Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

gdybym mógł dotknąć
sięgnąłbym po dłoń
na początku obcą
budując ostrożne zaufanie
oswajałbym niewinnie
jak dziecko

chciałabyś może zaraz
dotknąć mojej twarzy
zrobiłbym to pierwszy
po co masz próbować
jak smakują łzy

chcę poznać twoje rysy
na pamięć zasypać
dotykiem uspokoić
niesforne kosmyki

Opublikowano

wzruszające, piękne i subtelne
ważne

/już Ci to pisałam zdaje się na Zetce/
nie rozumiem jedynie tytułu, dlaczego 'żenujące to wyznanie'
albo nie rozumiem czegoś w wierszu bowiem uznałam, że
mowa o dobrych szczerych intencjach

pozdrawiam taytanczyku

Opublikowano
chcę poznać twoje rysy
na pamięć zasypać
dotykiem uspokoić
niesforne kosmyki



mam twarz i oczy
wilgotne wzruszeniem
dotknij i zcałuj łzę
ukrytą w kosmykach

samotna pamięć
nie opuszcza nawet
gdy wali się świat

Serdecznie i ciepło :)
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Już tłumaczę Eliko, zresztą i tak chciałem. Wiersz z Zetki zniknął i odnalazł się w przesunięciach, chociaż twój komentarz jest ostatni, a pamiętam, że komentowałaś go jak jeszcze był w Zet. Czary? Jeśli chodzi o tytuł, to zmieniły się drastycznie okoliczności. Wtedy pisałem ten wiersz w natchnieniu, że tak powiem, czułości, graniczącej niemal z namiętnością, a teraz jest sytuacja po ostrej sprzeczce, która nie wróży nic dobrego. Każde wyznanie w takiej sytuacji jest żenujące, zwłaszcza niechciane. Szczere są, ale żenujące, a mogą się też wydawać śmieszne. Sądzę że tak myśli z pewnością tamta dziewczyna o której piszę. Dziękuję raz jeszcze gorąco za serdeczny odbiór. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Och, Krysiu. Doprawdy? Tak myślisz? Mam też jedno pytanie. Krysiu, napisałaś mi kiedyś w komentarzu, że niezależność nie oznacza odosobnienia. Miałaś na myśli, że można zachować własną niezależność myślenia i działania w grupie? Bardzo mnie to zainteresowało. Miałbym też małą prośbę - czy byś była tak miła i czy mogłabyś zajrzeć, gdybyś znalazła chwilkę czasu, do mojego wiersza w warsztacie "jak powierza". Jestem ogromnie ciekaw, co o nim myślisz. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ty Madzia w ogóle nie czytasz, co ja piszę:) U góry jest napisane, że już po rozstaniu. Kaplica. Czyli że podobało się być może wcześniej, ale co to ma teraz za znacznie, kiedy itd. Może śliczności, gdyż z serca pisane. Zdrówka!
Opublikowano

Tytuł tego wiersza, a w tym wypadku tego wyznania, zapewne jest przekorny, tzn. przekora przekorą, a do drugiego słowa dochodzi jeszcze to, że (pewnie takie to znaczenie jest) jak na dumę męską. Ale właśnie zapoznaje się z komentarzem autora pod komentarzem Fly Elika, i dowiaduje się, że wcale tak nie jest, że więc tytuł to bardziej skomplikowana sprawa, zresztą jak i uczycie między dwoma osobami, a jeszcze bardziej związek dwóch osób. Wiersz jest bardzo wyważony, jak na tak gorące uczucie (o którym mowa), zwłaszcza jak na mężczyznę, ale jakże wiele mówi o wrażliwości, tyle serca męskiego, co duszy męskiej, a dyć i mężnej. Ale też wiem już dlaczego ten wiersz jest tak wyważony, a dowiaduje się tego bardziej ze słów autora pod komentarzem Magdy Tara. Ale ja nie mogę się nadziwić czemu innemu, mianowicie, takiej sporej gradacji w podobaniu się poszczególnych strof przez drogą nam Dorotę Jabłońską, nawet jeżeli o jednej strofie nie znam jej zdania, ale jak wynika z gradacji, to pierwsza zwrotka dla niej musi być, co najmniej dostateczną. A mówię to dlatego, że te trzy strofy dla mnie są takie (same), jak trzy łzy, i zaiste jakże subtelne różnice (niuanse) potrafi zauważyć kobieta, obok których mężczyzna przejdzie bez zatrzymywania się, a przynajmniej bez większego zastanawiania się, co nie znaczy, żeby od razu nieczule. I już kończę, bo najwyższy czas iść mi już spać. Pozdrawiam

Opublikowano

Wiesz, taytanczyku, że ty naprawdę ślicznie piszesz,
powinieneś bardziej tylko doceniać nie tylko innych, ale i siebie.
Takich wierszy coraz trudniej szukać i wcale nie jest lżej przez to.
Ja Cię lubię za to, że ty taki właśnie jesteś.

Pozdrawiam
fly

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Być może, że przekorny, ale raczej świadomy sytuacji. rzeczywistość skutecznie potrafi osadzić człowieka na tyłku. Żenujące, bo nie na miejscu z wielu względów, WiJu. Gorące uczucie - ale nie może tu być mowy o miłości, ewentualnie czułości, która ma tylko za zadanie przekazać ciepłe emocje, ale nie myśli nawet o tym, aby rzeczywiście miała coś takiego popełnić, bez obaw. Jeżeli mowa o wrażliwości, mnie można zdobyć ciepłem, więc i ja chciałbym ciepłem przekonać do siebie ludzi. Ale niewielu ludzi ceni sobie ciepło. Cieszę się, że wszystkie zwrotki podobają Ci się tak samo. I, jednocześnie, dodam, że nie rozumiem sformułowania - nie nieczule, ale bez większego zatrzymania. Czułość sama w sobie już jest zatrzymaniem. Chyba, że przeszkadza coś innego, na co się nie ma wpływu. Wtedy czułość może być wręcz przeszkodą i sama w sobie powoduje niechęć do zatrzymania. Dziękuję za tak wnikliwy, szczery i obfity komentarz. Zdrówka, Wiju!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję, Flyku. Takie Twoje słowa pozwalają mi ciepło o Tobie myśleć, gdziekolwiek się ukrywasz;)) Tylko w końcu powinienem bardziej doceniać, czy być taki jaki jestem?? Już nie wiem, co gorsze. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak, to jest właśnie wiersz o niewidomym, zwłaszcza że mówi że nie może dotknąć. To znaczy, oczywiście, że nie ma też rąk;) O nogach nic nie wiadomo, jak dotąd, bynajmniej! Ale na bok głupie żarty, tak samo nie na miejscu jak i inne moje słowa. Zresztą one są nie na miejscu ze względu na ich odbiór, a nie ze względu na moją osobowość. Tak z samo mnie nie żenują, nie widzę w nich nic bezwstydnego ani przekraczającego granice. Między ludźmi jest tak mało dotyku, a czasem zdarza się, że ktoś potrzebuje przyjacielskiego pogłaskania po policzku. Nawet jeśli by to mógł być gorący policzek lub gorąca dłoń. Zresztą czasem lepiej jest widzieć mniej niż jest, niż zbyt dużo. A z bliska twarz wygląda cudowniej niż z daleka. Każda twarz, a co dopiero kogoś drogiego. Przekora, że co masz na myśli? Np. że w stylu - ja tak napiszę, ale tylko po to żebyś mi powiedział, że tak nie jest i że właśnie takie słowa są bardzo potrzebne i oczekiwane? Czy inną przekorę masz na myśli? Trudno mi jest odpowiedzieć na takie pytanie. Dziękuję za komentarz, Krzyśku i Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję, Flyku. Takie Twoje słowa pozwalają mi ciepło o Tobie myśleć, gdziekolwiek się ukrywasz;)) Tylko w końcu powinienem bardziej doceniać, czy być taki jaki jestem?? Już nie wiem, co gorsze. Zdrówka!

Dlaczego piszesz do mnie w rodzaju męskim?

Tego mojego komentarza nie bierz aż tak do siebie,
ponieważ on dotyczył akurat tematu z innego przysypania i odsypania,
i w trochę innym charakterze i gdzie indziej. Prawda, jak na dzisiaj pozostaje
z małymi zmianami, co nie zaprzecza fakcie, że nie miała i nadal nie ma takiego znaczenia,
a nieprawda się i tak rozszerza. I tym niektórym prawym :))pewnym rocznikom :)) jak sądzę, coś na ten temat jest wiedzieć więcej. Tylko obawy i te historyczne demagogie na to nie pozwalały.
Nię bądź przekrony taytanczyku :)

Pozdrawiam ciepło

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • BITWA MRÓWEK   Pewnego słonecznego dnia wracałem do domu z grzybobrania. Obszedłem jak zwykle swoje ulubione leśne miejsca, w których zawsze można było znaleźć grzyby, lecz tym razem grzybów miałem jak na lekarstwo. Zmęczony wielogodzinnym chodzeniem po pobliskich lasach w poszukiwaniu grzybów i wracając z mizernym rezultatem nie było powodem do radości i wpływało negatywnie na ogólne samopoczucie. Pogoda raczej nie dopisywała i tutaj mam na myśli deszczową pogodę, lecz nie można było tego nazwać suszą. Wiadomo jednak, że bez deszczu grzyby słabo rosną albo wcale.  Grzybiarzy również było niewielu co raczej nikogo nie może zdziwić podczas takiej pogody. Wracałem więc zmęczony i z prawie pustym koszykiem, a że do domu było jeszcze kawałek drogi, postanowiłem odpocząć sobie przysiadając na trawie, która dzieliła las z drogą prowadzącą do domu. Polanka pachniała sianem, a świerszcze cały czas grały swoją muzykę, tak więc po chwili zapadłem w drzemkę.  Słońce przygrzewało mocno, a w marzeniach sennych widziałem lasy i bory obfitujące w przeróżne grzyby, a wśród nich prym wiodły borowiki i prawdziwki, były tam również koźlaki, osaki, podgrzybki, maślaki i kurki.  Leżałem delektując się aromatem siana czekającego na całkowite wysuszenie, a przy słonecznej pogodzie proces ten był o wiele szybszy. Patrząc w bezchmurne niebo nie przypuszczałem, że za chwilę będę świadkiem interesującego, a nawet fachowo mówiąc fantastycznego widowiska.  Wspomniałem już, że w pobliżu polanki gdzie odpoczywałem przebiega piaszczysta leśna droga i właśnie na niej miało odbyć się to niesamowite widowisko. Ocknąłem się z drzemki i zamierzałem ruszać w powrotną drogę do domu, gdy nagle zobaczyłem mrówki, mnóstwo czarnych mrówek krzątających się nieopodal w dziwnym pośpiechu. Postanowiłem więc pozostać ukrywając się za pobliskim drzewam obserwując z zainteresowaniem poczynania tychże mrówek. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Mrówki gromadziły się na tej piaszczystej drodze i było ich coraz więcej, lecz bardziej zdziwiło mnie co innego w ich zachowaniu. Zaczęły ustawiać się rzędami, jedne za drugimi, zupełnie jak ludzie, jak armia szykująca się do bitwy. Zastanawiałem się po co to robią, ale długo nie musiałem czekać na wyjaśnienie zaistniałej sytuacji, ponieważ właśnie z drugiej strony drogi zobaczyłem nadchodzące w szyku bojowym masy czerwonych mrówek. Cdn.       *********************************
    • Plotkara Janina, jara kto - lp.   Ma tara w garażu tu żar, a gwara tam.   To hakera nasyła - cały San - areka hot.   Ma serwis, a gra gar gasi, wre sam.   Ima blok, a dom - o - da kolbami.   Kina Zbożowej: Ewo, żab zanik.   Zboże jeż obzikał (kłaki).   (Amor/gęba - babę groma)   A Grażyna Play Alp, anyż arga.   Ile sieci Mice i Seli?   Ot, tupiąca baba bacą iputto.                      
    • Ma mocy mało - wołamy - co mam.    
    • Kota mamy - mam, a tok?  
    • A ja makreli kotu, koguta lisi Sila. -  tu go kuto  kilerka Maja.          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...