Cała prawda o kapitanie Mnemo

[Mariusz Polakowski]

Ostatnio coraz częściej gubię drobne szczegóły,
odbijam od lustra, wchodzę w miasto jak w masło
albo jak ryba w wodę (plusk plus plusk, jak puls
zlewa się w jeden obraz i podobieństwo)

wracając do lustra nie wiem co mogło być warte
pamięci o zaniku, fetowania (vide stropha prima) tej straty?

Skoro można powielić, odtworzyć, otworzyć wszystko,
każdy grymas tła, frontu, najazd i odjazd kamery,
to poproszę o dubel znikania,
jeszcze jedną próbę epizodu z brakiem,

na przykład kadr nieuchwycony dzisiaj w biblioteczce:
fotografia Matki Teresy oparta o
kieszonkowe wydanie Mein Kampf, epidemia
trze o epidemię, iskrzy tylko kurz
i?

coraz częściej półgłos: nie pisz o tym wiersza,
nie sklejaj elokwentnych kondolencji,
czcij minutą ciszy
to co upływa i z czasem traci,

trąci czym nasiąkło,
przesiąka na zewnątrz,
nie masz tego na własność.

[Messalin_Nagietka]

prawda tu zapisana jak kadr po kadrze odsłania myśli snute - jest zawiłością odcedzić to co można byłoby napisać o kimś - opinii własnoej na własność przylgniętej
MN