Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witam po raz kolejny.

Powracam do wątku dotyczącego Aluny. Przypominam, że w związku z poważnymi kłopotami zdrowotnymi nasza koleżanka po piórze została w trudnej sytuacji finansowej. Jeśli ktoś jest w stanie pomóc, czy finansowo, czy w sposób merytoryczny, mając wpływ na ośrodki pomocy lub jakikolwiek inny sposób, podaję dane Aluny z prośbą o wsparcie:

(...)

Dziękuję i Pozdrawiam
Beata Podsiadły


PS
dla zainteresowanych parę informacji więcej:
www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=110946

Dziękuję wszystkim, którzy potraktowali temat z należytą powagą.

Pozdrawiam
/b

Dane osobowe zostały usunięte.
Pozdrawiam
/b

  • Odpowiedzi 45
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Myślę ,że to dobry pomysł . Trzeba próbować wszędzie.
Znam kogoś, kto był w podobnej sytuacji , a właściwie chodziło o dziecko.
Rodzina dzwoniła do wszystkich organizacji charytatywnych, a jest ich wiele.
Na 80 organizacji pomogły dwie - dziecko żyje, przeszło dwie poważne operacje,
a teraz przechodzi rehabilitację. Potrzebna jest duża cierpliwość i samozaparcie;
www.katalog.wp.pl/organizacje-charytatywne/
Bea, zdaje się ,że jest tu potrzebne duże wsparcie .... niemniej wszystko się liczy :)

Opublikowano

a ktoś z Was orientuje się w działaniach ośrodków pomocy? jak wyegzekwować, by podanie nie trafiło na dno stosu spraw nie do załatwienia? doraźna pomoc jest teraz cenna, ale najwłaściwsza by była stała, bo to nie wygląda na problem przejściowy.

bardzo dziękuję za poważne podejście do tematu.

Pozdrawiam
/b

Opublikowano

ok, chyba wyraziłam się niejasno
jeśli mamy pomóc – ja, ktokolwiek – powinniśmy mieć więcej danych
co z tego, że znam piętnastu stomatologów, jeśli potrzebny jest ortopeda?

- wiadomości o tym, co się dzieje z Aluną są rozproszone po różnych wątkach
- odpowiednie wątki bywają kasowane, posty edytowane
- nikt nie ma obowiązku czytać wszystkich tematów i nie musi być na bieżąco z problemami użytkowników portalu
- dodatkowo sama zainteresowana wyraża się dość niejasno, przynajmniej w postach, które miałam okazję czytać – niby coś pisze, ale nie do końca, niby czegoś potrzebuje, ale nie można się dowiedzieć czego (rozumiem, że sytuacja jest niekomfortowa, współczuję, Aluno, i ciężko pisać o dolegliwościach, problemach na publicznym forum, ale jeśli jest możliwość znalezienia tu jakiejś pomocy, to uczciwie jest walić wprost, a nie opłotkami)
- w wątku założonym w konkretnym celu powinny być wszystkie potrzebne informacje, jak już podchodzić poważnie, to poważnie

tak mi się wydaje przynajmniej :)

Opublikowano

Olesia,
z całym szacunkiem. nie jest to miejsce do roztrząsania szczegółów. tym bardziej, że już podawane były konkrety i bez żadnych oznak zrozumienia, więc nie widzę powodu roztrząsania tematu w nieskończoność, jakby to sobie niektórzy życzyli.

Pozdrawiam
/b

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


pewnie nie przeczytałaś ze zrozumieniem tego, co napisałam wyżej - wybaczam, napiszę jeszcze raz:
- szczegóły - jeśli były - były rozproszone po różnych wątkach, edytowane, kasowane
- nikt nie ma obowiązku szukać tych szczegółów po dziesiątkach wątków
- taki temat zbiorczy, jeśli ma pomóc, powinien zawierać wszelkie informacje - to się nazywa bycie w porządku wobec osób, które chcą pomóc, bo im też się należy szacunek

nie masz wrażenia, że osoba, która anonimowo wpłaca pieniądze na konto, ma prawo wiedzieć, w jakiej sprawie pomaga? nie róbmy z siebie świętych, nie jesteśmy rockefellerami - nie możemy szastać kasą na prawo i lewo, ale jeśli już pomagamy, miło wiedzieć, czy kasa idzie na dzieci, powodzian czy bezdomne psy
Opublikowano

a nawiązując do charakterów i charakterków w innym wątku i populizmu w tym samym - cudownie byłoby na tym portalu, gdyby ludzie zawsze podpisywali się pod swoimi postami;)

bez względu na wszystko chcę jeszcze napisać, że akcja jest fantastyczna i mam nadzieję, że wszystko będzie przebiegać sprawnie i uczciwie (w zasadzie nie mam wątpliwości, że tak będzie), tylko proszę, nie róbmy z siebie mitycznych altruistów - jesteśmy wszak ludźmi ino;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



uważam to za ostentacyjnie wredny wpis. poniżej cytuję temat główny wątku.
bez pozdrowień.
/b


pani chyba nie rozumie, czym jest coś takiego jak przykład
i chyba faktycznie ma problemy z czytaniem ze zrozumieniem
bez odbioru
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zgadzam się z powyższym w zupełności
i trochę dziwi mnie postawa organizatorów. Rozumiem, że pisanie o szczegółach w sprawach osobistych może być trudne, ale pisanie o biedzie w tym wypadku jest chyba czymś normalnym. Jeśli organizatorzy chcą pozyskać szerokie grono ofiarodawców, to powinni napisać w czym rzecz. Kłopoty ze zdrowiem, szczególnie trudna sytuacja materialna, to zbyt ogólnikowe stwierdzenia. Takich przypadków mamy tysiące. Potencjalny ofiarodawca ma prawo wiedzieć, ma prawo decydować na jaki cel wpłaca pieniądze.
Pozwolę sobie na malutką dygresję;
od 1984 roku jestem członkiem Towarzystwa Przyjaciół Chorych Hospicjum im.św. Łazarza w Krakowie posiadam nr ewidencyjny 1004. Zdarzyło mi się wiele razy, że nie uiściłem opłaty członkowskiej na dany rok, a wiecie dlaczego? Bo wyczytałem, że w danym roku np. planowane jest obsadzenie skarp i rabat ozdobnymi kwiatami etc. Uznałem, że i owszem kwiaty są i tu w hospicjum potrzebne. Ale są jeszcze inne hospicja, gdzie występuje brak pieniędzy na podstawowe cele egzystencjalne, i wtedy tam wpłacam np. zasilam finansowo elbląskie Hospicjum św. Jerzego, które zawsze boryka się z finansami.Takie mam widzimisię, że pieniądze kieruję do bardziej potrzebujących.
Wracając do sprawy aluny doceniam zaangażowanie Beaty Podsiadły, Rakoskiego i innych osób, ale uważam, że powinniście posiadać pełne rozeznanie sytuacji i w stosowny sposób przekazać tę informacje tu na orgu. Dlatego Pani Beato proszę nie dziwić się i Olesi Apropos
i Mesy Nagietce, i mnie, bo ja również mam pewne wątpliwości.
Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zgadzam się z powyższym w zupełności
i trochę dziwi mnie postawa organizatorów. Rozumiem, że pisanie o szczegółach w sprawach osobistych może być trudne, ale pisanie o biedzie w tym wypadku jest chyba czymś normalnym. Jeśli organizatorzy chcą pozyskać szerokie grono ofiarodawców, to powinni napisać w czym rzecz. Kłopoty ze zdrowiem, szczególnie trudna sytuacja materialna, to zbyt ogólnikowe stwierdzenia. Takich przypadków mamy tysiące. Potencjalny ofiarodawca ma prawo wiedzieć, ma prawo decydować na jaki cel wpłaca pieniądze.
Pozwolę sobie na malutką dygresję;
od 1984 roku jestem członkiem Towarzystwa Przyjaciół Chorych Hospicjum im.św. Łazarza w Krakowie posiadam nr ewidencyjny 1004. Zdarzyło mi się wiele razy, że nie uiściłem opłaty członkowskiej na dany rok, a wiecie dlaczego? Bo wyczytałem, że w danym roku np. planowane jest obsadzenie skarp i rabat ozdobnymi kwiatami etc. Uznałem, że i owszem kwiaty są i tu w hospicjum potrzebne. Ale są jeszcze inne hospicja, gdzie występuje brak pieniędzy na podstawowe cele egzystencjalne, i wtedy tam wpłacam np. zasilam finansowo elbląskie Hospicjum św. Jerzego, które zawsze boryka się z finansami.Takie mam widzimisię, że pieniądze kieruję do bardziej potrzebujących.
Wracając do sprawy aluny doceniam zaangażowanie Beaty Podsiadły, Rakoskiego i innych osób, ale uważam, że powinniście posiadać pełne rozeznanie sytuacji i w stosowny sposób przekazać tę informacje tu na orgu. Dlatego Pani Beato proszę nie dziwić się i Olesi Apropos
i Mesy Nagietce, i mnie, bo ja również mam pewne wątpliwości.
Pozdrawiam


ja się dziwię, bo teamt jest wałkowany wkółko od miesiąca i nie bardzo mam przyjemność, gdy widzę grono osób roztrząsające problemy Aluny w nieskończoność. sporo zostało powiedziane, część postów usunięta ze względu na zbyt napastliwe zachowanie orgowiczów. stąd moja tym razem niechęć do wdawania się w szczególy. wydaje mi się, że są trzy możliwe postępowania: chcę pomóc, chcę sobie pogadać lub chcę zaszkodzić. niestety, dostrzegam brak dobrej woli, w związku z tym kolejny raz trudniej mnie sprowokować. takie mam niesmaczne doświadczenie. pytanie czy zbieramy na bezpańskie psy tylko mnie w tym utwierdza. uważam to pytanie za żenuące, wręcz za potwarz. w związku jednak z całym szacunkiem dla Pana osoby, odpowiem na każde Pana pytanie. jakich informacji Pan oczekuje?

Pozdrawiam
/b
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zgadzam się z powyższym w zupełności
i trochę dziwi mnie postawa organizatorów. Rozumiem, że pisanie o szczegółach w sprawach osobistych może być trudne, ale pisanie o biedzie w tym wypadku jest chyba czymś normalnym. Jeśli organizatorzy chcą pozyskać szerokie grono ofiarodawców, to powinni napisać w czym rzecz. Kłopoty ze zdrowiem, szczególnie trudna sytuacja materialna, to zbyt ogólnikowe stwierdzenia. Takich przypadków mamy tysiące. Potencjalny ofiarodawca ma prawo wiedzieć, ma prawo decydować na jaki cel wpłaca pieniądze.
Pozwolę sobie na malutką dygresję;
od 1984 roku jestem członkiem Towarzystwa Przyjaciół Chorych Hospicjum im.św. Łazarza w Krakowie posiadam nr ewidencyjny 1004. Zdarzyło mi się wiele razy, że nie uiściłem opłaty członkowskiej na dany rok, a wiecie dlaczego? Bo wyczytałem, że w danym roku np. planowane jest obsadzenie skarp i rabat ozdobnymi kwiatami etc. Uznałem, że i owszem kwiaty są i tu w hospicjum potrzebne. Ale są jeszcze inne hospicja, gdzie występuje brak pieniędzy na podstawowe cele egzystencjalne, i wtedy tam wpłacam np. zasilam finansowo elbląskie Hospicjum św. Jerzego, które zawsze boryka się z finansami.Takie mam widzimisię, że pieniądze kieruję do bardziej potrzebujących.
Wracając do sprawy aluny doceniam zaangażowanie Beaty Podsiadły, Rakoskiego i innych osób, ale uważam, że powinniście posiadać pełne rozeznanie sytuacji i w stosowny sposób przekazać tę informacje tu na orgu. Dlatego Pani Beato proszę nie dziwić się i Olesi Apropos
i Mesy Nagietce, i mnie, bo ja również mam pewne wątpliwości.
Pozdrawiam


ja się dziwię, bo teamt jest wałkowany wkółko od miesiąca i nie bardzo mam przyjemność, gdy widzę grono osób roztrząsające problemy Aluny w nieskończoność. sporo zostało powiedziane, część postów usunięta ze względu na zbyt napastliwe zachowanie orgowiczów. stąd moja tym razem niechęć do wdawania się w szczególy. wydaje mi się, że są trzy możliwe postępowania: chcę pomóc, chcę sobie pogadać lub chcę zaszkodzić. niestety, dostrzegam brak dobrej woli, w związku z tym kolejny raz trudniej mnie sprowokować. takie mam niesmaczne doświadczenie. pytanie czy zbieramy na bezpańskie psy tylko mnie w tym utwierdza. uważam to pytanie za żenuące, wręcz za potwarz. w związku jednak z całym szacunkiem dla Pana osoby, odpowiem na każde Pana pytanie. jakich informacji Pan oczekuje?

Pozdrawiam
/b
1.widzę, że czytanie ze zrozumieniem nadal zawodzi
2. proszę sobie wyguglować, czym jest idea przykładu
3. rozumiem, że każdy, kto chce pomóc, musi przewertować wszystkie posty na miesiąc wstecz, żeby dowiedzieć się czegokolwiek? żenujące. jak można dowiedzieć się tego, z postów, które zostały usunięte? widzę tu delikatny brak logiki:D idąc dalej, ktoś, kto chce przekazać na ten szczytny cel kupę kasy, a nie był na orgu od tygodni, jest automatycznie wyłączony z gry? żenada nr 2:D pani się kompromituje coraz bardziej
Opublikowano

Olesia,

jesteś na orgu cały czas. więc o kim mówisz? kogo nie było tu miesiąc i komu trzeba powtarzeć jescze raz?
i przestań mnie obrażać, bo nie bardzo mnie to wzrusza. czytać może sama się naucz, bo w watku wyraźnie podane, że nie zbieramy ani na psy, ani na powiodzian.

żegnam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
    • Singli za dużo, to 1/3 ludności. Można się cieszy, że tyle jest wolnych. W każdym wieku ludziom kogoś brakuje.
    • @Wędrowiec.1984 Jakoś je starałem posegregować, ale istnieje wiele innych. W Polsce mamy ok. 10 milionów singli i ta liczba rośnie, więc uznałem, że poezja powinna też się tym zająć. Pozdrawiam
    • Ból zaciska na skroni palce  cienkie, twarde, szklane, jakby ktoś ulepił je z odłamków reflektora, który pękł od zbyt głośnego światła. Wpycha mi w czaszkę powietrze ostre jak tłuczona szyba, jakby każdy oddech był drzazgą rozjarzonego żaru, w którym ktoś spalił swój ostatni obraz.   Czuję, jak myśl tłucze się o moją kość czołową, jakby chciała wybić sobie ucieczkę, zanim skurczy się do rozżarzonej kuli.   Oddycham sykiem. Oddychawłamóknieniem. Oddycham światłem, które nie oświetla – tylko wypala świat kawałek po kawałku, systematycznie, metodycznie, jak kwas, który zna mój wzór chemiczny, mój rytm, moje wszystkie uniki. Ona prześwietla mnie jak rentgen zrobiony z błysku widzi we mnie nerwy, zanim ja je poczuję.   Dźwięki stoją jak martwe ryby w słojach formaliny: oblepione szumem, przykryte bębenkowym całunem, wypatrują mojej uwagi – rozproszonej, popękanej, jakby każda synapsa pisała zaklęcia przeciwko ciszy, jakby mózg uczył się alfabetu tego pierdolonego bólu poprzez puls.   Nacisk wcina się we mnie głębiej niż sen, głębiej niż jawa, głębiej niż wszystkie myśli: jest czysty, nieubłagany, bezczelnie precyzyjny. Nic nie udaje. Ona nie kłamie – uderza prosto, uderza w punkt, jak neurolog-sadysta, który nie używa eufemizmów, bo ma twoją mapę nerwów zaśmieconą swoimi flagami. Nudności oplatają mnie jak zwierzę zrobione z wilgoci i ołowiu, jak drapieżnik, który zna mój żołądek lepiej niż ja.   Próbują mnie wypchnąć z mojego ciała, a potem wciągają z powrotem – jakby chciały mnie mieć w sobie na stałe, jako tę cholerną świadomość, którą trzeba strawić.   Rozkłada mnie na części jak fizyk, który bada materię od środka na zewnątrz, fala po fali, wibracja po wibracji. Światło patrzy na mnie jak ślepe bóstwo zrobione z igieł; niczego nie żąda, ale wszystko przeszywa.   Tętni za powieką, tętni tak, jakby za gałką poruszał się oddzielny, wściekły organizm – szary impuls, skurcz za skurczem, jak sejsmograf zawieszony wewnątrz czaszki, który odbiera tylko trzęsienia ziemi.   Skroń parzy, szczęka drewnieje, oczy szczypią, jakby słońce przykładało mi do źrenic swoje gorące monety, żądając zapłaty za każdy gram ciemności, który we mnie gasi.   Przedmioty stoją nieruchome i przejrzyste, płoną odwrotnym blaskiem,  blaskiem, który nie daje ciepła, tylko wiedzę. Do dupy wiedzę. Cienie dymią bólem.   Słyszę głowę dzwoniącą ciszą  jakby wielki mosiężny dzwon właśnie bił wewnątrz moich zatok. Wchodzę w ten atak jak w obrzęd przejścia, w równanie, które można rozwiązać tylko własnym, przeklętym pulsem. Ona jest nauczycielką, puls jest kapłanem, mrok jest księgą, a ja jestem zdaniem, które zamiera w połowie, niezdolne do postawienia kropki. Tabletka, pogryziona przez nadzieję, leży jak relikwia niezawierzonego planu – świadectwo ulgi, która nigdy nie miała okazji nadejść.   Uśmiecham się pod nosem: nie trzeba leku, żeby się poddać tej szmacie. Wystarczy zgodzić się, pozwolić jej wyssać z człowieka wszystkie dzienne pewniki, aż zostanie tylko cienki szlak – migoczący ślad na rozpalonym ekranie świadomości. Jestem przejrzysty. Nie winem, nie uniesieniem, nie letnim rozproszeniem – tylko szarym uderzeniem, które wybiela człowieka do zawiasów czaszki, wyskrobuje z niego zamiary, a na koniec zostawia w środku iskrę: zimną, krystaliczną, prawdziwą. Jedyną prawdziwą rzecz w tym całym burdelu. Mrok migocze, jakby ktoś zmielił tysiąc płatków ołowiu i rozsypał ich pył, żeby zobaczyć, czy potrafię w nim utonąć. Ona potrafi kochać okrutnie. Ale kocha, do cholery, uczciwie  pali od środka, wypala skupieniem, aż leżę w jej uścisku niby bezwładny, a jednak w środku czuwam czystym, ostrym płomieniem, którego żaden zdrowy dzień, choćby promieniał pewnością, nie potrafi zrozumieć. I niech się jebie.            
    • @jeremy uważaj, żeby ci ktoś nie ogołocił :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...