Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

czekam na decyzję odnośnie tamtej decyzji.
przestałam zaglądać w zepsute zęby wszystkim dzielnicom. pogodziłam się
z antropopresją. znowu jem więcej szynki i kładę się późno.
wyrywam sobie zęby garściami i robię z nich scrimshaw.

w każdej chwili możesz zadzwonić a ja ci opowiem
jak przemysł wielorybniczy stracił na znaczeniu
jak wylała pralka, jak życie ucieka między palcami stołów.
najpierw zniknęła wycieraczka, potem ściana w kuchni i lodówka. echo
było coraz większe, aż w końcu wypadło przez okno i rozbiło się o chodnik.
c i h rozeszło się na zawsze. ludzie przestali mówić chuj.
później wielkie gmachy oper mydlanych zaczęły się pienić
statyści podkładali śmiech, a potem bomby.
wybuchła wojna partyzancka.

załatwiam sprawy mieszkaniowe,
bo Towarzystwo Patriotyczne domaga się
natychmiastowego oczynszowania zniszczonych kamienic
które staną się plombami nowych wspaniałych budynków.
podjęłam korespondencję z ojcem w tej sprawie
ale on uważa, że to zwykłe bicie piany.

Opublikowano

Materiał jest, ale znacznie słabiej z wykonaiem, za bardzo rozdmuchany, za dużo

dziwnych niby to neologizmów ("bioróżnorodność", "antropopresja"), które nie wnoszą

niczego - skonstruowany na zasadzie kontrastu, banał, konstrukcje nielogiczne (np. wie Pan,

ja kładę się spać 03/04H00 w nocy, także nie wiem, czy 23H00 to późno, czy jeszcze

na długo przed dobranocką), które nie wnoszą żadnego wielosensu, a wręcz przeciwnie:

lekko mnie irytują. Nie rozumiem również niekonsekwencji w stawianku znaków inter-

punkcyjnych, bo albo stawiamy, albo nie ;)

Ogólnie materiał jest, i myśl również, ale to mało (ale to moje widzimisię)

Pozdrawiam
Mariusz :::)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No widzi Pan, dlatego nie trafia we mnie, jestem chyba z innego podwórka i piskownicy :D

A co to za ciekawy nick? Ktoś znany? (no chyba nie, bo nie znam:)

Wie Pan, co innego gdyby niestawianie tych znaków coś wnosiło, ale tutaj

choćby nie wiem co, nie dopatruję się żadnej przerzutni.

Pozdro
Mariusz :::)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No widzi Pan, dlatego nie trafia we mnie, jestem chyba z innego podwórka i piskownicy :D

A co to za ciekawy nick? Ktoś znany? (no chyba nie, bo nie znam:)

Wie Pan, co innego gdyby niestawianie tych znaków coś wnosiło, ale tutaj

choćby nie wiem co, nie dopatruję się żadnej przerzutni.

Pozdro
Mariusz :::)
Nick bardzo znany, i jednak Pani, Panie Mariuszu;)
Opublikowano

"Podjęłam korespondencję z ojcem w tej sprawie,
ale on uważa, że to zwykłe bicie piany"

Zgadzam się z ojcem ;)
Jest w tekście pewna sprawność narracyjna, z którą autorka zupełnie nie wie co zrobić - wiersz można dowolnie wydłużać, skracać, składać na różne sposoby, bez żadnego znaczenia dla jego wymowy. Momentami mocno infantylnie :

"Później wielkie gmachy oper mydlanych zaczęły się pienić,
ludzie podkładali śmiech, a potem bomby.
Wybuchła wojna partyzancka"

P.S.
Tytuł mógłby sugerować dystans autorki do "tematu" ale bardziej wydaje mi się asekuracją...

Opublikowano

po następnym rzucie oka uważam, że tekst można byłoby nieco okroić,
na początek proponuję pozbyć się czwartego wersu I strofki - byłoby mniej zębów i późnokładztwo kompatybilowałoby z wkażdejchwili dzwonieniem

:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Historia wdzięczna a puenta znakomita. Podkreślona flamastrem. Z przyjemnością Alu. I jesteśmy zgodne w kwestii miłych materiałów. Bb
    • @Migrena Miłość jako akt kreacji - niezwykłe ujęcie. Słowa płyną lekko, naturalnie i zabierają mnie w sferę mistyczną i cielesną jednocześnie. I niech trwają, niech się stwarzają, natura nie zna pojęcia "koniec". O ciszy nie piszę, bo poeci wiedzą lepiej, jak ją dotknąć.  
    • Stara, drewniana figura kiedyś w głównej nawie swoje miejsce miała. Wszystkie prośby, intencje i żale — przez tyle lat w jej kierunku wypowiadane — słuchała. Łzy, czasami, na posadzkę świątyni spadające — widziała. Na pytania: „Czy jesteś?”, „Czy widzisz, co robią?” — nawet gdyby mogła odpowiedzieć, odpowiedzi nie znała. A jednak, mimo swego milczenia, była jak światło w ciemności— ci, którzy przychodzili, znajdowali w niej jakąś ciszę, cień nadziei, poczucie, że nie są całkiem sami. Z wysokości swego cokołu patrzyła na dzieci trzymające matki za rękę. Na starców z różańcem w dłoniach. Na zagubionych, którzy z lękiem w oczach i gniewem w sercu stali w półmroku. Na zakochaną dziewczynę, co szeptała: „Niech mnie pokocha”.   Niemy świadek wszystkiego, co kruche i piękne w człowieku. Jej drewniane ramiona wypłowiały, twarz popękała przez wieki. Spojrzenie, wyryte przez dłuto, nie straciło jednak łagodności. Nie mogła cofnąć czasu. Nie miała mocy sprawczej. Nie znała odpowiedzi na modlitwy. A jednak — była. Właśnie to „bycie” było jej najważniejszym darem. Z czasem nowe figury, dekoracje zaczęły otaczać ją z każdej strony. Ona — skromna, lekko pochylona — wciąż stała. Stała i słuchała. Choć nie znała słów, rozumiała ciszę. A w tej ciszy ludzie mówili najwięcej. Została zdjęta z cokołu. Ostrożnie, bez ceremonii. Przeniesiona do zakrystii. Tam, między szafami z ornatami, obok zapasowych lichtarzy i zakurzonych mszałów, stoi cicho — zapomniana. Nie słyszy już szeptów modlitw. Nie czuje ciepła ludzkich spojrzeń. Nie widzi łez spadających na kamienną posadzkę.   Czasem tylko, przez uchylone drzwi, wpadają do niej echa liturgii: odległe śpiewy, brzęk dzwonków, szelest procesji. Serce z drewna — czy może w ogóle istnieć takie serce? — ściska wtedy tęsknota. Tęskni za kobietą, która codziennie zapalała przy niej maleńką świeczkę. Za chłopcem, który z obawą patrzył w jej oczy, zanim odważył się przystąpić do spowiedzi. Tęskni za szeptem: „Pomóż mi przetrwać…”. Za zapachem wosku i kadzidła. Za szczególną chwilą ciszy, gdy kościół był pusty, ale ktoś wchodził — i tylko dla niej klękał. Choć zrobiona z drewna, nosi w sobie ślady tych wszystkich dusz, które przez lata złożyły przed nią swoje ciężary. I nie umie zrozumieć, dlaczego została odsunięta. Czeka. Bo figury — tak jak ludzie — potrafią czekać. I wierzyć, choć nie potrafią mówić. Czeka. A jej drewniane serce, w zakrystii między szafami, wciąż wystukuje słowa pieśni: „Kto się w opiekę…” A ona słucha. Rzeszów 24. 07.2025
    • Moim*             jak najbardziej skromnym zdaniem: Świat Zachodu jest po prostu w stanie głębokiego kryzysu, a źródłem jego klęski jest nieodróżnianie tego - co realne, rzeczywiste - od różnego rodzaju kalek ideologicznych - czy wręcz propagandowych i w tej chwili najpilniejszą rzeczą, którą Świat Zachodu ma do odrobienia i wszyscy ci - co chcą być odpowiedzialnymi politykami - muszą zrozumieć - jak bardzo zideologizowane jest myślenie ludzi Świata Zachodu i przez to - jak bardzo odklejone jest od realnej rzeczywistości, zrozumienie - jak często osoby w swoim subiektywnym mniemaniu chcą dobrze - na przykład: walcząc o demokrację i o prawa człowieka - są tylko i wyłącznie marionetkami w rękach tych tworzących ideologie i za fasadą pięknych haseł są ukrye - bardzo i bardzo i bardzo brutalne interesy...   Magdalena Ziętek-Wielomska 
    • @Marek.zak1Dziękuję, że zajrzałeś. Opowiadanie jest prawdziwe, a puenta - też. No może zależy jeszcze od tego,  jak głębokie i silne jest uczucie. Jeśli powierzchowne i płytkie, to spływa jak woda po kaczuszce. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...