Niebo nadzieją płonące

[Zorza Pólnocna]

Łzy - krople dni powszednich i w nich odbicie
Smutku niewytłumaczalnego i radości totalnej
Spadają gdy wewnętrznego nieba trzęsienie
Z miejsca w które piorun uderza najsubtelniej

Chaos sam w sobie co gwiazdy rodzi tańczące
W samym środku serca gdzie burza zmysłów
Rozbija wszystko na kawałki i zanurza co zbyt słabe
By wywalczyć nieuchwytne w nawale pokus

W zalewie obrazów dźwięków bezwzględnych opinii
Znaleźć swoją gwiazdę nim niebo runie prosto na nas
Świat zszarzeje i zmieni wciąż jasne wnętrza ludzi
Nim zimy deszcz zgasi nadzieję a wraz z nią przepadnie i sens

Odszukajmy ukryte głęboko w sobie marzenie
Będziemy mieli po co wznosić wzrok ku górze

[cezary_dacyszyn]

nikt Ci jeszcze nic nie napisał ? To ja napisuję : umiesz odczuwać i ból , i radość - poeta więc
z Ciebie będzie . Wyraźne zadatki widać już w tym wierszu . Osobiście podoba mi się w miarę ,
choć trochę rozmemłany ... :-)

[bruno seping]

podpisuję się pod kometarzem cezarego d.
pzdr:)

[Zorza Pólnocna]

dziekuję bardzo za zaglądnięcie i miłe słowa :) a że rozmemłany - często słyszałam że niepotrzebnie się rozpisuję kiedy można napisać to samo a krócej, konkretniej...widocznie tak mam i już :)

pozdrawiam
A.