Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

epilog


Rekomendowane odpowiedzi

mimo wszystko przechylona równoważnia,
słów, gestów, koncepcji,
recept w aptece jak na lekarstwo, wciąż brak widoków na zdrowie -
nie umiem szwędać się inaczej jak tylko lokalnie
z bólem startym, jak farba brukowca
niknę w oczach
swej tymczasowości jestem gościem niechcianym
ponadto mam niby wiary zasób nieprzebrany
jak niedopałek na skraju krawężnika
moja samotność porzucona przeze mnie
ukradkiem
gdy nikt nie widzi momentu odejścia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Przesmutny, ale dobry w tego smutku wyrażaniu.
Jeśli mogę, to wetnę się z jedną uwagą. Otóż, słowo "recepta" kojarzy się z zaleceniem lekarza, przepisanym lekiem, a tych akurat nie brakuje. Mamy je od rodziny, przyjaciół itd. Wydaje mi się, że brakuje im skuteczności albo rozpoznanie błędne. Tak tylko skromnie pod rozwagę: zamiast "recept w aptece" może "diagnoz trafionych" czy jakoś tak. Pozdrawiam serdecznie, życząc ozdrowienia według własnej recepty :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no no właśnie(: to może coś się jakoś skontruuje żeby...
tą myśl, J.(:

Ale co? za free z widokiem na Twoje nogi? :)
na moje też, ale nie tylko(;( miło Cię 'widzieć' powrotnie)
aha..o tym "niechcianym' to takie subiektywne, odbiór ludzki zwykło
mówić, a to nie my o tym decydujemy.
J.serdecznie
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Ty wiesz lepiej
co z niedopałkiem
nie palę
mogę tylko wieszczyć
gdy zgaśnie zawsze możesz
sięgnąć po kolejny

jeśli podpali
rozniecisz albo ugasisz
według woli
Jego


:)


niedopałek sam sobie smutek tli
śród przedmieści senny pomruk smuży
zasypia lecz nie śni
że się kiedyś komuś powtórzy


:)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ale co? za free z widokiem na Twoje nogi? :)
na moje też, ale nie tylko(;( miło Cię 'widzieć' powrotnie)
aha..o tym "niechcianym' to takie subiektywne, odbiór ludzki zwykło
mówić, a to nie my o tym decydujemy.
J.serdecznie


On "uboższy" o słabość naszej wolności.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


na moje też, ale nie tylko(;( miło Cię 'widzieć' powrotnie)
aha..o tym "niechcianym' to takie subiektywne, odbiór ludzki zwykło
mówić, a to nie my o tym decydujemy.
J.serdecznie


On "uboższy" o słabość naszej wolności.
hm.Kto On- człowiek? tak- człowiek jest słaby , J.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • przeszłość się nie da łatwo wymazać przypomni stukiem lub mała plamą lecz czysta karta drogę pokaże może odnowa coś zacząć warto   pozdrawiam
    • może nie każdy ale co drugi  weźmie przeczyta i myśli skupi wcale nie musi zaraz się upić lecz komentarzem troszkę przynudzi :)))
    • a ja samowar ożywię żarem zapach herbaty zbudzi wspomnienia sceny z dzieciństwa piec już rozpalił a psotnik czas stale je zmienia :)
    • @Jacek_Suchowicz

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        do powiedzenia mam jeszcze dużo ale czy każdy znajdzie ochotę, żeby przeczytać i się nie znudzić ponoć nie mowa - lecz milczenie złotem   Dobranoc Jacku :)
    • Poczułam się lekko, uniesiona duchowym zwycięstwem. Radośnie. Szczęśliwa. Objęłam Jerzego i pocałowałam w policzek, a oczy śmiały mi się doń. Uśmiechnął się, przytulając mnie do siebie.     - Gratuluję. Podziękuj sobie - szepnął mi do ucha.    - Mamy numery swoich  telefonów - zaczęłam, gdy usiedliśmy z powrotem. - Pora okazać sobie więcej zaufania. Chcę, abyś wiedział, gdzie mieszkam. Proszę. To mój adres - wyjęłam z torebki bloczek samoprzylepnych żółtych karteczek, napisałam na pierwszej z nich własne imię i nazwisko oraz nazwę ulicy wraz z numerem domu i mieszkania. Po czym odkleiłam ją i, obróciwszy jego dłoń wewnętrzną stroną do góry, przykleiłam pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym.     - O, proszę! - powtórzyłam, dociskając raz przy razie papier wzdłuż krawędzi, aby trzymał się dobrze. Zerknął na nią, nie odklejając.    - O proszę - powtórzył po mnie. - A to ci niespodzianka.    - Tak. I nazwałabym ją zasłużoną - popatrzyłam mu w oczy. Przekrzywił lekko głowę, przymykając jednocześnie lewe oko.     - Ach tak? Zasłużoną, powiadasz? - zapytał. - Ale czym?    - No... wiesz sam - w odpowiedzi zmarszczyłam się leciutko jak wtedy, gdy dotknął palcem mojego nosa, wyszukawszy tę minę z repertuaru reakcji. Podeszła mi, jak to nazywa się potocznie, ta właśnie.    - A to mój adres - wyjął z portfela wizytówkę i sięgnął po spoczywający na blacie kawiarnianego stolika długopis najwyraźniej nie chcąc, abym czekała ani się zaniepokoiła.     - Dzięki ci, Jerzy - uśmiechnęłam się do siebie w myślach. - Obyś zawsze był taki przewidujący...     - Napiszę twoim, dobrze? - nie czekając na odpowiedź zaczął zapisywać przestrzeń między swoimi personaliami a numerem telefonu.    - Niedobrze - zażartowałam w odpowiedzi, marszcząc się ponownie.    - Aha, zmiana kolejności - dotknął palcem mojego nosa, przerywając na chwilę pisanie. Odwrócił wizytówkę i napisał na tylnej stronie kilka słów.    - To twój adres w Holandii - popatrzyłam na wyrazy. - Dzięki ci bardzo.    - Tak - potwierdził. - To mój adres tam. Powinnaś znać także i ten. Tak jest uczciwie - dodał, podając mi - teraz zapisany już obustronnie - kartonik. Po czym spojrzał na na wciąż trzymającą się jego dłoni karteczkę.     - Rumia, tam mieszkasz - odczytał nazwę mojego miasta. - Mm... po raz kolejny los wskazuje mi na morze - zrobił zamyśloną minę. - Ciekawe...    - Jerzy, nie przyśpieszaj - upomniałam go żartem. Dla uspokojenia, poczuwszy chłód wokół serca, pacnęłam go palcem po nosie. -Ach, te moje obawy! - pomyślałam. A na głos dodałam: - Teraz ja, teraz ja!    - Teraz ja - powtórzył po mnie, krzywiąc się za moim przykładem.       Warszawa, 17. Lutego 2025 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...