Teatr jednego aktora

[Pajda]

rzuciłam na stół torebkę
jak kamień w wodę

sunęła chwilę po blacie
a potem
wysypały się z niej
moje skarby

brązowa szminka przyzwyczajeń
czarna kredka kłamstw

perfumy namiętności
broszka obowiązków

szpulka nici
agrafka
lustereczko

- wszystko po to aby zatuszować ból

jak artysta w mej torebce skrywam
prawdę
wyrzuconą
jak kamień w wodę

[Gość]

Super metafory przemawiają do mojej wyobraźni. Pozdrawiam.

[Gryf]

Czytałem obydwa,
Bólem napełnione,
Łzami poplamione,
Lecz piękne...

Serdecznie pozdrawiam i życzę by wiosna przyniosła nową nadzieję i ukojenie bólu.

[Dla Jaj]

To była Pajda dobrej poezji tylko masełko ...gorzkie. Pozdrawiam serdecznie Waldek

[Michał Gomułka]

Wiersz prosty. Przemyślany. Ja bym tak nie napisał. Po części w negatywnym ujęciu, ale także i pozytywnym. Do ważnych i pożądanych efektów należy zaliczyć klauzulę "jak kamień w wodę", którą spina autor cały wiersz. A liryk zatytułowałbym "kamień w wodzie", mniej ostentacyjnie, ale konkretnie.

Ogółem dobry wydźwięk.