Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zaraz przepadnę w pościeli
na parę marnych minut
na złapanie snu w przelocie
utknę w głowie
rozbudzając słońce w koszmarze

kradnę marzenia i duszę
człowiekowi w chmurach
zjem śniadanie z uśmiechów
napoję żyły morfiną i zniknę

w Oz się odrodziłem
już nie raz
nie dwa spaliłem się stosem
na miejscu oczu są lustra

odbijasz się w magii tego miejsca
za kratami domku z piernika
obwąchujemy się nawzajem

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak się napisało, pod wpływem chwili, pod wpływem rozmowy, w związku z tamtym czasem
magia się wydobyła i ciężko będzie odczarować, sentyment pozostał
dziękuję za słowa
pozdrawiam i najlepszego Krysiu
r
Opublikowano

Bardzo do mnie przemówiłeś tym wierszem Rafale. Podoba mi się "obwąchiwanie", jest zmysłowe, poza tym ze względów, których nie mogę wyjawić, bardzo mi jest bliski ten temat! Pozdrawiam cieplutko, Para:)

Opublikowano

Jestem bo zwrócił moją uwagę tytuł,
moim zdaniem lepiej go zastąpić innym
słowem, osobiście go nie lubię, bo może wywoływać,
przekraczać swoje granice- magia jako magia. Magia\
kojarzy się z wróżbiarstwem często.

Tu zdaje się może chodzić o coś nadzywczajnego (tak
domniemam), więc można zastąpić np. marzenia
lub inaczej(...) Poszperam trochę Rafale, mam nadzieję,
że mój dłuższy komentarz Cię nie przerazi. Nie byłabym
taka zadowolona w zupełności z całości uwtoru, zatem:


w krainie Oz (może taki bajkowy bardziej? szukaj,
jest tutaj powaga sytuacyjna podm. lir.- człowieka
zarówno jak i wątek bajeczny tak mi się zdaje)

zaraz przepadnę w pościeli
na parę marnych minut ( " na, na" trochę śpiewająco)
złapanie snu w przelocie
utknę w głowie rozbudzając

słońce w koszmarze (mm/ w koszmarze?)

kradnę marzenia i duszę
człowiekowi w chmurach
zjem śniadanie z uśmiechów
napoję żyły morfiną i zniknę

w Oz się odrodziłem
już nie raz
nie dwa spaliłem się stosem
na miejscu oczu są lustra

odbijasz w krainie(?)miejsca
tego za kratami domku z piernika
obwąchujemy się nawzajem

to tak poszperałam ciut, J. serdecznie Rafale

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


smakuje?;)
bierz, przecież wiesz:))
pozdrawiam
r

wiem
:))))))))
a wiersz fantastyczny
uwielbiam takie duszne klimaty (od duszy!)
:D
zakopcone i mętne takich szukam, takie są potrzebne, ciężkie, szukające i szczere
kiedyś je znajdę w sobie
dziękuję za f
najlepszego
r
Opublikowano

ucieczki od rzeczywistości są słodkie i czemu takie krótkie...? peel jednak trzyma się ziemi mimo że tęskni za miejscem spalonym. magia to magia... ciekawy i emocjonalny wiersz Panie Biały. mój peel też ma podobne przeżycia duchowe ;) pozdrawiam serdecznie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...