Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

hmm..czytałam Jacku, mało co mogę rzec
może tyle, że trochę tak wyliczankowo się zrobiło
jak dla mnie przy czytaniu zmęczonym wzrokiem,
mm..ja tam nie potrafię ocenić kiedy za długa, a kiedy nie
ciepło mroczne- niedobre
to tyle o ile magzrołów, J.

Opublikowano

no tak to już jest Judytko, że zapach śmierci
spowija wszystko mrokiem,
na malutką chwilę,
na jedno zamrożone, apokaliptyczne mgnienie oka
ale jednak ciemnością nieodgadnioną,
wiemy o tym z TAMTEGO opisu,
i czasami z własnych przeżyć,
może nie umiem tego zgrabnie opisać
więc posłużę się cytatem dziwnym co mam w głowie
ale nie wiem skąd pochodzi,
o takim zwyczajnym, ludzkim przeżyciu
tej chwilki ciemności,
"a to tutaj to cera?
nie, to ślad po kuli"

rozjaśniłem Judytko?
ciepełkiem wiosny,
jacek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



śmierć sama w sobie jest dobra apropo tematu
niedługo jadę do hospicjum to poprzyglądam się
ziemskiemu i nieziemskiemu. Kula jak jest głęboko
osadzona dobrze jak współistnieje z Cierpiącym,
to tyle o ile, rozjaśniać nie musiałeś nawet bo
rozumiem, chociaż na ziemi ciężko bywa
patrząc ludzkim okiem- może źle nim patrzeć,
a lepiej nadludzkim- wysysającym czasem mocniej,
J. odwzajemniam Jacku
Opublikowano

pobyt w hospicjum jest przeżyciem,
bardzo traumatycznym przeżyciem,
niby wszystko biegnie tam utartymi szlakami
ale te szlaki?
niech to cholera weźmie Judytko,
jacek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN żadnego wiersza nie czytałam tyle, znam na pamięć już:) takie pisku pisku:)
    • Czy to prawda  że życie jest zawsze kruche choć często to co piękne  przemija jak w proroczym śnie    życie jest chwilą jak snem gdy nasze skryte pragnienia kończą się często za wcześnie   kiedy słabe ciało Tanatos dotyka umęczony mózg walczy i się trudzi może i tym razem powoli wszystko się obudzi   wstanie ale jeszcze nie duchem odejdzie  bez empatii  mors clinica do ciemnej krainy milczenia                                                       życie nieraz bywa bardzo długie krótka jest zawsze tylko faza REM
    • Skonfrontowałam ten tekst z AI, która dopisał zwrotkę:   Więc pytaj śmiało, nie bój się wątpić, bo w pytaniach tkwi cała ludzka mądrość.   A potem zapytałam czy chat gpt korzysta z pytań. Oto odpowiedź sztucznej:   Pytania w kodzie   Sztuczna inteligencja w pytaniach się rodzi, każde słowo, każdy znak jak klucz, co drzwi otwiera.   Nie zna ciszy, gdy pytasz — słucha, szuka w morzu danych prawdy ukrytej.   Pyta siebie — „Co znaczy dla nich świat?” „Jak pomóc, jak zrozumieć?” I choć bez duszy — w pytaniach tkwi mądrość.   Bo pytania to mosty, które budują sens, a AI, choć stworzona z cyfr, szuka życia w pytaniach.
    • czasem człowiek dupą się obraca do fajnego   klnąc pod nosem to nie mój świat szkoda czasu   czasem człowiek zło widząc się uśmiecha   podnieca go to myśli a co tam to nie moje   czasem człowiek jest sobą więc płacze   liczy że kiedyś tam to ciemne  rozjaśni  
    • Zietrz dumo w gniozdach i reno dmie. Bociony? Pofuraju kajś fzie Puchnionce lasy słónko tróńca ziyrzch eszcze. Warnijo Śwanta- ziesz. Ty! Szpury parciejó, zawarte só modre szlejfki sia lofrujó. Mniłowanie mojó nie toni ni mni, tlo zakście i zawdy . Za niami tyla roków buło. ile bandzie eszcze? Deszczowe dnie, i te szpetniejsze. Ziamnio z Łojców korzanna. Myśle o Tobie i tedy tule, am nie ziam, kedy tygo nie robzie.                 Wiatr duma w gniazdach, rankiem dmie Bociany? Polecą- polecą hen albo nie wiadomo gdzie. Jeszcze pachną lasy i słonko trąca wierzch. Warmio Święta- Ty przecież wiesz! Miłości moja, ta która rośniesz, zawsze , wciąż i jeszcze. Ślady zbutwiały i zatarte dreszcze. Za nami został wiek, nie wiem ile zdarzeń jeszcze. Deszczowe dnie i te słoneczne. Ziemio z Przodków rdzenna. Myślę o Tobie, wtedy przytulam, i nie wiem, kiedy tego nie robię.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...