Do nielotów

[Łukasz Wrzalik]

Zerwał się do lotu Bielik,
świadom ciężkich westchnień szkwału.
Wiatr nie szczędził mu hejnałów,
mknął, choć inni mknąć nie chcieli.

Z kajdan cnót wyswobodzony,
ocknął się przy Twoim łonie.
Jeszcze skrzy się, jeszcze płonie
echo żądz nieposkromionych:

Gdy rozkoszy stroił dźwięki
i szybując wśród krągłości,
penetrował bez litości
głębię grzechów spod sukienki.

Struga potu niczym rosa
budzi dzień na Twoich skroniach.
Wznieca iskrę w rudych włosach
pościel jeszcze rozżarzona.

Zrywa się do lotu Bielik,
skrzydłem ranne ścieli niebo,
mknie, choć inni mknąć nie chcieli,
ci, dla których niebem... drzewo.

[Fly Elika]

Ładnie, ładnie
:-) i jest wierszyk

[kasiaballou]

"kajdany cnót"
"westchnień szkwały"
"głębia grzechu"
?

:D
pozdrawiam

[Dorota_Jabłońska]

Puenta słabo. Po drobnych poprawkach przyjmuję jako jeden z lepszych wierszy.
Serdecznie pozdrawiam ;)

[Tomasz_Biela]

patologiczny patos / następnym razem nie używaj tak nagminnie posągowych części wiersza które przeszły i dalej przechodzą do historii i się w niej zastają robią z wiersza ciasto
a po drugie niesmaczne ciasto / to taka rada żebyś uważał na wydumane wyolbrzymienia bo one nie są potrzebne psują wszystko / pograj trochę słowami przycinaj podniebne słowa one i tak cię nie zbawią a wiersza w niebie tym bardziej nie umieszczą /

tomek