Gdy nie ma już nic

[Kacper_M]

Na teren Polski weszli wrogowie. Z początku żołnierze polscy odnosili sukcesy, lecz nieprzyjaciół było coraz więcej i więcej, wybiegali jak mrówki z mrowiska gdy rzuci się tam kij.Widzieli wiele krwi, słyszeli huki armat i gromy spadające z nieba. Świat wokół nich był jak krater wulkanu, błyśnięcie fleszem. Z czasem wrogie wojsko wyparło obrońców mimo ich heroicznej walki, wycofali się by móc zaatakować ponownie. Po wzmocnieniu i opatrzeniu ran żołnierze ukrywający się w kanałach mieli dość smrodu i ciemności. Chcieli wyjść na powierzchnie i walczyć o swoje.

Żołnierz: Co zrobić? Zostaliśmy zepchnięci
Przewodnik: Ja widzę coś jasnego...
Żołnierz: Widzisz światło? Gdzie? Mów!
Przewodnik: Czy tylko ja mam widzieć? Może inni też widzą, choć nie chcą zobaczyć. Widzę wolność, zwyciężymy!
Żołnierz: Nie ma wiele wojska, nie ma broni.
Przewodnik: Bronią jesteśmy my i nasza wiara.
Żołnierz: Lecz czy wszyscy wierzą? Czy są jednością?
Przewodnik: Lękam się o to, lecz cóż mamy do stracenia?
Żołnierz: Tylko życie
Przewodnik: Cóż warte życie bez domu, bez nadziei?
Żołnierz: Nic lecz ja pragnę oddychać!
Przewodnik: Nie lepiej nadać oddechowi sens?

Wroga armia była zupełnie zaskoczona, na warcie stało tylko dwóch ludzi. Zabito ich cicho. Otoczono budynki. Polacy zaatakowali z impetem, przestraszeni agresorzy nie byli w stanie nic zrobić. Zobaczyli płomienie duszy w oczach Polaków, przestraszyli się. Na ich bladych twarzach pokazał się pot. Siedzieli przestraszeni i patrzyli się tępo na Polaków nie wierząc własnym oczom.

[Don_Cornellos]

Moim zdaniem, budowa każdego zdania pozostawia wiele do życzenia. Na przykład, drogi autorze zwróć uwagę na komizm tych zdań; cyt. "Wroga armia była zupełnie zaskoczona, na warcie stało tylko dwóch ludzi. Zabito ich cicho." - Widzisz to?
Pozdrawiam

[Don_Cornellos]

Jakoś Twój tekst nie daje mi spokoju. Wydaje mi się, że potrzebujesz konkretnej rady. Pierwsza podstawowa moja rada, to abyś koncentrował się na adekwatnym nazywaniu rzeczy i zjawisk. Nie ufaj pierwszej wersji zdania, która wydaje Ci się brzmieć dobrze bądź ładnie. Sprawdzaj ją - analizując słowo po słowie.

Weźmy pierwsze Twoje zdanie, cyt. "Na teren Polski weszli wrogowie". Niby brzmi dobrze. Ale!
Diabeł tkwi w szczegółach i między innymi one świadczą o klasie warsztatu piszącego.

W zdaniu użyłeś słowa "weszli". Wyobraź sobie dom. Kto wchodzi do domu? Każdy - prawda? A przeważnie jest to domownik. A teraz zadaj sobie pytanie, kto może wtargnąć do domu? Chyba zgodzisz się, że raczej ktoś niepożądany aniżeli domownik. Trzeba było napisać: "Na teren Polski wtargnął wróg".
No właśnie, piszemy "wróg" - nie "wrogowie". Można powiedzieć, że wrogowie to wtargnęli w 1772 roku, aby dokonać pierwszego rozbioru Polski. Jak wiadomo było ich trzech: Austria, Prusy i Rosja.
Widzisz, w jednym prostym zdaniu znalazłem dwie nieadekwatności.

Pozdrawiam adekwatnie! :-)

[Kacper_M]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

faktycznie po Twoim poście sam łapię się za głowę, dziękuję za wskazówki uwzględnię je w następnym tekście..
Pozdrawiam Kacper

[Don_Cornellos]

Pod Twoim wierszem "Ja, Ty, Wy, My" zamieściłem jeszcze jeden komentarz. :-)