Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

pracownia testów wysiłkowych


Agata_Lebek

Rekomendowane odpowiedzi

Rozumiem to zamyślenie i do połowy wiersza się podoba, łącznie z Maanamem. Potem ryczące czterdziestki już mocno wytarte, a tu o nich nic nowego i cała część od glamouru na biodrach, jak dla mnie, niepotrzebna - nic nie wnosi tylko zaciera myśl wiodącą.
Tak bym to widziała


[color=green]melancholia ogarnia bez powodu
gdy siedzę na schodach przed domem
słońce już nie pali i nadchodzi noc

ta noc do innych jest niepodobna

prawda czasem bywa śmieszna
jak czerwona lampka na desce rozdzielczej

starzeje się człowiek
i już nie można traktować tego poważnie

już wiem że spadnie deszcz
drzewo znów się zazieleni


cztery pory roku razy czterdzieści lat
równe sto sześćdziesiąt na godzinę
w sile wieku

i leżę cicho cicho przy twym boku
godzina mija za godzinę


pracownia testów wysiłkowych
glamour na biodrach ulic[/color]

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miło, że zajrzałaś Franko. Kolor green bardzo na miejscu ;)
Ryczące czterdziestki też mnie drażnią, podobnie jak glamury ; ale tak to już jest że one drażnić lubią ;)
Doszłam do wniosku, że jeśli czegoś nie można zmienić, trzeba to polubić albo przynajmniej zaakceptować ;) i właśnie ten wiersz jest po części próbą takiej akceptacji, więc niech sobie ryczą ile wlezie ;)
Górniczo - hutnicza orkiestra dęta - robi nam paparajra, robi nam paparajra... :DDD
www.youtube.com/watch?v=zbBCke8H4Bs
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

ale mi dałaś popalić,cała noc myślałem nad nim ,a i dzień przy jego wtórze zleciał
"starzeje się człowiek
i już nie można traktować tego poważnie"
ale to poważny dylemat Agatko ,zwłaszcza mój,a te piękne,optymistyczne pozdrówka z kiedyś
za które pięknie dziękuję to co?-ale,ale
"już wiem że spadnie deszcz
drzewo znów się zazieleni"
serdeczności

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zazieleni się Januszu, zazieleni. Pochwalę się jeszcze że widziałam już krokusy.
Jeszcze nie mają kwiatów, ale zieloną przebitkę w postaci stożków już widać :)
Pięknie dziękuję za myślenie o wierszu. Znowu udało mi się zostawić kawałek siebie nie w byle kim ;)
Serdecznie pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

starzeje się człowiek
i już nie można traktować tego poważnie

Tędy wchodzi się do wiersza... ; )
Autoironia, dystans, oswajanie czasu ale i próba targowania się z nim o " zieleń "...
Pracownia testów wysiłkowych we współpracy z Instytutem Kory pracuje ( z dobrym skutkiem ) nad zmianą " paliwa "...
Sympatyczne, zwariowane, jak to u ryczących czterdziestek bywa...: )

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zmiana paliwa nastąpiła na ekologiczną. Peelka od dziś jest napędzana siłą wiatru za pośrednictwem żagli na raminach peela. W związku z tym ryczące czterdziestki zostały zastąpione Ryczącymi Dwudziestkami, a piosenka Kory szantą ;)))
www.youtube.com/watch?v=y6-M08B94d8
:D
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Dared Racja !! 
    • Patrząc przez okno, tym patrzeniem raczej smutnym. Sponad parapetu w typie lastriko, w którym wyłupało się kilka drobnych kawałków w czasach mojego dzieciństwa. Podczas zabaw z młotkiem i śrubokrętem. W wojnę…   Testowane były wybuchy jądrowe na pacyficznych atolach czy na płaskich terenach Kazachstanu… Jeden z okruszków trafił mnie wtedy w oko. Łzawiłem.   Ojciec zezował na mnie gniewnym wzrokiem jak na przegraną walkę Goliata na polu bitwy. Nie było łatwo w czasie próby odzyskania prestiżu.   Ale szedłem w górę z mozołem.   Wspinałem się po obsypujących kamieniach.   Kilka razy obsunąłem się na stoku. Skrwawiłem sobie boleśnie kolano.   Pies wesoło szczekał, merdał ogonem. Ojciec kazał wyjść z nim na spacer.   I szedłem wtedy. I idę nadal w te czasy napełnione szczenięcym śmiechem.   Uciekałem od siebie.   Uciekając w świat pustych otchłani, w których ciszą napełniał się każdy oddech.   I każde ciężkie westchnienie.   I wszystko oddychało w dalekich gongach stojącego zegara.   Kiedy pewnego razu, wyrwany ze snu wołałem, przestępując próg drugiego pokoju… — nikt nie odpowiedział.   Nie było nikogo.   Szukałem długo wśród mżących w powietrzu pikseli znajomej twarzy ojca albo matki…   Lecz tylko wgniecenia na fotelach świadczyły o ich niedawnej obecności.   Podchodziłem ostrożnie do drzwi, próbując się porozumieć ze skulanym za nimi głosem. Pełen nadziei…   Kiedy je otworzyłem, chłód owiał moje skronie tym chłodem idącym ze schodowej klatki, piwnicznej głębi.   Na drewnianej poręczy odłupana drzazga, promień zachodzącego słońca. Falujące na ścianach pajęczyny… W ogromnym przeciągu trzask zamykanych drzwi.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-06)    
    • @agfka bywa i tak:)
    • Nie mam ostatnio motywacji do pisania, więcej czytam. Dziękuję za komentarz  :)
    • @Leszczym Po co Tobie ta polityka, nie słuchaj idiotów
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...