Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Sam nie wiem, to chyba nie jest akurat wiersz dla mnie, mam troszkę wrażenie wytarcia przedstawionych tu motywów, nie odnalazłem tu momentu, który by we mnie uderzył podczas czytania, sprawił, że się zdziwię, zamyślę. Przeszedłem nieco obok wiersza. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No cóż Marcinie? Nie każdy przepada za gorącymi rytmami...w życiu, ale dziękuję nawet za przejście "nieco obok"...jednak byłeś a to się liczy :))))

Serdecznie pozdrawiam -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


oo..sylwestrowo u Ciebie Krysiu...tanecznie:):)pozdrowki:)
toć przecie karnawał, więc trza się bawić dopóki jesteśmy na "tej sali"... "drugi raz nie zaproszą nas wcale" :)
dzięki, że zajrzałaś Beatuś :)

cieplutko pozdrawiam -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ależ bez przesady..."kunszt"...jaki kunszt? to tylko chwilka złapana w locie, ale za to prawdziwa...hmm..."niska poprzeczka"? no to myk pod ...nie wszystko trzeba brać na poważnie a ja czasami lubię żartować i tańczyć, tańczyć... jak tym razem:))))
dziękuję, że zajrzałeś i sorki, że nie przypadło...na przyszłość spróbuję się postarać :)

serdecznie pozdrawiam -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no nareszcie dziewczyna do "tańca i do różańca"...ups, tak misie rymło :)))

tańcz mała tańcz
do rana ze mną
ja z Tobą para
w sam raz
gorące rytmy
niechaj zachęcą
tych którym dziś
odwagi brak

:))))))))
dzięki Taruniu za "kocham takie rytmy"
i za zabranie

serdecznie i gorąco -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No cóż Marcinie? Nie każdy przepada za gorącymi rytmami...w życiu, ale dziękuję nawet za przejście "nieco obok"...jednak byłeś a to się liczy :))))

Serdecznie pozdrawiam -
Krysia

Mam nadzieję, że się nie pogniewasz. Jeśli obserwujesz moje komentarze to już zauważyłaś, że nie uprawiam kurtuazji, wymiany słodkości, jestem zdania, że szczera, krytyczna opinia bardziej się przysłuży autorowi utworu niż wymuszona grzeczność, a nie ma to nic wspólnego z brakiem sympatii i życzliwości dla piszącego. Pozdrawiam raz jeszcze :)
Opublikowano

przyłączam się do Grażynki w kwestii materiału roz-palnego :)
i z Magdą się zgodzę że cacuszko :)
i prowadzisz Krysiu, jak rzekł Pan Biały.
pozdrawiam autorkę i wszystkich zabierających głos w sprawie wiersza Krysi :)))

w nagrodę ten fragmencik sobie choć dotknę:

"współgrają kolory
z wyczuciem bioder
poznasz kroki"

subtelnie i piękne :)
pozdrawiam Krysiu serdecznie :)))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No cóż Marcinie? Nie każdy przepada za gorącymi rytmami...w życiu, ale dziękuję nawet za przejście "nieco obok"...jednak byłeś a to się liczy :))))

Serdecznie pozdrawiam -
Krysia

Mam nadzieję, że się nie pogniewasz. Jeśli obserwujesz moje komentarze to już zauważyłaś, że nie uprawiam kurtuazji, wymiany słodkości, jestem zdania, że szczera, krytyczna opinia bardziej się przysłuży autorowi utworu niż wymuszona grzeczność, a nie ma to nic wspólnego z brakiem sympatii i życzliwości dla piszącego. Pozdrawiam raz jeszcze :)
Ależ Marcinie, spokojnie... jestem tu nie od dzisiaj i znam zasady...komentujesz wiersz a nie osobę autora, więc jeśli szczerze i konstruktywnie, to tylko należy dziękować i za każde mądre słowo krytyki jestem Ci wdzięczna. A ten wiersz...tak "z przymnrużeniem oka" i pod wpływem chwili...
Nie gniewam się i proszę, zaglądaj nadal bez kurtuazji :) jesteś mile widziany :)
A to uśmiech dla Ciebie :))))))))))))))))))))))))
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


prawdę mówiąc też wolę tango...takie romantyczne we dwoje, a salsa ...może być grupowo, ale dlaczego ja mam prowadzić? a niech tam, dobrze...jeśli chcesz tańczyć, trzeba zgrać kolory :))))
dziękuję

serdecznie pozdrawiam -
Krysia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...