Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ikarze

urszula_halecka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

urszula_halecka

urszula_halecka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Tak mi wstyd Ikarze
że ktoś Cię wymyślił
zupełnie bezmyślnie
i od tego czasu
tryumfy świeci Twój upadek
jak błazen

Wstyd mi za Twego stwórcę
czy ojcem był czy synem
że zrzucił na Ciebie winę
i mnie tą winą obdarzył
gdy myślę o Tobie Ikarze
gdy mitem myślę o życiu


Tak mi wstyd Ikarze
że
nie ma Cię
ni skrzydeł nie ma
ni Dedala na ziemi
i kary nie ma Ikarze
za młodość.

Ela_Ale

Ela_Ale

Opublikowano
Opublikowano

Ja rozumiem (chyba!!!). Ula nie chce, aby ciągle, od wieków mówiono, że to młodość jest ta głupia, niefrasobliwa i lata po to, by spadać i ginąć. I jeszcze ta jej cecha dostała IMIĘ - Ikar. Bez sensu, prawda, Ulu? Czy może z rana jakieś głupoty wypisuję - popraw! Buźka. E.

urszula_halecka

urszula_halecka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Tak naprawdę, młodość czasami jest głupia (oczywiście przez swoją łatwowierność), ale chciałam właśnie zwrócić uwagę na to, że często jest ona wręcz predestynowana do upadku (jak pisałaś), a Ikar jest takim niepisanym wyrokiem, fatum. Bardzo często spotyka się ten motyw w literaturze i do tego chciałam się odnieść.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Prawość to nie utopia

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @andrew  mądre bo, by osądzać innych- trzeba popatrzeć wpierw na siebie
    • Annna2
      Matulko

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka  bardziej nie- przynajmniej ja.  
    • Łukasz Jasiński
      In praeses elect

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @Annna2   A można byłoby jeszcze stworzyć stanowiska: Prezydent Senior Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej i Radę Prezydentów Seniorów - byłoby to ciało opiniotwórcze, tak więc:   - pan prezydent senior Lech Wałęsa, - pan prezydent senior Aleksander Kwaśniewski, - pan prezydent senior Bronisław Komorowski, - pan prezydent senior Andrzej Duda,   a teraz co jest? Każdy emerytowany prezydent w internecie głupoty wypisuje...   Łukasz Jasiński 
    • Jacek_Suchowicz
      poranek

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @wierszyki dziękuję   @Alicja_Wysocka dzięki za przypomnienie Tuwima (Ptasie radio)
    • Alicja_Wysocka
      Pies zdrajca

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Miałam wtedy jakieś siedem lat. Chodziłam do pierwszej klasy. Mieszkaliśmy w Gdyni, w dzielnicy Obłuże. Któregoś dnia bawiliśmy się z rodzeństwem w chowanego – oczywiście na podwórku, bo na ulicę można było wychodzić tylko za pozwoleniem mamy. Nasze podwórko było całkiem spore. Był tam ogródek, jakaś szopka, w której tata trzymał różne ciekawe rzeczy – grabie, łopaty, a nawet siekierę! Był też kurnik, psia buda i oczywiście nasz pies – Lord. Wpadliśmy wtedy na genialny pomysł: schowamy się mamie! A niech ma – skoro tyle rzeczy nam zabrania, to teraz niech nas szuka! – Na pewno nas znajdzie i jeszcze skrzyczy, że ją denerwujemy – mówiłam. Ale co tam, ryzyko wpisane w zabawę! – Schowajmy się do psiej budy – zaproponował ktoś. – Ooo, to jest dobra myśl. Bardzo dobra! I tak właśnie zrealizowaliśmy nasz chytry plan. We trójkę – Grzesiek, Tomek i ja – wciskaliśmy się do budy. Pies patrzył zdziwiony, ale przecież nie mówi. Lord był duży, więc i buda była odpowiednio przestronna. Jakoś się tam upchnęliśmy. Cicho siedzimy, nie gadamy, bo wiadomo – zdrada przez śmiech to klasyk. W środku śmierdziało psem i kurzem, było duszno  i niewygodnie, ale czego się nie robi dla porządnej zabawy? Siedzimy jak trusie, aż zaczyna nam się nudzić. Nic się nie dzieje. I nagle – akcja! Słyszymy mamę, jak nas woła. Chodzi po podwórku, sprawdza furtkę, krzyczy coraz bardziej zdenerwowana: – No co jest?! Gdzie oni są?! A my dusimy się ze śmiechu – dosłownie. Zabawa życia! I wtedy pies zaczął szczekać. Najpierw nieśmiało, potem coraz głośniej. Kręcił się, jakby sam nie wiedział, co robić. W końcu zaczął piszczeć. Mama podchodzi do furtki – nikogo. Na ulicy pusto. Dzieci zniknęły jak kamfora. Wreszcie zaniepokojona podchodzi do psa. – Lord, czego ci trzeba? Co się dzieje? Co chcesz, głuptasie? I nachyla się nad budą... – CO WY TAM ROBICIE?! WYŁAZIĆ MI NATYCHMIAST Z TEJ BUDY! CO TO ZA GŁUPIE POMYSŁY?! A ja, z pełnym oburzeniem, mówię: – To nie głupie pomysły, tylko pies głupi, bo nas zdradził! – Marsz do domu! – ryknęła mama. – Wszyscy do wanny! Zdjąć te śmierdzące ciuchy! No nie wiem, w co ręce włożyć z wami... Utrapienie z tymi dziećmi!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...