Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tych prześwitów było więcej niż pamiętam
ledwie kilka spośród wielu oglądałem
jakby ziemia przemieniona ciszą nieba
tak po prostu
przekuwała świt poranka w kryształ wiary

***

czy pamiętasz te doliny wypełnione
aż po linię horyzontu mgieł zasłoną
a z nich każda przelewała mleczną wodę
brzegi źródła ledwie barwiąc na zielono

wokół szczyty których nagość chłodnej skały
przywodziła na myśl spokój w głębi źrenic
jakby oczy się na niebo otwierały
a dokoła niby rzęsy ciemne świerki

jeszcze chmury nie stalowe i nie białe
rozproszone tchnieniem wiatru przeźroczystym
z których światło się sączyło na ołtarze
tych zieleni
odsłaniając tajemnicę sedna ciszy

Opublikowano

Bardzo pięknie o przyrodzie, tej przez duże P. Ostatnia strofa jak podsumowanie. Cisza - najważniejsza...
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Właściwie nie powinnam pisać, że o Pieninach, bo każdy odnajduje w wierszu to co jemu najbliższe. Grunt, żeby budził emocje i przywoływał obrazy. pozrdawiam. anna :-))
Opublikowano

Wiesz, jak pisać. Doskonale warsztatowo. Liryka pejzażu, ale jest tu przecie franciszkańskie umiłowanie natury, delikatność spojrzenia i szacunek dla przyrody - hojnej, bo darowuje nam piękno. A rymy są doskonałe. Złamanie rytmu - majstersztyk. Pięknie. Cieplutko, Para:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję Anno. Właściwie cały czas się uczę, ale przychodzi mi to łatwo. Też widzę poprawę w stosunku do tych wierszy sprzed roku, ale w sumie z dużymi przerwami - piszę od trzech lat - więc krótko. Pozdrawiam ciepło. anna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...