Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Według was jacy powinni być? Jaka powinna być ich poezja? Czy tacy jak Niektórzy uśmiercający piękno liryki cichą śmiercią? To forum poetyckie więc rozmawiajmy jak poeci.

Opublikowano

a ja, jeśli mogę się wtrącić, uważam to zależy od ludzi. Każdy ma odrobinę/zupełnie inne wyobrażenie o poetach i poezji i oczekuje czegoś innego )

Opublikowano

bardzo ciekawe ujęcie Pana Tomka :) ja mogę tylko dodać, że czasami jest lekarstwem dla obolałej mojej duszy...

Opublikowano

co prawda, nie tego Pana Tomka miałam na myśli :)

co za drobiazgowość ;) mej lepiej brzmi? ;)

Opublikowano

Pan, belfer?
Wnioskuję to ze stylu, w jakim podał nam Pan tematy dzisiejszej lekcji.
Interesują pańskie mnie odpowiedzi na postawione pytania. Śmieszne, przyzna Pan - podstawówka i bidulki siedzą przestraszone a Nasz Pan z groźną miną karczuje ich mózgi, skutecznie odstraszając od poezji właśnie.

Ale przygotowałem, ja Jaś, odpowiedź, sądzę, że błądzę ale cóż, to przywilej młodości.

Grafomania, proszę Pana, uprawiana przez większość na forum, jest największym wrogiem poezji.

Pozdrawiam i zachęcam do pisania wierszy, dobrych recenzji i nieuprawiania polityki na forum poezji.org.
To co napisałem powyżej jest drugą odpowiedzią na pańskie pytania.

Opublikowano

Dobry poeta powinien najpierw zamykać oczy i wklejać na pałę plusy, potem zaś próbować jakoś to uzasadnić - niekoniecznie poprawnie gramatycznie i ortograficznie. Dobry poeta uważa, że byle gówno wklejone w dział Z to arcydzieło, każdą krytykę uważa za zamach przeciwko owemu "dobru". Dobry poeta roznosi się jak pryszcz na twarzy, wyciśnięty (zbanowany) powraca zwielokrotniony. Dobry poeta oczywiście pisze dobre wiersze, przynajmniej wychodzi z takiego założenia. Nie daj losie napisać, że to grafomania, ponieważ jak końska mucha wpije się w wiersz oponenta, najczęściej przepisując to, co znalazł pod swoim. Tyle, że oczywiście też poprawnie tego nie przepisze.
Tacy są dobrzy poeci.
Dlatego szanuję tych złych. A złe Poetki to już całkowicie...
:)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ma sensu się przejmować takimi wypowiedziami. Prostactwo wychodzi, kiedy ktoś próbuje być cyniczny ale brakuje mu do tego inteligencji.

Nauczta się pisać i wróćta jak się nauczyta, a nie mi tu mojego idola napastujeta ;]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Jacek, rozumiem Twój nastrój i to, jak bardzo wiadomości potrafią przygnębić… U mnie dziś poezja gra inną melodię - taką, która pozwala na chwilę zapomnieć i odnaleźć oddech, nawet jeśli świat za oknem bywa trudny. Może to właśnie w takich chwilach warto sięgnąć po słowa, które nie ważą, nie dzielą, tylko łączą. Dziękuję, że jesteś - nawet gdy mamy różne perspektywy.
    • "Panna Jaskółka z miastka Lulkowo,                 zamierza dobić targu na nowo. Ptaszka pragnie zatrzymać", by ród ptasi podtrzymać. Konsensus - robią jaja hurtowo.     @Nata_Kruk Podoba mi się Twój ptasi cykl, ale dlaczego, no dlaczego, nie AABBA? Pozdrawiam.
    • @Alicja_Wysocka Alicjio -- rezygnujesz z rozumu na rzecz serca. Świat wokół się rozmywa, zostaje tylko ty i ja -- i to wystarcza, by żyć w pełni. Czułe, bezwstydnie zakochane. Świetne.
    • Ona miała włosy jak ogień, a on śmiał się jak benzyna. Skradli motor z dachu motelu i pojechali tam, gdzie kończy się mapa. W ustach mieli sól, a między nogami -- lato. Lizał jej serce jak lody waniliowe, ona wgryzała się w jego sny jak dzika winorośl. Brat i siostra krwi, kochankowie bez metryki, bez prawa jazdy, bez przyszłości -- tylko dzikie oczy i skóra jak napięty żagiel. Zamiast walizek -- oddechy. Zamiast celu -- język świata. Plaża nie miała granic -- oni też nie. Śmiali się w twarz księżycowi, rozbierali się z rozsądku jak z ciuchów. Słońce pieściło ich językiem, a potem spali w cieniu wydm, jak dzikie psy, syci miłością, głodni jutra. Aż we śnie czyjś cień musnął stacyjkę, i przez mgnienie zniknęli – bez siebie, bez tchnienia, tylko z echem, co w pustce się kruszyło. Lecz zaraz, gdy świt dotknął rzęs, mówili sobie „na zawsze” z winem na ustach i piaskiem w zębach. Nikt ich  nie rozumiał -- i dobrze. Miłość była dzika. A dzikie nie musi się troszczyć o jutro. Na mapie zostali jak cień bez ciała -- piach we włosach, płonące serce, błękit wolności, który nie zna granic, i słońce, które nigdy nie gaśnie.      
    • @Leszczym Widać, że tekst jest tu naprawdę gęsty - pełen słów, skojarzeń, rytmów i idei. Taka słowna lawina może poruszyć, zwłaszcza tych, którzy lubią intensywność i przekaz z rozmachem. Przyznam, że momentami gubiłam oddech - ale to chyba świadczy o energii, jaka tu płynie.   Michale, widzę i słyszę to Twoje narwanie!  :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...