Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


podoba mi się puenta,
jest, jak to ja sobie nazywam - przestrzenna,
wielowymiarowa, plastyczna,
posiada oddech i bezdech,
'jest blisko wszędzie, i
- donikąd' ;)

początek - rozwichrzony i czupurny poniekąd, taki - tosterkowy ;)

pisz Toster, i rośnij dzielnie ;),
pozdrawiam, :)
Opublikowano

ohohoh! koleżanko, za takie wiersze to się ode mnie dostaje gębę ;)
a właściwie pocałowania! podoba mi się, podoba. i ten kawałek o zaprzestaniu marzeń przed zaśnięciem - miód i point, to samo.
zdrówko,
Jimmy

ps
czułem, że otwieram dobry wątek. to jak z bombonierką...

Opublikowano

"mlecznym szkłem zasłonięte oczy" - początek wtrącił niezły banał. Dalej się broni, ale

ostatecznie nic z tego nie wyszło:

* "popowa piosenka"(nic mi nie mówi, idzie o pop spod znaku Britney Spears czy Kings Of Leon?),
* "i czas nie leczy ran" (nigdy nie leczył),
* "różowe kwiaty" (banał).

Jak dla mnie słabiutko.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ja bym te odciski zmyła, zdrapała, całowaniem nie da się ich pozbyć
albo wytatuowała - jeśli już muszą zostać, tak sobie teraz myślę jako podmiot
:)
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wieczór. Jezioro zapina horyzont ostatnim promieniem światła. Słońce – spóźniony kochanek – tonie w jedwabnej, szepczącej trzcinie. Cisza. Nie pusta. To język pragnienia natury. W niej każde ich tchnienie. Woda milczy Ale to milczenie drży – jak skóra świata przed pieszczotą dłoni. Oni. Bez imion. Miłość nie potrzebuje dźwięku. Spleceni, jakby czas tkany był z ich oddechów, jakby każdy gest, każda ścieżka - prowadziła do tej chwili, czekał zapisany w niebie. A jednak – w ich spojrzeniach cień. Dotyk losu. Świat szepcze kruchą pieśń przemijania. Ich pocałunki – ciepło ciał i drżenie warg, symfonia żywiołów: ogień i wilgoć, wieczny alfabet istnienia. Nie całują się. Oni się stwarzają. Jezioro patrzy: nieme. Wierne. Rozświetlone – bez końca Brzeg milczy, lecz to milczenie kłania się Przedwieczności – ciszą bezmierną.    
    • @Berenika97 dziękuję, to dla mnie ważne, że tak uważasz :) piękne masz imię - już od jakiegoś czasu chciałam to napisać,.ale mi wypadało z głowy :) @Robert Witold Gorzkowski zrobiłeś mi dzień tym komentarzem, dziękuję :) muszę iść dzisiaj na spacer, może jaki wpatrzony w obłoki się potknie i wpadnie wprost w moje ramiona. To brzmi jak dobry patent na podryw :) @Łukasz Jasiński oj Łukaszu, zawsze się trochę boję tego Twojego "oj" :) @Gosława oj ja też - albo wulgarna, albo za smutna, albo nie taka. Posłuchać możemy i tyle, a potem pójść po swoje, bo nam się należy :) Dziękuję Ci bardzo za komentarz (to, że je lubię i, że są dla mnie ważne, to wiesz) i życzę dobrego czasu :)
    • @Gosława ładnie, wzruszająco. Twoje puenty jednak nie raz osłabiają tekst, tutaj tak dla mnie jest, pozdr.
    • @Jacek_Suchowicz Czy zamruczy?   Zamiast gapić się w czerń kliszy, spójrz jak lubisz w piwne oczy. By zabrakło sił wśród nocy, gdy obejmie i zamroczy.
    • Bajka się rodzi, A baśnie wyśnione? Jak dobrze. Bo bajki Dobrze zakończone.   Pzdr ,

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...