle słychać grzmot rozległy, aż świece przygasają, zatem pająki pajęczyny pełne much, gubią gdzie popadnie, a kamerzyści uciekają ze sprzętem, nie bacząc na to, że zostaną wywaleni poza film.   Wtem okiennice samoczynnie otwierają szklane podwoje, przeto przeciąg jak jasna cholera, zacnym zgromadzeniem pomiata.   Nagle cisza jak śpiącym makiem zasiał. To ze zgrozy. Drzwi zostają zamaszyście otwarte, by białą postać, słusznej postury, ze srogim błyskiem w słusznym oku, zgromadzonym objawić. Popatruje zjawa jeno na prawo. W żadnym wypadku na lewo. W trwożnej ciszy słychać słowa:   –– Jam Prabida, Prawa Biała Dama. Przybywam, by was postraszyć lub nawet w lewe część dupy przywalić i we wszystkie niewłaściwe części szubrawe, nie pasujące do całości. Za dobry moment, odpowiecie za wasze złe uczynki, lecz najprzód srać w gacie z trwogi, będziecie.   –– Ej Przybladła. Przestań nam banialuki ze skruszałych szczęk, poprzez niewygolone zęby, wypuszczać. Za dobry moment, prawisz? A do tego czasu, to co mamy robić? Nudę niańczyć na braku zajęcia? – pyta odważnie Don Seppuku, herbu Włochaty Miecz.   Nagle cały bar zaczyna drgać w posadach. Wszyscy na podłogę padają jak jeden mąż lub więcej. To zjawie nie bardzo pasuje, gdyż zamiast ją błagać o litość, to pokotem leżą trwogą przyduszeni, a niektórzy nawet dechy wstrzymują. Już chce dalej kontynuować karne straszenie, lecz nagle cała gawiedź spoziera zniesmaczona w kierunku sufitu.   A to Dodup zrozumiał przeciwnie imię swoje. Szybuje pod sklepieniem, niczym dupolot nad wychodkiem. Lecz widocznie zestrachany najbardziej, bo przez porcięta przepuszcza, cosik luźnego, aż głowy w dole przemoczone, skunksem zalatują.   –– Ten popierdoleniec gorszy od zjawy –– wyjawia ktoś opinię swoją. –– Ale chyba nie gorszy nas? – pyta ktoś z matką głupich.   Prabida z radością przytakuje i ucieka w diabły, a reszta za nią, do innych czortow. Karczma pustoszeje, a Dodup spada na struchlałą dupę obolałą. Na dodatek drzazga mu wchodzi, a gryzoń mysiozombia, między zwieńczenie nóg.   Lecz po jakimś czasie goście wracają, a Dodup pełznie, stękając. W pewnym oddaleniu od karczmy, bierze gałązkę i zaczyna nerwowo wyrywać listka. Przebaczą, nie przebaczą, przebaczą, nie przebaczą…   Nagle słyszy głos z wysoka, o dziwacznej treści, w nie tubylczym stylu:   "Ty lepiej w swojej chałupie, spójrz na przestrzeń między tobą a sufitem i jakby co, to wyrównaj. Umiesz fruwać, lecz nie potrafisz szybować"      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...