Zawsze

[Anna_Myszkin]

Zawsze ma zawsze swój koniec -
Nigdy się go nie wyrzekam.
To tylko dwie sylaby,
Co czasem biorą do nieba.
Zawsze zabiera granice,
Wieczność na tarczy rysuje,
Poi iluzją trwania,
Za stołem uczuć ucztuje.

Póki kolory sycimy,
Otwiera nam czasoprzestrzeń.
Nienawożone barwami
Opada z płatków na wietrze.
Ściąga ze sobą nas z nieba
I każe w oczy nie patrzeć.
A więdnąc, prosi, by nigdy
Na próżno nie mówić zawsze.

Zawsze ma zawsze swój koniec -
Nigdy się go nie wyrzekam.
Pięć głosek w ciszę odpływa
Wśród tego, co tutaj i teraz.

[Michał Gomułka]

Nawet fajny liryk. Jest pomysł, jest odpowiednie przeprowadzenie, jest (względna) pełnia i wykończnie. Kilka uwag. BARDZO niebezpieczne jest używać słowa dopełniającego o takim samym znaczeniu w stosunku do podmiotu. Ale ta fraza jest pomysłem, jest kluczem wiersza, więc zupełnie uzasadnione jest jej istnienie. Przesadzasz ze znakami przestankowymi. To droga do hiperpoprawności, a liryk tego nie potrzebuje.

Ale ogólnie, wrażenia pozytywne. Choć delikatnie, to jednak rozbłysła Anna Myszkin.

[Anna_Myszkin]

Dziękuję za uwagę i konstruktywną krytykę - moje bardzo niepewne ego poetyckie zostało w jednym kawałku ;) Ech, ta interpunkcja to zmora zawodowa, ale postaram się nie nadużywać. Pozdrawiam.