Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Bo ludzie mają ważniejsze wydatki, bo mają inne oczekiwania, bo im się różne rzeczy wpaja; właściwie wpaja im się priorytety, takie jak media, moda, kremy, balsamy, dietetyczne ramy, wyjścia do kina, restauracje dla kulturalnych ludzi i tak dalej; a społeczeństwo na fali przypływów i odpływów gospodarczych wahań i ogólnej niepewności przede wszystkim musi sobie zapewnić żarcie i tak zwaną "pozycję". I właściwie miliardy czynników jeszcze, takich jak łatwiejsze rozrywki, prostsze odpowiedzi, szybkie rozkosze, prędkie automobile, kontrowersje i inne brednie tak bardzo już naturalne dla współczesnych ludzi, że na tej fali głupoty przyniesionej z zachodnioeuropejskiej krainy mlekiem i miodem płynącej nie spodziewam się w najbliższym czasie odpływu i wytrzeźwienia; bo to już jest nałogowe, cały ten bezmyślny konsumpcjonizm; często wbrew potrzebom i faktycznym oczekiwaniom lecz z konieczności kontynuowania i utwierdzania się w tym, co iluzorycznie niezbędne. Taka fatamorgana. Poza tym nie martw się - jak masz pisać to się nie wzdrygaj i nie oburzaj tylko pisz, bo niby kto będzie cię rozliczał z tego czy dobrze postępowałeś pisząc czy wszystko co było ważne dla ciebie na nic się zdało? Tak naprawdę nikogo z postronnych osób nie obchodzą twoje potrzeby i to co dla ciebie ważne; weź się sam doceń i nie pozwól rozumować poezji i pisania przez pryzmat gospodarczej opłacalności ogólnej, jej postrzegania jako produktu i szukania rynku zbytu...może import? A może zarzucić rzemiosło i uchwycić się zajęcia rozsądniejszego? Takiego jak reklama, albo windykacja, albo coś tam jeszcze z tych wszystkich szlachetnych zawodów... Po co mi to

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




bo jest nudna, amatorska, beznadziejna. szkoda czasu.
odwróćmy pytanie: co się sprzedaje? dom nad rozlewiskiem? bo?

a tak przy okazji szukałam Elegii Herberta - nie ma. Tomiki zostają zamienione w przepastne dzieła zabrane, cegły a nie materiał do poczytania. towar, nie słowa.

zamierzasz wydać swoje wiersze?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




bo jest nudna, amatorska, beznadziejna. szkoda czasu.
odwróćmy pytanie: co się sprzedaje? dom nad rozlewiskiem? bo?

a tak przy okazji szukałam Elegii Herberta - nie ma. Tomiki zostają zamienione w przepastne dzieła zabrane, cegły a nie materiał do poczytania. towar, nie słowa.

zamierzasz wydać swoje wiersze?

Nie zamierzam, bo nie widzę potrzeby. Wystarcza mi to, co mam. Herberta radzę poszukać w antykwariatach - w księgarniach rzeczywiście zwykle jest tylko 500 stronicowe Dzieła Zebrane, które ładnie wyglądają na półce, ale nijak nie można ze sobą tego nosić.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




bo jest nudna, amatorska, beznadziejna. szkoda czasu.
odwróćmy pytanie: co się sprzedaje? dom nad rozlewiskiem? bo?

a tak przy okazji szukałam Elegii Herberta - nie ma. Tomiki zostają zamienione w przepastne dzieła zabrane, cegły a nie materiał do poczytania. towar, nie słowa.

zamierzasz wydać swoje wiersze?

Nie zamierzam, bo nie widzę potrzeby. Wystarcza mi to, co mam. Herberta radzę poszukać w antykwariatach - w księgarniach rzeczywiście zwykle jest tylko 500 stronicowe Dzieła Zebrane, które ładnie wyglądają na półce, ale nijak nie można ze sobą tego nosić.

Lubię pojedyncze tomiki w oryginalnym wydaniu. Opatrzone jak trzeba i ubrane w grafikę.
Ktoś je przygotował, wydał, stanowią zamknięty dział autora.

Pozdrawiam :)
Opublikowano

Ludziom jest teraz za wygodnie, mp3 internet porno wszem i wobec klonowanie osobowości i tak na prawdę ludzi nie obchodzi kto się pojawił na półkach z literaturą a co dopiero z literaturą piękną ludzi w większości nie obchodzi alternatywna muzyka ludzi obchodzi techno które jest artystycznym dla nich poczęciem / wcześniejsi wieszcze mieli o czym pisać byli uważani za dobitnie nakreślających okres komuny okres wojny i powojenny przykładowo Miłosz Białoszewski Baczyński Różewicz i nawet Szymborska zahaczając o problemy polityczne niesłusznie wg mnie otrzymała nagordę Nobla powinien ją otrzymać jak nie wtedy zamiast niej to niedługo T Różewicz On zasłużył bez 2 słów na Nobla za podkreślanie wielokrotne tego jak był na okupacji i tego co działo się podczas armat krwi chamstwa i okrucieństwa / teraz ludzie wąchają pieniądze nie wąchają wartości a i poeci nie rewolucjonizują stanu wojennego bo go nie ma nie ma co rewolucjonizować bo ludzie nie chcą słuchać a poezja nigdy nie będzie ikoną matrymonialnego biznesu stąd też nie schodzi bo coraz więcej jest życiowego kolokwializmu niż życiowego pojmowania słowa jako czegoś co uczy przestrzega umiejętnie nakłania i nakreśla obrazy / smutne ale tak to odczuwam /

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to ja popieram - nie chcę by 'moje seks' i 'seks wiersze' były na sprzedaż O!!!

i niech - nastała era 'inter-wierszy' wirują w przestrzeni bezgranicznej sieci ;)*

serdecznie - Jola
Opublikowano

Odpowiedź na postawione pytanie jest bardzo prosta: wbrew opini czytelnicy czytają,
a najgorsze że wybierają książkę nie po tym co pisze o autorze na ostatniej stronie, nie po okładce, a po zapoznaniu się z jakimś wierszem ze środka. Czytelnika nie obchodzi czy autor wygrał jakiś konkurs. Tylko co mu oferuje. Jakim językiem się posługuje.
W sprzedawanych tomikach wierszy może czytelnik znajdzie jeden dwa wiesze dla siebie, więc czy jest sens żeby kupował cały tomik? Szczególnie, że obecnie dominują wiersze wybrane. Nie wiadomo przez kogo i po co. Bo takie tomiki są dobre dla osób, które są zainteresowane twórczością danego autora. Trudno o takiego czytelnika co interesuje się wszystkim co stworzył dany poeta. Efekty widać po ilości sprzedanych egzemplarzy.
Osoba czytająca poezję też ma swoją duszę i zainteresowania. Tak patrząc po orgu czy wszystkie utwory jakiegoś autora nam się podobają? czy kupiliby państwo tomik, w którym przeważają wiersze, które się państwu nie podobały, a w tomiku są tylko dwa co się spodobały? albo czy ktoś spotkał się z sytuacją, że chce komuś znajomemu np. z orga podarować swój tomik, a ten mu mówi "świetny tomik, ale nie potrzebuję tego co mi podarowałeś/aś tylko proszę o autograf na tym co kupiłem/am" Bo pisząc, że czytelnicy nie umieją czytać, oznacza to, że uważamy, że Ci, którzy nie kupili naszego tomiku też nie umieją czytać? więc obdarowywujemy ich tomikiem, żeby ich nauczyć?
Dla mnie tomik jest zbiorem wierszy na spójny temat stworzonym przez danego poetę, a nie workiem na jego twórczość.

Opublikowano

1) konkurencja: filmy, gry, internet
2) wolny rynek, tzn. wydaje się każdy, kto ma pieniądze, a nie każdy, kto ma coś do wydania
3) ceny (np. ja swego czasu kupowałem po kilka tomików miesięcznie ot tak, z ciekawości, teraz - zero)

i nie wiem, co jeszcze...

A tak z ciekawości - zauważyli państwo, jak dzisiaj wygląda proza rodzima? Książka ma ok. 250 stron z przeogromnymi marginesami i przeogromną czcionką i coś takiego kosztuje 25-30 pln, a czyta się to w dwie godziny...

Opublikowano

1. Bo cała masa ludzi jest zrażona przez doświadczenia szkolne. Znałem masę ludzi, którzy na hasło "poezja" zamykali percepcję na cztery spusty, ale jak się jakoś dotarło, to stwierdzali, że może jednak to nie jest takie głupie.
2. Bo trzeba mieć czas. Jeśli nie masz czasu nawet pójść do księgarni i pogrzebać po półkach, to co dopiero usiąść w fotelu i poświęcić parę godzin na lekturę wierszy.
3. Bo nikt jej nie promuje, a nie promuje, bo nie schodzi. :) Wydawcy i sprzedawcy stawiają na "pewne konie", czyli na klasykę, ewentualnie na eksperymenty jak na przykład poezja aktora Pieczyńskiego, którego pewnie ładnie wydali licząc na to, że jest znany (grał wtedy w "Na dobre i na złe".

A na koniec do czytelnictwa w ogóle. Kiedyś czytałem w jakimś artykule o piłkarzu brazylijskim Ronaldo, że w wywiadzie na pytanie o książki powiedział, że nie lubi, chociaż kiedyś jedną nawet próbował czytać, ale miał potem zamęt w głowie i nie mógł się odnaleźć na boisku... więc zakładając, że w przypadku przeciętnego Polaka jest niewiele lepiej, to czego się spodziewać? :)

Opublikowano

A dlaczego ludzie się boją, że nie zrozumieją?
Bo wmawia im się, że nie są w stanie zrozumieć.
Spójrzmy na samego orga jak często w komentarzach pod wierszami, gdy ktoś się nie zgadza z opinią większości to ktoś komentujący napisze mu, że autor jest tak wybitnym poetą, że może go zrozumieć tylko "elita". Tym samym potencjalny czytelnik, który nie zgadza sie z opinią wiekszości dochodzi do wniosku, że skoro zrozumieć może tylko elita, to niech sobie ta elita te wiersze czyta. Szkodliwe dla czytelnictwa jest podejście, że czytający to głupki, że przeciętny polak nie czyta bo nie rozumie, że my polacy wogóle czytać nie umiemy. Takie podejście do czytelnika sprawia, że boi się on, że nie zrozumie wiersza tak jak wiekszość i będzie uważany za nierozgarniętego. Co do osoby mówiacej, że boi się, że nie zrozumie, to zapewne ta osoba czytała jakis wiersz, ale skonfrontowała to z czyjąś recenzją lub opinią. A jak jeszcze poczytała, że jest za głupia.... to po co ma czytać?
Nie oczekuję od poety, że będzie mistrzem świata w piłce nożnej, od piłkarza, że będzie super wybitnym recenzentem. Szczególnie że jak wiemy Ronaldo edukacje zakończył dość wcześnie. Życzę za to wszystkim poetom, żeby włożyli tyle wysiłku w to co robią ile włożył Ronaldo, żeby oszlifować swój talent. Ronaldo, na mecze ściągał tłumy swoimi umiejętnościami, a przecież też mógł powiedzieć, że on gra super tylko kibice są ślepi.

Opublikowano

Czytam tę dyskusję z wielkim zainteresowaniem, a także z pewnym rozbawieniem, ale przyznaję rację Wszystkim - tak jest, mam te same spostrzeżenia i refleksje, dokładnie te, o których piszecie Wszyscy.
Poezja nie należy do sztuk łatwych i prostych, wymaga zaangażowania umysłu i pewnego wyrobienia czytelniczego, a nie każdy ma na to czas, ochotę, odpowiednie wykształcenie, inteligencję, wrażliwość... Z drugiej strony wmawia się nam wszystkim (w szkole głównie!), że jesteśmy idiotami, którzy samodzielnie nie są w stanie zrozumieć poezji, że do tego trzeba przemądrego mentora i nie wiem jakiego wykształcenia polonistycznego. Wierutna bzdura! Wiersze, których przeciętni ludzie nie są w stanie zrozumieć, nie są wierszami, nie są ludzką mową, tylko są nieudolnym bełkotem.
Takiego bełkotu niestety jest teraz najwięcej (w Internecie, w tomikach, w prasie, na wieczorkach i turniejach, i konkursach - wszędzie). Dlatego powiem Wam szczerze: zawsze z wielkim lękiem chodzę na wieczory poetów, których nie znam, a zanim kupię tomik z nowym nazwiskiem, dobrze go przewertuję i sprawdzę, czy jego wiersze mnie poruszają, czy spodoba mi się najwyżej jeden lub dwa - wtedy oczywiście odkładam tomik na półkę.
No i tam sobie te tomiki leżą.
Bo naprawdę dobrych poetów - takich na miarę Skamandra czy Herberta, czy Szymborskiej i in. - jest niewielu. Przyjmijmy to do wiadomości.
Ale to nie znaczy, że nie ma ich wśród nas. Z pewnością są. Zawsze są, w każdej epoce. A my wszyscy jesteśmy po to, żeby ich wykreować spośród siebie.

I tym optymistycznym akcentem...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Uratować rodziców swoich chciałem,

      Nie udało mi się, porażkę poniosłem, 

      Dzięki zdolnościom które posiadam,

      Powinienem zmienić los, pomóc tym, których kocham,

      A jedynie śmierć dookoła przyniosłem, 

      Tak bardzo żałuję, że na mordercę finalnie wyrosłem...

       

                                  ******

       

      Rodzice zawsze mówili mi, jak bardzo wyjątkowy jestem, 

      Nigdy im nie wierzyłem, zwyczajnym byłem dzieckiem. 

      Jak każdy uczyłem się, miałem swoje zainteresowania, 

      Nie czułem bym się wyróżniał, aż do pewnego dnia,

      Lat wtedy skończyłem szesnaście, 

      Wtedy bowiem miało miejsce nieprzyjemne zajście.

       

      Zchodziłem ze schodów, chcąc się udać do szatni,

      Ciasno było, czułem się jak w matni,

      Każdy się przepychał, byli jak dzikusy,

      A najgorzej mieli tacy jak ja, czyli konusy, 

      No ale cóż, finalnie na dół zszedłem, 

      Szybka akcja, kurtkę ubrałem, plecak na plecy zarzuciłem i wyszedłem.

       

      Kolejnym zadaniem było dostać się na górę, 

      Tym razem zaczekałem jednak na swoją turę,

      Pusto na schodach, "no to w drogę" - pomyślałem, 

      I to tu niemal doszło do tragedii - szkoda, że wtedy tego nie wiedziałem, 

      Ktoś na mnie wbiegł, spadłem, bo straciłem równowagę, 

      Sprawca uciekł, a ja - mocno walnąłem głową o podłogę. 

       

       

                                   ******

       

       

      Odzyskałem po jakimś czasie przytomność,

      Ale coś było nie tak, jakby szwankowała mi świadomość,

      Miejsce w którym byłem, wyróżniało się, 

      Pierwsze co mi przyszło na myśl to to, czy umarłem, czy może śnię,

      Obiekty dookoła mnie się unosiły,

      I zabrzmi to głupio, ale jakby... Wokół mnie orbitowały. 

       

      Stałem jak wryty, podziwiając krajobraz,

      Ciężko było wychwycić wszystkie te szczegóły naraz,

      Toć to wylądowałem w jakimś filmie sci-fi,

      Albo jest to jakiegoś rodzaju raj,

      W głowie taki straszny mętlik miałem,

      "Wszystko będzie dobrze" - sobie cały czas powtarzałem. 

       

      Nie wiedziałem już co zrobić, byłem trochę zmieszany - czułem się dziwnie,

      Czas płynął w tym miejscu jakoś nienaturalnie,

      Odnosiłem wrażenie jakby każda sekunda trwała z godzinę, 

      Jak nie dłużej w sumie, jakbym się władował w czasową minę,

      Z każdym krokiem jaki robiłem, było chyba gorzej, 

      Aż zdałem sobie sprawę, że nie mogłem już zawrócić, więc po prostu szedłem dalej.

       

      Na horyzoncie dostrzegłem lustro wolno stojące,

      Wokół nie było niczego, co było dosyć zadziwiające, 

      Zatrzymałem się tuż przed nim, jakby za sprawą niewidzialnej siły, 

      Przyjrzałem się jemu - było ładne - kamienie szlachetne go zdobiły, 

      Tylko, co ciekawe, nic się od niego nie odbijało, 

      Ani ja, ani cokolwiek innego, co mnie mocno zaciekawiło. 

       

      Usłyszałem jakiś głos, z nikąd pochodzący, 

      Był niski, surowy, osądzający,

      Ciarki mi po plecach przeszły, 

      Emocje jak nigdy dotąd na wyższy poziom weszły,

      Nie dość, że się bałem, to zacząłem w dodatku płakać,

      Kazał mi podejść do lustra, chciał coś mi pokazać.

       

      Tak też zrobiłem, podszedłem bliżej, 

      Aura tego przedmiotu sprawiła, że się poczułem znacznie lżej, 

      Ze środka wydobywało się jakieś światło,

      Które mnie mocno oślepiało, 

      Nagle poczułem w potylicę uderzenie,

      Straciwszy równowagę wpadłem do środka lustra, zmieniając znów otoczenie.

        

       

                                   ******

       

       

      "O mój Boże, ja latam!" - wtedy pomyślałem, 

      Nie było pode mną jakiegokolwiek gruntu, po prostu się w powietrzu unosiłem,

      Byłem w środku tunelu czasoprzestrzennego,

      I nie ukrywam, nigdy w życiu nie widziałem czegoś tak pięknego,

      No i znowu były te wszystkie latające skały,

      Tym razem jakoś inaczej się zachowywały...

       

      Wyciągnąłem rękę, żeby jednej z nich dotknąć,

      Nie zdążyłem nawet dłoni zbliżyć, a udało mi się ją popchnąć,

      To było dziwne, ale wtedy się tym nie przejmowałem,

      Wyłączyłem mózg i się dalej bawiłem,

      Udało mi się nawet kilka nowych trików nauczyć, 

      "Gdyby tylko rodzice mogli mnie teraz zobaczyć..."

       

      Usłyszałem ten tajemniczy głos ponownie, 

      Tym razem był spokojny, powiedział coś o ukończonej próbie, 

      Opanowałem moc, która uśpiona była we mnie,

      Nie dowierzałem temu co mówił, toć to brzmiało zbyt obłędnie,

      "Po co mi ten dar skoro ja wciąż tu tkwię?" - spytałem, 

      Wkrótce potem, odpowiedź na moje pytanie uzyskałem...

       

       

                                  *******

       

       

      Odzyskałem ponownie przytomność, tym razem byłem w swoim świecie,

      Głowa mnie bolała jak nie wiem,

      Leżałem w swoim łóżku, co mnie zdziwiło, 

      Wstać powoli próbowałem, ale nie dałem rady, za bardzo mnie mdliło, 

      Rozejrzałem się dookoła, wyglądało jakby wichura tędy przeszła,

      Na podłodze leżały: ciuchy, telewizor, półki, a nawet krzesła. 

       

      Zawołałem swoich rodziców, z całych sił krzyczałem

      Nic, głucha cisza, raz jeszcze spróbowałem, 

      Ponownie nic, żadnej odpowiedzi, 

      Zastanawiałem się o co kurdę chodzi,

      Usłyszałem za drzwiami kroki, które nagle przyspieszyły,

      Dreszcze całe moje ciało wtedy przeszyły. 

       

      Ktoś raptownie otworzył drzwi,

      To był Konrad - mój przyjaciel bliski,

      Przez chwilę stał jak osłupiały, 

      Nie dowierzał, że mi oczy się jednak otwarły,

      Podszedł do mnie z uśmiechem na twarzy i przytulił, 

      Powtarzał jak się cieszy, że jednak żyję i po chwili mnie puścił. 

       

      Podniósł jedno z leżących krzeseł i usiadł na nim, 

      Spytałem co tu się stało, kiedy odpowiedział byłem w szoku wielkim,

      Cały ten bałagan to ja zrobiłem,

      W jego oczach iskrę podekscytowania dostrzegłem,

      Kiedy leżałem nieprzytomny, wszystko wokół dosłownie latało,

      Moi rodzice nawet oberwali, jakby tego było mało...

       

      Spróbowałem po raz kolejny wstać, 

      Konrad mnie powstrzymał, powiedział, że mam się nie ruszać, 

      Miał rację, omal nie zwymiotowałem, 

      Tak bardzo swoich rodziców zobaczyć chciałem, 

      Uspokajał mnie, że nic im nie jest - akurat gdzieś wyszli,

      Po około pięciu minutach faktycznie, do domu wrócili i do mojego pokoju przyszli...

       

      Powiedzieli, że tydzień byłem nieprzytomny, 

      I byli pod wielkim wrażeniem, do czego jestem teraz zdolny,

      A ja byłem szczęśliwy, że ich mocno nie skrzywdziłem,

      Dosłownie wielkiego banana na twarzy miałem, 

      Chcieli bym się od teraz nauczył nad nowymi mocami panować, 

      I jak się w kryzysowych sytuacjach zachować...

               

       

                                   ********

       

       

      Minęło sześć miesięcy od tamtych wydarzeń, 

      Musiałem niestety dokonać wielu wyrzeczeń, 

      Żeby móc w miarę spokojnie żyć, 

      Chowam swoją twarz za maską - wiadomo - po to by tożsamość ukryć, 

      Stałem się miejscowym bohaterem,

      Z zabawnym wręcz charakterem.

       

      Nauczyłem się panować nad swoimi nowymi mocami,

      Potrafię za pomocą myśli poruszać różnymi przedmiotami,

      W skrócie - posiadam zdolności telekinetyczne,

      Moje życie dzięki temu stało się na prawdę fantastyczne,

      Współpracuję teraz z policją, strażą, pogotowiem ratunkowym,

      I stałem się ich wsparciem zaufanym. 

       

       

                                   *******

       

       

      W końcu nadszedł weekend, mogę kolejny trening rozpocząć,

      A po dwóch godzinach organizm mój musi odpocząć,

      Choć zabrzmi to śmiesznie, 

      To fizyczne najbardziej odczuwam zmęczenie, 

      Trenuję dzisiaj z tatą, będzie do mnie z pistoletu strzelać,

      A ja mam za pomocą myśli wszystkie kule zatrzymać. 

       

      Ale zanim to, chcę pójść do sklepu,

      Żeby nie na pusty żołądek robić "występu",

      Wychodzę zatem z domu, biorę ze sobą torbę, 

      No i jak ja to lubię zawsze mówić - "no to w drogę!",

      Mam ochotę na chipsy, colę i coś słodkiego,

      Typowe przekąski nastolatka przeciętnego.

       

       

                                  ********

       

       

      Idąc wolnym krokiem doszedłem na skrzyżowanie,

      Wydaje się być w miarę spokojnie, 

      Ptaki sobie śpiewają, słońce ładnie świeci, 

      Aż do życia pojawiają się chęci, 

      Dobrze jest sobie głowę czasami przewietrzyć,

      I dłużej na świeżym powietrzu pobyć.

       

      Osiedlowy jest już w moim polu widzenia,

      Nagle ktoś wybiegł z niego bez ostrzeżenia, 

      Ekspedientka krzyczy - "złodziej, niech ktoś go zatrzyma!",

      To był dla mnie sygnał - schowam się w zaułku, przebiorę i się zacznie zadyma,

      Będąc szczerym, zawsze o tym marzyłem, 

      Jak z komiksów zostać superbohaterem...

       

      Kostium zakładam w ekspresowym tempie, 

      Jest luźny, więc bez problemu przebiorę się wszędzie, 

      Mam ze sobą też deskę skateboardową,

      Dzięki czemu wyglądam jeszcze bardziej odjazdowo,

      No, ale dobra, dość już zbędnego gadania,

      Mam w końcu przestępcę do złapania!

       

       

                                 *********

       

       

      Wściekłem się, skubaniec mi zwiał, 

      Od dobrego kwadransu go szukam - sprytny plan ucieczki miał, 

      Wszystkie ulice i alejki przeszukałem, 

      I jedynie Konrada na przystanku widziałem, 

      Muszę przekazać niestety źle wieści tej ekspedientce,

      Że nie udało mi się łupu oddać w jej ręce. 

       

       

                                  ********

       

       

      Godzina osiemnasta właśnie wybiła, 

      Dzisiejsza sytuacja cały czas mi w głowie tkwiła, 

      Wyjątkowo słabo trening mi poszedł przez to,

      Czuję się jakbym upadł na samo dno,

      Nie mogę o tym zapomnieć, 

      Ani nawet sobie w twarz spojrzeć...

       

      Mama mi mój ulubiony sernik z czekoladą przygotowała, 

      Doceniam to, że mnie pocieszyć chciała, 

      Ale no kurczę, ogromne wyrzuty sumienia miałem, 

      Ni to pić, ni to jeść ja nie chciałem, 

      Rozrysowałem sobie plan miasta i wszystkie możliwe drogi ucieczki,

      I według moich obserwacji, złodziej żeby mi umknąć musiałby być turboszybki...

       

      Eureka! Że też wcześniej o tym nie pomyślałem, 

      Kanały - musiał tam na pewno zejść, a ich nie przeszukałem, 

      Tylko no właśnie, są one rozległe, mógł wyjść wszędzie, 

      Odnalezienie go, cóż, toć to misja ciężka będzie, 

      Ale się nie poddam, jakiś trop znajdę, 

      I może w końcu przestanę się postrzegać jako niedorajdę...

       

       

                                  ********

       

       

      A więc słuchajcie, wstawiam to jeszcze przed skończeniem tego byście ocenili, czy fabularnie wygląda to w miarę dobrze i czy budowa też jest w porządku. Piszę to od ponad miesiąca i jestem z tego dumny, natomiast chciałbym jednak mimo to się doradzić czy dobrze mi idzie :) historia ta powoli doniega ku końcowi 

       

      Edytowane przez Triengel (wyświetl historię edycji)
  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jak zwykle nie rozczarowują te miniaturki. Znakomite połączenie nowoczesności z odwiecznym poetycko-filozoficznym dylematem. Translator Google w gruncie rzeczy to bardzo ułomne narzędzie, czasami przenosi w dziwaczne sensy. To może kiedyś doczeka się osobnego wiersza. Tłumaczenie siebie dla drugiej osoby jest trudne, bo każdy zasadniczo odbiera świat i wchodzi z nim interakcję według innych schematów psychologicznych. I każdy tak naprawdę posługuje się też innym językiem, bo znaczenia przypisywane słowom zależą od osobistych doświadczeń. Językowy imprinting powoduje, że niektóre słowa działają jak triggery. Ciekaw jestem, z drugiej strony, jak to mogłoby się kształtować w przypadku sztucznej inteligencji.
    • Czy ja dobrze widzę? Naprawdę… podobam się? Czy to intuicja do mnie przemawia, mówi: „Tak, pragnie cię, chce cię.” Tak… podobasz mi się. Wiesz o tym? Bo nogi się uginają, gdy tylko cię widzę.   A on… nie widzi - ja czuję. Dlaczego? Dlaczego?   Milczę, bo przecież to tylko moja wyobraźnia. Na pewno… na pewno…   Walczę – ale z kim? Chyba… sam ze sobą.   Powiedzieć? Nie powiedzieć? Pokazać? Nie pokazać? Dać znak, że ja też?   Nie! To nie może być prawda. Wymyśliłem to sobie… On patrzy nie na mnie. On… kocha innego. Tak?   Powiem! Teraz! Teraz… Pokażę. Choć spróbuję. Choć spojrzę. Choć… zobaczę.   A on… odszedł. Nie wiedząc, co czuję. Nie domyślił się. Nie zawalczył. Nie dał znaku.   Stoję przed lustrem. I trwam z myślą, że może nigdy nie miał zobaczyć…
    • Jest coś w tym eintopfie, chociaż logika wersów i powiązań między poszczególnymi obrazami jest znana zapewne jedynie autorowi. A o tym, że piwo lubi dym, nie wiedziałem! No to teraz już się wyjaśniło, dlaczego tak pasuje do niedzielnego grilla.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      I tutaj kończy się wiersz. Dalej zabrakło pomysłu, żeby pociągnąć ten całkiem sympatyczny dialog i tekst skręcił w linijki pozbawione oryginalności. Szkoda, bo wiosna ma wiele pięknych atrybutów, wystarczy się chociażby uważnie przyjrzeć przyrodzie.
    • @Leszczym akurat

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...