Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiedyś się emocjonowałem, ale teraz nieco przejrzałem na oczy (nieco, bo nadal zdarza się kibicować): grają nie piłkarze, ale pieniądze. Ile razy podczas meczu komentatorzy zanudzają, za ile, na ile i gdzie kto z klubu odejdzie albo niedawno przyszedł. A co to obchodzi kibica?

Poza tym jak patrzę na piłkarzy to śmiać mi się chce: większość na łapach ma tatuaże-napisy, a żeby być naprawdę fajnymi chłopczykami, większość z nich ma je w jakimś bliżej nieokreślonym języku. Nic nie mam przeciwko tatuażom (mój ojciec też jeden na łapie ma - pamiątka z wojska), ale ta plaga jest komiczna.

Poza tym gogusie z brylantyną - niedobrze mi!

Mało jest takich prawdziwych piłkarzy jak Rooney czy Ribery. Brzydkich, ale dających z siebie więcej niż cała reszta drużyny. Inna sprawa, że i im woda sodowa do głowy uderzyła: niedawną aferę z Riberym znamy chyba wszyscy, a Rooney też nie stronił od prostytutek (ale ten poszedł w drugą stroną: wolał dużo starsze od siebie).

Życie mają jednak fajne. Pobiegają na boisku, dla wielu to hobby przecież, dostaną za to spore sumy, połowa nastolatek pomasturbuje się pod prześcieradłem patrząc na plakaty z ich wizerunkami, w kobietach mogą przebierać, siłownię mają za darmo, ludzie klaszczą nawet wtedy, gdy taki idol spudłuje. Jaki ja byłem głupi, że poszedłem na studia!

Wracając do CL: dla mnie to mało prestiżowy turniej. Raz - odbywa się co roku, co chwilę o nim słyszę. Przez to mi powszednieje. Zupełnie inaczej sprawa ma się z Pucharem Świata (co 4 lata, trzeba długo czekać, a im dłużej się czeka, tym apetyt większy). Dwa - nie jest to już liga mistrzów, odkąd grać mogą nawet czwarte drużyny z danej ligi. Wiem, jaki cel przyświecał tym, którzy wymyślili taki format rozgrywek, ale dlaczego zatrzymano się na czwartej drużynie? Przecież nawet 10. team z Premiership jest lepszy niż mistrz Rumunii, Polski czy innej Nibylandii.
Powinno się wrócić do tego, co grało się w połowie lat 90. (do sezonu 98/99). Liczba drużyn może zostać, można zostawić wicemistrzów.

Co do finału - Inter był lepszy, zasłużenie wygrał. Skład finału cienki. Powinna grać Barcelona z ManU ;)
Bayern, gdyby nie sędzia, odpadłby już w 1/8. Ale cóż - co roku sędzia zawala komuś cały turniej. W tamtym roku Barcelonie (w tym w sumie też), w tym Fiorentinie, jak Porto zdobywało mistrza - Manchesterowi U. Bez sensu. Aż się odechciewa przed tv zasiadać, wiedząc, że wynik wypaczy i tak sędzia.

Opublikowano

A co do Lecha - jak co roku i tym razem wiara będzie. Dobrze że Wisła nie zdobyła tytułu. Lech musi się jednak przedrzeć aż przez 3. rundy eliminacyjne (6 meczy). Zaczynają już 11 czy 12 lipca, a więc 2 dni po finale Mistrzostw Świata. Będzie ciężko. 1. runda dość prosta. Druga - zależy od losowania, ale najsilniejsi przeciwnicy to mistrz Danii i takie tam. Do ogrania. Trzecia - wszystko zależy od losowania. Można trafić nawet na zespół słabszy od Lecha, a można na zespół z Hiszpanii. Będzie ciężko.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Chodziło oczywiście o Chelsea ;)

I to jest śmieszne: Barcelona wygrała rozgrywki (w finale zwyciężyła zasłużenie i mówię to ja, kibic ManU), ale gdyby nie sędzia nie wyszłaby z półfinałów. Aż się odechciewa kibicować. Bo niby Barcelona zapisała się do historii (triumf w LM zapewnił jej starty w Superpucharze Europy oraz Klubowych MŚ, które też zwyciężyła), ale gdyby nie sędzia, wszyscy wiemy, jak by było.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ostatnio na Onecie ładnie ktoś "zjechał" tych wszystkich dzieciaków gdaczących o antyfutbolu. Myślenie podobne do Pudziana: od początku napierdalać i jakoś to będzie. Tylko że piękny futbol to nie tylko finezyjne dryblingi i nieustanny atak, ale również dyscyplina w obronie oraz równoważenie sił poprzez rozbijanie akcji przeciwnika.

Prefiks "anty-" sugeruje, że mamy do czynienia z czymś innym niż futbol. A to znaczy, że ten kto podczas meczu piłkarskiego gra antyfutbol, gra niezgodnie z zasadami i powinien być zdyskwalifikowany. Tylko w którym dokumencie zakazano się bronić, choćby przez 90 minut całą jedenastką?? To jest jak najbardziej piłka nożna, na dodatek "grana z głową". Gdyby kraje afrykańskie były tak poukładane, to już dawno zdobyłyby Puchar Świata (umiejętnościami nie odstają od czołówki, czołówkę zresztą sami tworzą, a fizycznie są nawet mocniejsi).

Antyfutbol to na przykład skupienie się na nogach przeciwnika, a nie na piłce. Antyfutbolem jest też specjalna gra ręką. Antyboksem jest walenie poniżej pasa albo odgryzanie ucha. I tak dalej...

EDYCJA: tylko dzięki temu, jak ty to nazywasz "antyfutbolowi", przeciwnik teoretycznie znacznie słabszy, może wygrać mecz. Czasy kiedy 5 piłkarzy jednej drużyny rzucało się na piłkę, minęło jakoś przed II Wojną Światową...

I jeszcze jedna uwaga: podążając twoim tokiem myślenia Afgańczycy podczas interwencji Sowietów na ich terenie prowadzili "antywojnę". To samo czynili Wietnamczycy podczas walk z Amerykanami (Amerykanie zresztą na to się skarżyli, że Wietnamczycy atakują ich oddziały znienacka i od tyłu. Niezłe, nie? Według ich toku myślenia, Wietnamczycy powinni wyjść na otwarty teren i zmierzyć się z ich potęgą i oczywiście dać się robić w pył).

A Grecja podczas Euro 2004 powinna odpaść już w grupie, bo po co zdobywać Mistrzostwo i na trwale zapisywać się w annałach piłkarskich, skoro można dać się pokonać Portugalii i Hiszpanii, ALE po ładnym meczu.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ostatnio na Onecie ładnie ktoś "zjechał" tych wszystkich dzieciaków gdaczących o antyfutbolu. Myślenie podobne do Pudziana: od początku napierdalać i jakoś to będzie. Tylko że piękny futbol to nie tylko finezyjne dryblingi i nieustanny atak, ale również dyscyplina w obronie oraz równoważenie sił poprzez rozbijanie akcji przeciwnika.

Prefiks "anty-" sugeruje, że mamy do czynienia z czymś innym niż futbol. A to znaczy, że ten kto podczas meczu piłkarskiego gra antyfutbol, gra niezgodnie z zasadami i powinien być zdyskwalifikowany. Tylko w którym dokumencie zakazano się bronić, choćby przez 90 minut całą jedenastką?? To jest jak najbardziej piłka nożna, na dodatek "grana z głową". Gdyby kraje afrykańskie były tak poukładane, to już dawno zdobyłyby Puchar Świata (umiejętnościami nie odstają od czołówki, czołówkę zresztą sami tworzą, a fizycznie są nawet mocniejsi).

Antyfutbol to na przykład skupienie się na nogach przeciwnika, a nie na piłce. Antyfutbolem jest też specjalna gra ręką. Antyboksem jest walenie poniżej pasa albo odgryzanie ucha. I tak dalej...

EDYCJA: tylko dzięki temu, jak ty to nazywasz "antyfutbolowi", przeciwnik teoretycznie znacznie słabszy, może wygrać mecz. Czasy kiedy 5 piłkarzy jednej drużyny rzucało się na piłkę, minęło jakoś przed II Wojną Światową...

I jeszcze jedna uwaga: podążając twoim tokiem myślenia Afgańczycy podczas interwencji Sowietów na ich terenie prowadzili "antywojnę". To samo czynili Wietnamczycy podczas walk z Amerykanami (Amerykanie zresztą na to się skarżyli, że Wietnamczycy atakują ich oddziały znienacka i od tyłu. Niezłe, nie? Według ich toku myślenia, Wietnamczycy powinni wyjść na otwarty teren i zmierzyć się z ich potęgą i oczywiście dać się robić w pył).

A Grecja podczas Euro 2004 powinna odpaść już w grupie, bo po co zdobywać Mistrzostwo i na trwale zapisywać się w annałach piłkarskich, skoro można dać się pokonać Portugalii i Hiszpanii, ALE po ładnym meczu.

Pisał o tym Rafał Stec w Wyborczej po meczu Barcelona-Inter. To w jaki sposób wygrał Inter z Barcą nie było żadnym antyfutbolem - to było dzieło sztuki. Przesuwanie się strefowe, błyskawiczne podwajanie i potrajanie krycia, a potem wylewanie krwawego potu na murawę w dziesięciu, żeby biegac zarówno za takimi geniuszami jak Messi, jak i potencjalnymi adresatami podań.
Grałem w klubie, grałem z taką taktyką, to wiem, co to znaczy. Granie 90 minut agresywnym kryciem, z koncentracją, w zasadzie bez piłki to wysiłek heroiczny i dla absolutnej większości klubów nieosiągalny
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Otóż to. Zespół grający bez piłki biega więcej i bardziej się męczy. Meczu z Interu z Barcą nie oglądałem, bo - jak powiedziałem - CL interesuje mnie coraz mniej. Ale pamiętam kilka takich "dzieł sztuki", jak to nazwałeś. Najlepiej mecz półfinałowy Euro 2000 Włochy - Holandia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tam gdzie kraniec wsi pod starą bieloną jabłonką co ją przed koziołkiem ojciec wapnem wysmarował porodziłam cię córko z boleści ty przyszłaś i znoju na nieszczęście w rodzinne strony mory i wiepierze przywołując mówili z czepka wyjęta Przeklęta drżąca jak wątłe źdźbło na wietrze w podkurczonej piąstce dzierżąca życiodajną pępowinę na cóż ci było świata ogladać po trochu ścierałam wnętrznicę wkładając do mleka proch cichoj no cichoj dziecino sześć sióstr sześć świec makiem obsypana sukienka
    • @Wędrowiec.1984 bardzo dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Waldemar_Talar_Talar to miłe pozdrawiam @Natuskaa pozdrawiam serdecznie Natuska
    • Nie odgaduję, kim jest peelka. Ona - kobieta. Przy stole sami możni. Nie jest zainteresowana?      
    • Na skrzydłach pieśni bez kresu, Najdroższa, zaniosę cię tam, Gdzie nad wodami Gangesu,  Przepiękne miejsce znam.   Księżyca blaski rozświetlają Ogród, co czerwienią rozkwita; Kwiaty lotosu czekają, By miłą swą siostrę powitać.   Fiołki chichocząc i pieszcząc,  W gwiazdy ku górze spoglądają; Róże do ucha szeleszcząc Wonne baśnie powiadają.   Przyskakują i słuchają Gazele, mądre i łagodne; A w oddali przepływają Świętej rzeki fale chłodne.   Właśnie tam chcemy się skryć Zatonąć w palmy cień, I miłość i spokój pić, I śnić rozkoszny sen.   I Heinrich: Auf Flügeln des Gesanges, Herzliebchen, trag' ich dich fort, Fort nach den Fluren des Ganges, Dort weiß ich den schönsten Ort.   Dort liegt ein rotblühender Garten Im stillen Mondenschein; Die Lotosblumen erwarten Ihr trautes Schwesterlein.   Die Veilchen kichern und kosen, Und schaun nach den Sternen empor; Heimlich erzählen die Rosen Sich duftende Märchen ins Ohr.   Es hüpfen herbei und lauschen Die frommen, klugen Gazell'n; Und in der Ferne rauschen Des heiligen Stromes Well'n.   Dort wollen wir niedersinken Unter dem Palmenbaum, Und Liebe und Ruhe trinken, Und träumen seligen Traum.
    • Ile wyrw pozostaje po korzeniach? Ile dziur, w które można nieustannie wpadać? Niby idąc na spacer, niby pokonując tylko kilkaset metrów, niby pamiętając, że tam i tam się nie zachodzi. Niby... a jednak. We własnej słabości, w niedorzecznym sentymencie można trwać i trwać... i trwać. Aż w końcu pojawi się świadomość, że przecież, z tamtych wyrwanych drzew, już się błyszczą w promieniach słońca lakierowane krzyże, mężnie opierające się wiatrom. I że każdego dnia, matowieją nieznacznie, a wsiąkając w krajobraz - zapominają... skąd pochodzą. Bo komu jest potrzebna wiedza o szerokości geograficznej z jakiej je zabrano, kto i po co miałby to... notować? Dla kogo? Te krzyże.   Oglądam własne dłonie. Mają brzydkie ślady po ciągnięciu za klamkę. Skóra zaczerwieniona, zadrapana, z metalowymi opiłkami, które trzeba będzie wyciągnąć. Jednakowoż to są dobre ślady, najlepsze jakie mam, bo to pamiątka po drzwiach wyjściowych z cmentarza. Kto nigdy nie zamykał takich drzwi po kimś lub po czymś, ten nie wie, że one są bardzo ciężkie i toporne, a ich zawiasy skrzypią niemiłosiernie jakimś wewnętrznym buntem, gęstym i strasznym, choć tak naprawdę zrezygnowanym, a nawet przedawnionym. Trzeba szarpać z całych sił, żeby je zamknąć, bo te burzą się sprzeciwem, jakimś niezrozumiałym i niedzisiejszym. Jedne drzwi, potem drugie... Główne, potem wszystkie boczne. Należy obejść cały teren i zamknąć je. Zrobić to w odpowiednim czasie i z odpowiednią prędkością. Noc jest bardzo krótka. Za horyzontem już mamrocze czerwień z fioletem. Naradzają się przed dniem, rozmazując się przy tym. Jeden kolor chce być ważniejszy od drugiego. Mieszają się więc ze wschodzącą jasnością, która chce je pogodzić. W końcu wyłania się odcień żółty i pomarańczowy. Naraz zahaczają o zieleń... liści, traw... bo zieleń nie znosi próżni, wyrównuje teren i zasiedla go po nowemu.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...