Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

modliszka

Pan_Biały
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

na śniadanie afrodyzjak
w nawilżonym miodem pępku
zatopiona truskawka

usta w kostce lodu
tłumią krzyk
zagryzasz wargi

obiad zroszony w miłości viva la France
z roku sześćdziesiątego dziewiątego
skwaszone twarze dzieci w kwiatach
tańczą na polu wolności

kolację podano w łazience
w oparach pary zanurzamy się w sobie
jesteś modliszką i drżę
przed sądem ostatecznym

Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W moim odczuciu, ostatnia mogłaby być ze zmienionym
ostatnim wersem, tak ją odczytuję:

"kolację podano w łazience
w oparach pary zanurzamy się w sobie
jesteś modliszką i drżę
przed końcem"
Nie będę rozwijć myśli, bo chyba jest czytelna, albo trochę dopowiem:
"przed końcem" - jest szerszym określeniem, znaczy; koniec chwili obecnej i ostatecznej.
Każda miłość nosi w sobie znamiona pewnego ryzyka,
jaka by ona nie była. Ta truskawka (doszedł kolczyk), kostka lodu, całkiem
aktualne rekwizyty, nie zestarzały się tak, jak zmieniły się same pojęcia
"wolna miłość", czy "dzieci - kwiaty". Teraz to nazywa się różnie, ale
inaczej.
Wiersz porusza temat - rzekę. Jest jak śpiewa "Kombi":
"Każde pokolenie ma własny czas
Każde pokolenie chce zmienić świat
Każde pokolenie odejdzie w cień
A nasze ? nie"
Ale to "nie", to nam się tylko wydaje gdy jesteśmy pełni energii i młodzi,
wydaje nam się, że jesteśmy prawie nieśmiertelni. Ale gdyby się nie wydawało,
to bez entuzjazmu i odrobiny szaleństwa, niewiele byśmy dokonali!
Dlatego wiersz Twój, uważam za bardzo trafiony i dobry.
Serdecznie pozdrawiam
- baba
Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zaznaczę, że stwór napisał się w dość odległym czasie, więc może być przykurzony;)
wracam do komenty Madziu:)
no, raczej nie Twoje, chociaż - kto wie;)
smacznego, ale ja raczej gorzko smakuję:))
już się nie boję, chyba wiesz;)
dzięki za dobrą ocenę
pozdrawiam
r
Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ta pani-modliszka zjada swego chłopa po kopulacji, a czy po urodzeniu dziecka? nie wiem i za to pani od biologi nakręciła by mi pewnie ucho:), hehe naście lat temu kończyłem bio-chem i uleciało ups:))
dzięki za miśka
pozdrawiam
r
Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Twoje zakończenie ciekawe, dzięki za wkręcenie się:)
gracias za interpretację i odniesienia do energii i szaleństwa
oraz za poświęcony czas, który jest dziś tak cenny:))
pozdrawiam Babo
r
Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


alegoria mało oryginalna, poza tym pamiętam kultowy wiersz Baby z podobnymi motywami, więc ciężko zachować obiektywizm, ale czyta się nieźle.
pozdrawiam
kasia :)
wierszu Baby nie czytałem i jeśli łaska proszę o tytuł, chętnie nadrobię zaległości
dzięki za wniknięcie
pozdrowienia
r
kasiaballou

kasiaballou

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


alegoria mało oryginalna, poza tym pamiętam kultowy wiersz Baby z podobnymi motywami, więc ciężko zachować obiektywizm, ale czyta się nieźle.
pozdrawiam
kasia :)
wierszu Baby nie czytałem i jeśli łaska proszę o tytuł, chętnie nadrobię zaległości
dzięki za wniknięcie
pozdrowienia
r


P.Biały; nie pamiętam tytułu - ale to są dwa różne utwory, spokojnie - ja po prostu podzieliłam się refleksją. Twój wiersz jest całkiem inny, nie napinaj się, ja niczego nie sugeruję - co nie zmienia faktu, że msz modliszę można spokojnie wrzucić do szuflady z motylkami, łezkami, otchłanią itp. rozumiesz, o co mi chodzi?
zjechana symbolika - tyle, a u Baby było ciekawiej, bo Ona zrobiła taką fajną modyfikację tego motywu, taką hybrydę z innym zwierzątkiem i to było oryginalne.
pozdrawiam
kasia :)
Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wierszu Baby nie czytałem i jeśli łaska proszę o tytuł, chętnie nadrobię zaległości
dzięki za wniknięcie
pozdrowienia
r


P.Biały; nie pamiętam tytułu - ale to są dwa różne utwory, spokojnie - ja po prostu podzieliłam się refleksją. Twój wiersz jest całkiem inny, nie napinaj się, ja niczego nie sugeruję - co nie zmienia faktu, że msz modliszę można spokojnie wrzucić do szuflady z motylkami, łezkami, otchłanią itp. rozumiesz, o co mi chodzi?
zjechana symbolika - tyle, a u Baby było ciekawiej, bo Ona zrobiła taką fajną modyfikację tego motywu, taką hybrydę z innym zwierzątkiem i to było oryginalne.
pozdrawiam
kasia :)
nie napinam się i jestem spokojny jak nigdy, poprosiłem o tytuł i tyle, nie pamiętasz ok - nie ma tematu po co się rozwodzić
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Hallo, wróciłam, chciałam tylko wyjaśnić, że gadziogłówka, to rodzaj
ważki. Często u nas spotykana nad jeziorami, rzekami, koloru przeważnie żółto zielonego
(są różne gatunki).
Różni się od ważki głównie większym rozstawieniem oczu (ważki mają je jedno przy drugim, prawie złączone).
Ważki, w tym gadziogłówki są owadami drapieżnymi. Bardzo lubię obserwować wszystkie ptaszki, ważki i robaczki.
Nie wiem, co więcej powiedzieć, więc nie powiem nic.
Serdecznie pozdrawiam Pana Białego i Jego Gości. Przepraszam za wtręt o tym owadzie.
- baba

Magda_Tara

Magda_Tara

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Baba zaniemówiła to ja powiem
:))))))))))))))
stwór się odkurzył, jak ta lala :D
na szczęście nie moje...ale musisz przyznać, że moje są takoż smakowite!
piję gorzkie napoje - wytrzymam ;D
wiem
pięknie się nie boisz
:)))))))
tak jak wiersz - pięknie
HAYQ

HAYQ

Opublikowano
Opublikowano

no, po pierwszych trzech wersach złapałem smaka ;)
Dalej też nieźle. Chociaż 69 i "viva la France" zbyt oczywiste,
ale... nie będę się czepiał - może być :)
Jedyne, co mi się nie podoba, to "opary pary",
ale to takie moje widzimisię. Ogólnie wiersz ok.
Pozdrawiam.

Anna_Para

Anna_Para

Opublikowano
Opublikowano

Wiersz jest świetny, bo nie włażę w porównania z utworami innych sławnych poetek, poetów! Najbardziej misię "opary pary", oczywiście! Zupełnie serio: ograny czy organy - to jeden z lepszych Twoich wierszy;) Cieplutko, jak to Para

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Hiala
      Pęknięcie

      Przez Hiala · Opublikowano

      Tego nie słychać kiedy serce pęka. Zimne ukłucie, jakby w środku coś się zerwało. Nie widać nic, lecz oczy ciemnieją. Ciężki oddech. Głos słabnie. Czas i powietrze staje. Co ty robisz. Noc. I tylko cień zaczyna mówić w twoim imieniu. Jak mogłeś! Bracie. No jak? A ty, dlaczego mu na to pozwalasz - Dlaczego?
    • szok
      ***1

      Przez szok · Opublikowano

      Sąsiedzkie smaki tianguis między blokami rodzinny piknik grają w Dobble ona wierci ognistym ciałem madrytczykom za trzy lata umrze jej matka na pogrzebie wpatrzę się w jej przyschniętą twarz resztkami melona na Kijowskiej ulicy czy mam współczuć wiedząc jak żyła ojciec trząsł się kładąc wieniec na kratę jest mi przykro że cierpisz powiem tak każdemu szpikulcowi bo to broń przeciwko sobie a ksiądz niech się lepiej już zamknie nie ma ładnych pogrzebów.
    • andrew
      Dawne myśli

      Przez andrew · Opublikowano

      oglądam nieśmiałe  dawne marzenia  które nie ujrzały światła dziennego    gdyby… tak czasami myślę    jaka byś była  w bliskim spotkaniu    tam wtedy  czarowałaś  byłaś niezachodzącym  słońcem  a ja  ja chmurami na niebie    bawiłaś się  moim cieniem    6.2025 andrew 
    • Roma
      ziemia

      Przez Roma · Opublikowano

      w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • Arsis
      W mozaice szeptów

      Przez Arsis · Opublikowano

      (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...