Dzieńdobry?

[Agnieszka_Gruszko]

Dzieńdobry?
Wciąż, mimo chęci najlepszych
Gryzę doniczkową ziemię
Ze strachu przed śmiercią

Pakuję w skrawki wspomnień
Zabliźnione rany
Jedną tylko z nich
Pozostawiam bez opieki
Pełną czerwonego mięsa

Bez mojego współudziału
Z ust
Wypełzają mi robaki
Jadowitych słów
Zarażając zgnilizną
Kogo tylko dotkną

Całe szczęście, że kazałam
Zamurować drzwi pokoju
Niewielu więc dotykają
Białe palce moich snów
Na niewielu zostają po nich
Ślady trupiego uśmiechu
Kobiety

[Seweryn Muszkowski]

Takie mocne i ciężkie słowa, Agnieszko.

widzę tu pokutę i chęć poprawy,
ucieczkę zarazem,
nadziei skrawek - bo przecież "dzień dobry" jutro nowy dzień wstaje
...lecz każda moneta ma dwie strony.. czy robaki nie boją się nocy??

seweryn

[Giovannii]

Gdyby jeszcze dopracować parę szczegółów... Mam jednak nadzieję, że następny wiersz będzie bardziej optymistyczny.
Pozdrawiam
G.

[Messalin_Nagietka]

takie pytanie mam do Ciebie jako kobiety - czemu tworzycie dom, wkomponowujecie weń mnóstwo drobiazgów i jeszcze obwarowanie, obmurowaniem Wam dane? - to tylko do myśli - słowem możesz nie odpowiadać - wiersz jakby końćzył się a nie ma końca
MN