kruki

[demira]

Kiedy patrzę w Twoje oczy widzę jak je krew zalewa
Krwawe łzy i krwawe serce trochę tlenu tu potrzeba
I nie pierdol o miłości, o uczuciach i radości
Ja już stoję na krawędzi i umieram w samotności
Ta samotność to nie brak tu przyjaciół fałszywych
Co nie wiedzą nic o krukach gdzieś pod drzewem tam zabitych
A te kruki dalej skrzeczą, bym nad grobem mógł zatańczyć
By mi grała melodyjka mechanicznej pomarańczy
A ty powiedz jedno słowo, które do milionów dotrze
Wtedy zasnę znów spokojnie i swe myśli tez uproszczę
Kiedy to zrozumiesz oczywiście będzie późno
Gdy za późno to zrozumiesz wszystko pójdzie znów na próżno
Księżyc nie wyznacza życia,każdy przedmiot sobą tętni
W jednej nucie Ci policzę, którzy ludzie nie są bierni
Błagam powiedz, że nadzieja ta ostatnia nie umarła
Bo te myśli moje białe ona dawno już podarła
Ja tu żyje tylko z krukiem kopiąc z każdym dniem swój grób
Bez błękitnej krwi znów umieram jako pusty,żywy trup