Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

życie zmartwienia zbiera
jak łąki wiosenne kwiaty
pięknych chwil jest tak mało
bez pomyłki policzysz

zawsze żeglujesz pod wiatr
bezbronne oczy przecierasz
w grzęzawisku się topisz
z nadzieją na lepsze jutro

słońce wschodzi tak samo
już róże przestały zakwitać
czekasz na przedwiośnie
codziennie zima cię wita

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bestyjko, sorki pogmerałam zrównałam
jak chcesz to bierz :)
noworocznie, cmook

Bardzo ładnie Stasiu podoba się ta zmiana i dziękuję serdecznie oraz odwzajemniam
noworocznie


serdecznie

be
Opublikowano

tak refleksyjnie bestio u Cię, a mnie się zdaje,
że te oczy ludzkie czasem mogą zauważać tylko
niedobre strony, mniej dobrych- te się jakoś
tak rozpływają, nawet nie wiemy kiedy lub wolimy
widzieć tylko złe-jakby tylko one były- co też w media
często nabrzmiewają, co prowadzi do frustracji, J.(:

Opublikowano

życie to taka "plecionka" z nitek dobra i zła i wiesz, chyba to wina "oczu" i uporu pamięci, że tych złych wydaje nam się więcej...one po prostu bardzo uwierają, nawet po latach przyćmiewają bólem dobre wspomnienia; l
ekarstwem może być próba zmiany patrzenia i "ćwiczenie" umiejętności cieszenia się każdą, choćby najmniejszą "różową" chwilką - to taka moja refleksja :))
wersyfikacyjnie wydaje mi się lepsza wersja Stasi, choć Twoja wg mnie też jest dobra
:)))))
serdecznie pozdrawiam Bestio be (całkiem miłe "be") -
Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dziękuję Krysiu za odwiedziny, gdyż zawsze szanuję Twoje zdanie ba gdyż jesteś w tym dobra znaczy w poezji jednak wersja Stasi zmienia cały sens, gdyż ,, w życiu zmartwienia zbierasz",a życie zmartwienia zbiera to 2 inne kwestie znów motyw ,, na palcach" to fraza już tak bardzo znana, ale jak mówią wierz we własne siły i przemyśl każdą radę, gdyż zapewne jest w jakimś tam stopniu pomocna
Tak na marginesie lubię Cię i to bardzo

serdecznie

be
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzieki za wizytę za usypianie także. Miło Lady, ze napisałaś koment łatwizna mówisz chyba tak ale wskrzeszona

serdecznie

be


Wskrzeszenie cieszy.
I zobowiązuje wskrzeszonego ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tectosmith ja tylko zabrałem głos w kwestii religijnej, jestem wierzący i nie wstydzę się tego wstyd mi tylko za portalowych agnostyków i ateistów, którzy nie szanują uczuć religijnych innych od siebie tak,że nie jest to wykłócanie a poza tym to ty wywołałeś ,,temat,,, pierwszy
    • @Alicja_Wysocka ... słowo w szkatułce schowałam gdy przyjdzie zimno będę wyjmowała wiele ciepła mi dało pewnie więcej zostało  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego popołudnia 
    • @Alicja_Wysocka Rozumię. To nie jakaś dyrektywa ,miałem na myśli, że ludzie nie radzą sobie z wolną wolą. Wojny, kradzieże,napady... Gdy się ją częściowo zabiera.  Brzydki przykład, w reżimach ludzie... Tak to widzę, każdy może inaczej, tym lepiej dla wiersza.   Pozdrawiam serdecznie  Miłego popołudnia   
    • Zobaczę dziś piękno, Bo Ciebie zobaczę. Zobaczę na pewno, Zobaczę — i zapłaczę.   A Ty zapłaczesz ze mną, Zapłaczesz, gdy zobaczę, Ile warte jest piękno, Ile warte to, co zobaczę.   Ile warte jest w sobie, Bo warte — co uparte. I wzrokiem będę w Tobie, I wzrokiem brnął w zaparte.   Dziś zobaczę piękno, Na oścież otwarte, Przede mną, nade mną, Z ciemności wydarte.   Kiedy będziesz ze mną...            
    • @Berenika97 trochę pozmieniałam i napisałam ciąg dalszy, nie wiem czy mogę przekleić na górę:    pryzmat    liście spadały wolno jakby czas w parku się rozciągnął on siedział na ławce bliżej światła ona trochę dalej w półcieniu jej cień przeskakiwał między drzewami jego cień starał się go złapać ich słowa były tylko echem tak jakby park powtarzał je sam dotknęła cienia jego dłoni uśmiech który odwzajemnił był tylko blaskiem odbitym od mokrych liści wyszli z parku na zimną poświatę sklepowych witryn liście zostały za nimi jak stłumione wspomnienia rozmów których nikt już nie chciał kontynuować pozostawali obok siebie ale ich kroki należały do dwóch różnych światów ona poprawiała szalik on zerkał w ekran telefonu na skrzyżowaniu wybrali inne drogi ich cienie przecięły się na moment pod latarnią rozproszone w ciepłym świetle po czym każde ruszyło w swoją stronę i tylko przez sekundę wydawało się że jeszcze idą razem
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...