Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wybudowałem gniazdo bez wieży z cekaemem
z żywopłotu zaschłych ust
jak samowładny szczur wśród dzikiego ptactwa

zanurzam się w gęsty zarost kamienic
gdzie myszy i ludzie płodzą stęchłe wizje dla buldożerów

owijam się przewodami waszych umysłów
i wsysam resztki godności zrolowanym banknotem
płacę za obietnicę że warto mnie kochać

mogę być słońcem
wy bądźcie rożnem
świat jest kurczakiem z supermarketu

jeśli bóg zgłodnieje
zaprosimy go na obiad

Opublikowano

Twoje wiersze trzeba czytać powoli i głośno. Wtedy rozumiem o co chodzi.
Dla mnie ten wiersz jest buntem przeciwko światu, w którym najwyższą wartością jest pieniądz. Nawet godność człowieka mierzona jest mamoną. Tak go rozumiem.
Bardzo mocny i wyrazisty. Ale to cecha twojej poezji. A

Opublikowano

Obserwuję światy w Twoich wierszach. Są groźne i niesympatyczne. Najczęściej z nich drwisz tak, jakby jednak na tej wieży był gdzieś cichutko, potajemnie schowany malutki cekaemik. W jego oddechach piecze się to kurczę - my - świat. To, co wyssane, niekoniecznie pobudza mój apetyt. Pieniądz do tego niehigieniczny. Jest gdzieś tutaj jakieś małe światełko ? Ja zobaczyłam je wczoraj na wodospadzie z modrzewi w karmelowo zachodzącym słońcu. Pozdrawiam. Elka.

Opublikowano

obraz jaskrawy do bólu, taki rodem z katastroficznych filmów z przyszłości (nie pamiętam tytułu żadnego ale to nic). zamysł jaskrawości skutecznie zrealizowany.
do mnie najbardziej przemawia ostatnia strofka, i myślę że bóg głodnieje od dawien dawna. myślę też, że ten obraz jaki zaserwowałeś najbardziej przemówił. bo gdyby dotyczył zamierzchłych czasów, nie byłby taki ciekawy i sugestywny jaki jest. to spostrzeżenie nie jest na pewno doszukiwaniem się intencji autora, wszak mamy do czytania wiersz. tak mi się pomyślało i napisało po przeczytaniu poprzednich komentarzy. do mnie wiersz trafił w każdym bądź razie. pozdrawiam Rafał :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


piękny komentarz Marunia, niech cię bóg błogosławi łechcesz moją próżność jak nikt
dokładnie komiks, black&white uproszczony właśnie tak chcę zawsze
kolekcjonuję epitety i mam nowy skalp od ciebie - kaczyzm (thx) w mojej kolekcji jest już seksizm, wszelkie rodzaje nacjonalizmu, okultyzm, a także pozerstwo i populizm - cholera i wszystko to prawda - chcę być wszystkim
a rzeczywistość i tak kłamie a ja o tym piszę i jest mi z tym dobrze
podryw ci nie wychodzi i tak się z tobą nie umówię
pozdrawiam i najlepszego
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeśli trafił to jego rola się dopełniła:)
myślę że kiedyś nie było lepiej - wszędzie dobrze gdzie nas nie ma;)
może katastroficzny to za duże słowo no bo gdzie mi tam do "Tragedii Posejdona";))
dziękuję za czytanie i słowa
najlepszego Krzysztofie
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no, prawie bym przegapił
tak buntuję się przeciw wszystkiemu co działa drażniąco no moje spojówki, ale do pieniędzy nic nie mam;))szybko przychodzą i jeszcze szybciej odchodzą ale się kochamy;))
dziękuję A. za bycie, czytanie i za przymiotniki:)
najlepszego i pozdrawiam
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mnie skojarzyło się z komiksami franka millera, trochę na pograniczu kiczu, jak zwykle wybitnie

gratuluję raz jeszcze
pozdrawiam
klaudia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Fajny w wiersz, klimat utrzymany do końca , co niestety mnie drażni bo się przeciąga a kurczak z supermarketu nie wybił mi z głowy /przewodów umysłu/ :)
i czasownik na czasowniku hmm czy to dobrze nie mi oceniać :)
Wiersz przetrawiłem, bóg zapewne przetrawi obiad. pozdrawiam
Opublikowano
i wsysam resztki godności zrolowanym banknotem

na zielonej dziesięciodolarówce
osiadło kilka pyłków
łachocze kochają cię
za niebieskie spojrzenie
uśmiech i nieobecność
w ich obecności
nienawidzą za ostatnią kreskę
ze złotej tacki niepodzielną
nieosiągalną osobną

nie chcą twojej forsy
przejdą na wegetarianizm

znajdą cień

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...