Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
problem mam z opisem
tak się waham
lecę czy spadam
przybliżam oddalam
leżąc przy pani w ekstazie znieczuleń
ja się spalam

zanim oddech oddam
rozerwę koszulę
czule spojrzę ku górze
na ramion twych kleszcze
oddycham
jeszcze jeszcze jeszcze

a teraz zerknę na dół
by tu nieskromnie dodam
zobaczyć stóp twych dreszcze
gdyż koral ust otwartych niebezpiecznie
szepcze słowa jedyne
jeszcze jeszcze jeszcze

tak wpływając z panią na ocean marzeń
czuję wpadam za horyzont zdarzeń
pamięć zanika
w niebyt już się mieszczę
dreszcz stóp twych mnie przenika
w ramionach kleszczę

jeszcze jeszcze jeszcze
Opublikowano

Ok, fajne wierszydło :)
ino ten dreszcz stóp (drugi raz... no, no - faktycznie nieskromnie ;) na
insze dreszczydło jakoweś bym podmienił, bo się peelu w końcu skurcz u panienki trafi ;p
Pozdrawiam. (ech mają ludzie Weny... :)

Opublikowano

Kojarzy mi się z tym znanym erotkiem Tetmajera, no ale jeśli mam być szczery, to niestety nie przypadł mi do gustu szczególnie.Ekstaza znieczuleń, kleszcze ramion, no i przede wszystkim dreszcze stóp. Trochę tego za dużo.

Opublikowano

ja sie nie dziwię
żeś urokiem przejęty
jakby na to nie patrzeć
żeby mnie posiąść
musiałbyś się spiętrzyć
i ten dreszcz twój już
czuję czuję czuję
lecz dobrze ci doradzę malutki
bo zależy to od ktoś ty
więc uważaj na grudki

w każdym razie w każdej pozie
pamiętaj że jestem piękna
a na twe pojęcie wielce nieugięta
i jedno ci jeszcze szepnę do ucha
to co poniżej to wiesz przecie że
nie chciałabym mieć z tym
lecz nie mam ci tego jak rzec
ale z żadnej strony po prostu nic
ani z kleszczami tym bardziej z nieco
tam tam ogonem i dziurawymi pudełkami
paskudnymi niemodnymi kapelusikami
więc co mam począć co
mrozisz mnie i mrozisz
bo czekam na to już tak długo i co
kochany słońce nie nie moje
jesteś gdzieś już bliziutko

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



powtórzyłem "dreszcze", ponieważ uznałem, że peel był tak obezwładniany okolicznościami, że nic już sensownego oprócz powtórzenia, jak echo, nie może z siebie wydobyć. :))) tak bywa, sam rozumiesz.

wracając do "dreszczy" i "nieskromności" - nie bądźmy hipokrytami, podobająsięsięsię :) - i peel pokazał, iż hipokrytą nie jest!

pozdrawiam :))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Podoba się? To super!

To stare wierszydło, przesunąłem z Z do P - robię wiosenne porządki. :)))
To jeszcze przekop grządki, marynarzu. Pozdrawiam serdecznie,
łucja.

a jakbyś zgadła - kopię, grabię i sadzę :))))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miło rozmawiać ze zdegustowanym degustatorem. Cieszę się, że wyszczególniłeś wszystkie złe smaki wiersza, lecz, i tu nie ma wielkiego zaskoczenia, uważam, że właśnie: "ekstaza znieczuleń", "kleszcze ramion" i "dreszcze stóp" to fundament wiersza a właściwie monologu, który mógłby wykonać tylko jeden artysta, i z myślą o którym dzieło powstało. Tym aktorem jest W. Michnikowski.

Warto popełnić jakiś kawałek dla konkretnego wykonawcy, napisać tekst wykorzystujący jego talent komiczny.

Pozdrawiam :)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ach, Kasiu jaki fajny komentarz do wierszyka.

dziękuję

PS

jestem przekonany:
w każdej pozie zachwycająca
promienna zniewalająca
równa do słońc tysięcy

a ja - kic, kic - podobny
do zdechlaka, pardon, zająca
poeta blady wierszokleta
co liter zna ledwie trzy

i choć próżne marzenia
wniosek z naszego porównania
to przez słowa wiersza powstała chwilka
w której zając zamienił się w wilka :))))))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



napiszę, obiecuję - nie wieszczę
będzie jeszcze kilka z uśmiechem i dreszczem :))


dziękuję za przychylność jaką okazujesz mojej nieudolności ( oj, lubię jak mnie chwalą ) :)))

Pozdrawiam Krysiu.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miło rozmawiać ze zdegustowanym degustatorem. Cieszę się, że wyszczególniłeś wszystkie złe smaki wiersza, lecz, i tu nie ma wielkiego zaskoczenia, uważam, że właśnie: "ekstaza znieczuleń", "kleszcze ramion" i "dreszcze stóp" to fundament wiersza, a właściwie monologu, który mógłby wykonać tylko jeden artysta, i z myślą o którym dzieło powstało. Tym aktorem jest W. Michnikowski.

Warto popełnić jakiś kawałek z myślą o konkretnym wykonawcy, napisać tekst wykorzystujący jego talent komiczny.

Pozdrawiam :)))

No to wszystko jasne, ja odebrałem ten utwór całkiem serio i pozostało po tym takie, a nie inne wrażenie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miło rozmawiać ze zdegustowanym degustatorem. Cieszę się, że wyszczególniłeś wszystkie złe smaki wiersza, lecz, i tu nie ma wielkiego zaskoczenia, uważam, że właśnie: "ekstaza znieczuleń", "kleszcze ramion" i "dreszcze stóp" to fundament wiersza, a właściwie monologu, który mógłby wykonać tylko jeden artysta, i z myślą o którym dzieło powstało. Tym aktorem jest W. Michnikowski.

Warto popełnić jakiś kawałek z myślą o konkretnym wykonawcy, napisać tekst wykorzystujący jego talent komiczny.

Pozdrawiam :)))

No to wszystko jasne, ja odebrałem ten utwór całkiem serio i pozostało po tym takie, a nie inne wrażenie.

Większość poezji, nie tylko na orgu, jest bardzo "serio" pisana. Wziąłem w cudzysłów słowo "serio", ponieważ są to bardzo złe próby, ciężkie osobiste wylewy z głowy do palców i na klawiaturę. Brakuje lekkich wesołych skeczy, monologów, tej, jakże ważnej części poezji. Ale podobno nie wypada się uśmiechać i śmiać - nie wypada i już!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



powtórzyłem "dreszcze", ponieważ uznałem, że peel był tak obezwładniany okolicznościami, że nic już sensownego oprócz powtórzenia, jak echo, nie może z siebie wydobyć. :))) tak bywa, sam rozumiesz.

wracając do "dreszczy" i "nieskromności" - nie bądźmy hipokrytami, podobająsięsięsię :) - i peel pokazał, iż hipokrytą nie jest!

pozdrawiam :))
Almare, no przecież żartowałem z tą nieskromnością, a peel jest wporzo ;)))
co do "dreszczy" sięsięsię upierał jednak będę (z uwagi na Przyborę ;)
o Michnikowskim nie wspominając.
Zdrówka.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



powtórzyłem "dreszcze", ponieważ uznałem, że peel był tak obezwładniany okolicznościami, że nic już sensownego oprócz powtórzenia, jak echo, nie może z siebie wydobyć. :))) tak bywa, sam rozumiesz.

wracając do "dreszczy" i "nieskromności" - nie bądźmy hipokrytami, podobająsięsięsię :) - i peel pokazał, iż hipokrytą nie jest!

pozdrawiam :))
Almare, no przecież żartowałem z tą nieskromnością, a peel jest wporzo ;)))
co do "dreszczy" sięsięsię upierał jednak będę (z uwagi na Przyborę ;)
o Michnikowskim nie wspominając.
Zdrówka.

Pomyślę :))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ach, Kasiu jaki fajny komentarz do wierszyka.

dziękuję

PS

jestem przekonany:
w każdej pozie zachwycająca
promienna zniewalająca
równa do słońc tysiąca

a ja - kic, kic - podobny
do zdechlaka, pardon, zająca
poeta blady wierszokleta
co liter zna ledwie kilka

i choć próżne marzenia
wniosek z naszego porównania
to przez słowa wiersza powstała chwilka
w której zając zamienił się w wilka :))))))))))


pospieszyłeś się troszeczkę
z tą kulminacyją
na odpowiedź
w przedwczorajszym wątku
marzenia to nie próżnia
są one bowiem
wzorem wyobraźni
mówisz o tym wilku

nie błaha to sprawka
żeby zając powrócił
po szynach do ciasta
bo i tak się wywróci
na lekkich pagórkach
za te krzywe zęby na aferach
z przewietrzenia korozją
na zewnątrz no i w zausznikach

pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...