Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

przychodzisz czasem wieczorami
świeża, pachnąca, piękna
siadasz mi na twarz
zapachem kwiatu pomarańczy
wyśmienitym smakiem
czekam spragniony i nareszcie
soki twoje obfite, pyszne
spływają do ust
na głowę, włosy, dłonie
piję cię z łapczywością dzikusa

wiotczejesz

przesiadasz się
płyniemy
szybko i wolno i jeszcze szybciej i bardzo wolno
podnosisz się i opuszczasz zapamiętale
jakby od tego zależało nasze życie
jest cicho
bez słów
bez jednego słowa
tylko szum ruchu
falowanie miłości
cykliczność
już mam mgłę w oczach
już napinają się mięśnie ud

podrywasz się

znów cię ustami gorącą
a ty palce swoje głęboko we mnie
kręcisz jak cukrową watę
aż tryskam
w te usta karminowe, stęsknione

wiotczeję

wtuleni w siebie
pełni najmilszymi napojami
spoceni
cichniemy ciałami
złączeni

Opublikowano

Dorotko,
po takim komentarzu to powinienem
spakować plecaczek, wziąć wędkę
i jechać złapać dla Miszy /Misha/
jakiegoś tuńczyka,
a dla Ciebie narwać naręcze wdzięcznych
prostotą polnych kwiatów,
dziękuje Dorotko,
ale mi jest przyjemnie,
milutkie uśmiechy,
jacek.

Opublikowano

Kasiu,
ten wiersz jest o znajomych,
takich studentach fajnych,
ona przychodzi czasem do niego,
głównie wieczorami, bo wtedy ma trochę wolnego,
normalnie pomaga mamie przy młodszym braciszku,
i jak już przyjdzie to przynosi jemu, niech będzie, że ma na imię Bazyl
pomarańczę,
ale jak jest bardzo zmęczona to bierze sam kwiat pomarańczy,
siada na taborecie i opowiadają sobie przeżycia dnia,
czasami Bazyl ukręci dla niej troszkę cukrowej waty
a ona ją lubi i jest fajnie,
nieraz ona przesiada się na kanapę,
kanapa jest miękka to ona /Iza/ lekko na niej faluje,
ot, takie studenckie fascynacje organizacjami pozastudenckimi,
i siedzi tak Iza z Bazylem aż czasami zasną zmęczeni,
i tyle,

Kasiu,
nieporadny w pisaniu troszkę jestem
więc czasami taki ze mną kłopot,
cieplutko Cię pozdrawiam,
i do diabła, nie zawsze będziesz mała,
dziękuje,
jacek.

Opublikowano

wiesz Jacuś, takie numery i kity to studentom,
Widać żeś jest uczony, ale dzieciaki takie jak ja
to się uczą szybciej i nic na to nie poradzisz,
bliżej nie potrafisz, trudno, jakoś sobie
to objaśnie jak trzeba po kasiowemu,
z biczykiem :))))
jacu grzecznie na czysto rwę i pozdrawiam CIebie tylko

Opublikowano

Eunicee,
no tak, powiedziałaś,
bardzo Cię za to szanuję,
dziękuje, że byłaś i jesteś,
mam nadzieję, że będziesz też w przyszłości,
ciepłe, wiosenne uśmiechy,
dla Ciebie,
jacek.

Opublikowano

Pan Biały,
rozhisteryzowane?
no może właśnie tak,
zbliżenia piątego stopnia
ze świadomością, że obcy jest w nas
mogą rodzić emocjonalne napięcia,
dziękuję za miły komentarz,
pozdrawiam,
jacek.

Opublikowano

Wilcza Jagoda,
ale Cię lubię za tego kilogramowego nicponia!!!
po takim "przestępstwie"
czujesz się pewnie znakomicie,
też bym tak chciał,
a rankiem?
to musi być ekscytujące przeżycie,
bardzo dziękuje Wilcza Jagodo,
pozdrawiam,
jacek.

Opublikowano

och Judytko,
wystarczy nawet tylko to, że byłaś a już:
za oknem zaświeciło słoneczko,
z jajka gołębiego u mnie na balkonie
wylazł osobnik o dziobie dłuższym od samego siebie
/może coś pokręciłem/,
i zrobiło się tak jakoś weselej,
ściskam Cię całą,
jacek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...