Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ego uniosło się ponad ziemię
by chronić przed zachłannością
owoce dojrzałych przemyśleń
szpaki, kruki i wrony fałszu
czyhają na krawędzi absurdu
powiew mieszanych uczuć
potrząsnął drzewem prawdy
pełen kosz wibruje purpurą
w opiekuńczych ramionach

zrobimy kompot na zimę


19.06.2010

Opublikowano

Prawdę mówiąc, to, co uniosłoby się ponad Ziemię, by pilnować prawdy, czyli cnoty, to byłoby raczej Superego. Opiekuńcze ramiona, to także takie "ojcowskie" pilnowanie dobra, a więc wciąż Superego. Jest mądre i dojrzałe, na pewno bogate w przemyślenia ( to prawie cytat z Twojego wiersza). Tak sobie wytłumaczyłam ten tekst, będący ogromną, żywą metaforą. Jakże jest inny od innych. Na koniec kompocik sprowadza wszystko do realnych, spokojniejszych i znajomych kształtów. Fajne. Pozdrawiam. Elka.

Opublikowano

Uniosłem się ponad Ziemię na Superinterpretację Eli Ale. Ja chciałem tylko subtelnie wyrazić dezaprobatę do ...kopii czarnej skrzynki ;-), nie znoszę plotek i plotkarzy! Spadam na ziemię prosto w kompot i pozdrawiam serdecznie, Pawła również.

Opublikowano

Myślę, że ten wiersz można interpretować na sposoby, które się autorowi dopiero przyśnią :)
Kompot na zimę, oprócz sprowadzenia na ziemię (w kontekście czarnej skrzynki?), może też symbolizować wiele, dla mnie na przykład coś, co pomaga przetrwać trudny / nieprzyjazny czas.
Pozdrawiam serdecznie, Piotr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie ma dołączonej instrukcji obsługi do interpretacji wiersza (słowo Mistrza), każdy więc może znaleźć coś dla siebie. Myśl przyszła, gdy zrywałem czereśnie na chwiejącym się od wiatru drzewie. A więc trafiłeś Piotrze, dziękuję za czytanie i komentarz i pozdrawiam równie serdecznie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Sytzer  Powodów, dla których, tak się stało, Ale wiadomo jed1no, Uczucie i Oddech, się bardzo kochało. Zrozum siebie, nim złączysz, z kimś świat, Przyjdzie ból i cierpienie, to będzie kat. Rada jed1na, jest nam znana, która wiele zmieni, Daj wszystko z Siebie, dla Siebie, a Prawda resztę oceni.    Fajny morał i ciekawy.  Masz trochę błędów, (ale zaczynasz tutaj więc udam że nie widzę)   Co do tych rad mądre i znane- ale bywa że życie swoimi drogami chodzi, i nie zawsze bywamy autorami scenariusza na nasze życie.
    • @Annna2 Dzień dobry, A mogę prosić o rozwinięcie myśli? :)
    • @Simon Tracy trupizm- antonim piękna - Baudelaire  jest kluczowym przedstawicielem nurtu w literaturze
    • Wiersz pisany w hołdzie dla francuskich poetów wyklętych Charles’a Baudelaire’a, Arthura Rimbaud i Paula Verlaine’a których niegodnym dzieckiem literackim godzien się nazywać Nawet nie wiesz, że to już koniec. Mój koniec. Gnije tutaj z wolna, moja Miła, w wypalonych czerwcowym słońcem pokrzywach. Rozpadam się z miłości do Ciebie, przy pomocy much, ptactwa i czerwi. W objęciach raniącego jak Twe słowa i oczy. Dorodnego, zielonego ostu. Na miękkiej pierzynie z wylanych trzewi i krwawego rdestu. Zasłuchany w koncert, przysiadłego na kamieniu konika polnego. W życiowej ruletce. Wszystkie żetony uczuć, postawiłem na romantyczność. Gardziłaś mną. Nie dziwne. Ja sobą też choć niewczas gardzę. Bo miłości nie ma. Powinien o tym wiedzieć taki jak ja wielkiej, nieograniczonej wręcz wiedzy potentat. A teraz w Twych myślach będę jeno mgłą zimną i wątłą, jak śmierć wśród zmierzchu jesiennego. Pamiętaj jednak, że i Ty rychło w czerni grobu i dusznościach trumny się rozgościsz. Młodość Twego ciała, delicją przednią będzie dla larw. Zapamiętaj - Tak oto przemija wielkość tego świata. Mój nagrobny acz i w sercu wyryty cytat. Pamiętaj Miła, że tutaj gnije. W pustych już oczodołach, tylko żałośnie zawodzi wiatr. Zachód słońca nad mym truchłem. Tak magiczny. Tak nie dzisiejszy. A Ty Kochanie śpij słodko. Bezpieczna w swej sypialni. Z kostuchą, czuwającą u wezgłowia. Jej kosa na Twym gardle. Tykającą bomba. Myślałaś, że zmyłaś z siebie ten grzech. Lecz ona jak nikt zna sprawiedliwość. Ona Cię z niego jak i z wszelkich wspomnień i uczuć. Skutecznie wypatroszy.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...