Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pierwszy raz ze łzą na policzku przejrzałam,
żeś moim pierwszym chłopakiem był.
Wcale nie na żarty.
Teraz gdy o tym myślę,
a prawda taka,że z mego serca
same płyną słowa,
poświęcić siebie,a nawet życie jestem gotowa.
Lecz co ja tu mówię o słowach,
liczą się czyny,a nie parę marnych liter,
które moich prawdziwych uczuć nie mogą oddać.
Jednak chyba wolę się wyżalić,
niż iść i na poduszczę,dowód
smutku rozlać.
Powiem szczerze,że jak pies do swego pana
tak ja do Ciebie należę.
I dobrze mi jest z mą niewolniczą naturą,
a zarazem stanowczości nutką.
Chyba każda kobieta wie,że zazdrość
często budzi w mężczyźnie gniew.
Tu się przyznam,że nieraz wzbudzam
ten zły chwast w Twej osobie,
tym jak na ogień rozlewam wodę.
Często też zdarz się,
że jak pies na Ciebie warknę...
Wtedy,aż okna huczą i
pod wpływem dźwięku się tłuką.
Lecz cóż ja począć mogę,
skoro taki już ciemny charakterek noszę w sobie?
Mimo to nadal Twe serce noszę przy sobie,
zawsze wierna jedynej osobie...

Opublikowano

Mogę zaświadczyć że
wiersz jest prawdziwy
Warknęłaś ...no i faktycznie
...................
Poszły szyby

A tak serio - czuć w nim miłość, złość i szczerość. Miesza w uczuciach. Pozdrawiam. Waldek

Opublikowano

Waldku, pisząc ten wiersz miałam na celu wzbudzić w odbiorcy właśnie mieszane uczucia,bo przecież każdy dobrze wie,że miłość nigdy aż taka piękna nie jest...dlatego chciałam ją pokazać właśnie z tej prawdziwej strony,a nie fałszywie słodzić lecz nie zaprzeczam,iż jest ona pięknym uczuciem. ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Miłość to bardzo krótkotrwałe uczucie, potem zastępuje je przywiązanie i przyzwyczajenie, rzadziej przyjaźń, a bardzo często powoduje brak tolerancji, chorobliwą zazdrość, która z kolei przeradza się w nienawiść.
Miłość to tylko zmiany chemiczne w mózgu, które odczuwamy jako przyjemność.
Pozdrawiam Waldek
Opublikowano

Kochaj Emilu i kochaj prawdziwie
Wybaczaj, bo dobrze zapomnieć
Zazdrości kapeczka też nie zaszkodzi
Ona szczerości kochania dowodzi...

Cenne i szczere wyznanie, życzę zamierzonego efektu.
Pozdrawiam, G.

Opublikowano

Przeczytałam, zatrzymałam się, zamyśliłam.
Miłość ; błogosławieństwo i przekleństwo.
Warto jednak kochać.
Nie można jednak przestać o nią dbać i zabiegać.
Wiersz budzi emocje i przemyślenia.
Serdeczności zostawiam
J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Już tytuł zwiastuje smakowitą zawartość.   Wydaje mi się, że jądrem tego wiersza są zioła (lubczyk, pietruszka, seler), jako łącznik między rzeczywistością liryczną i kulinarną, między tym, co materialne i duchowe. Oznaczają one zmysłowość (zapach, kolor), która poprzez funkcję sensoryczną otwiera się na świat symboli. W końcu to z doznań zmysłowych nasz mózg rekonstruuje obraz świata.
    • To mi przypomniało dowcip. W pewnej wiosce wydarzyła się powódź i woda zaczęła zalewać domostwa. Jeden człowiek wlazł na dach swojego domu i zaczął modlić się do Boga, błagając o ocalenie. Po jakimś czasie do zalanego domu przypłynęła łódź, a kierujący nią człowiek zawołał: - Hej ty, tam na dachu, zejdź, to cię uratuję. Gość z dachu odkrzyknął. - Nie trzeba, mnie uratuje Pan Bóg. I dalej zaczął się modlić. Po kwadransie przypłynęła druga łódź i sytuacja powtórzyła się. Po półgodzinie przypłynęła trzecia łódź, lecz facet na dachu wciąż odpowiadał, że nie potrzebuje pomocy, bo Bóg na pewno go wysłucha i ocali mu życie. W końcu woda powodziowa podniosła się jeszcze wyżej, i człowiek z dachu utonął. Po śmierci, gdy już trafił na Sąd Ostateczny, zaczął się awanturować z Panem Bogiem: - Dlaczego mnie, Boże, nie uratowałeś przed powodzią, gdy się tak do Ciebie modliłem, tak Ci ufałem!? A na to Pan Bóg: - Jak to!? Toż wysłałem do ciebie trzy łodzie, a ty z żadnej z nich nie skorzystałeś!
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wiatr wieje, dokąd chce. - cytat z Biblii. Jeden z kluczy do wiersza.   Pierwsza cząstka utworu może odnosić się do Ukrzyżowania, a jeśli ze św. Janem Ewangelistą powrócimy do początku Wszystkiego i do sprawczej mocy Słowa, to uwięzione  (w ciele umierającego Zbawiciela) słowo jest dopełnieniem tego cyklu, końcem, ale i początkiem. Jednocześnie wiatr (duch, boskość, omnipotencja) staje się wektorem nadziei na życie, trwanie, stabilność świata. Wyobraziłem sobie Słowo jako znak, który należy do materialnej części rzeczywistości, i jego sens, niesiony wszechmocnym powiewem (rzeczywistość duchowa); na tym klasycznym semantycznym dualizmie można oprzeć interpretację nie tylko wiersza, ale całej koncepcji Genesis, a także zwycięstwa życia nad śmiercią.  
    • Świetnie napisany. Uśmieszek w tekście - sympatyczny signum temporum. Puenta wieloznaczna, ułożona wielowymiarowo (a to niełatwa sztuka, biorąc pod uwagę, że chodzi raptem o trzy słowa), może być nawet zinterpretowana w duchu chrześcijańskim (jestem tego prawie pewien). Pustka lub chaos moralny to diagnoza oczywista w aktualnej rzeczywistości. Kiedy widzę popisy antyreligijnych szyderców, to zawsze przypomina mi się wiersz Szymborskiej Ostrzeżenie:   Nie bierzcie w kosmos kpiarzy, dobrze radzę. (...)   To tak a'propos twojego do góry nogami.      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Nie miało być czasem bez tego drugiego to?   Pozdrowienia od Telimeny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...