Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


masz ucho :)
Tak też uważam, Agata ma ucho i oko, też posłuchałam sobie.
Lubię (choć się zupełnie na tym nie znam),
gdy podkład muzyczny nie zagłusza wokalu. Tak tu jest.
Myślę o pewnych formach muzycznych, bo chyba nie zawsze się da,
(rock, metal i pewnie jeszcze wiele innych).
Podziwiam i baaardzo życzliwie zazdroszczę ludziom muzykalnym.
Pewnie mnie przy okazji, coś fajnego omija, niestety.
Tak sobie pogwarzyłam.
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Magda, Ty jesteś dla mnie na zawsze Migdałkiem i wiesz,
że Cię w końcu kiedyś schrupię! Poczekam jeszcze, bo za ładne
wiersze piszesz i komentarze wyzwalające uśmiech i dobre
samopoczucie. Oj, wielu jest (na pewno) chętnych na Twoje
pistacje! Naraziłabym się zbyt wielu rywalom!
Najserdeczniej cmokam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zawsze Wena z Tobą, umiesz szybko, pięknie i celnie
(tu kłania się mój grzech pychy), opisać wierszem
i to jak! A co mi tam! Po takim komencie, to nie
ma świętych!
Dziękuję teraz i zawsze zapraszam
- baba
Opublikowano

Nie odrywając zanadto uwagi od wiersza podaję jeszcze jeden link z tą samą piosenką oraz tłumaczenie tekstu.
To wszystko naturalnie w tle ;)

www.youtube.com/watch?v=JD4hW8Mpjv8

Myślałam że to zabawne, gdy spóźniłaś się na pociąg
Gdy zadzwoniłam do ciebie do domu, powiedzieli mi że wyszłaś wczoraj
Pomyślałam że to dziwne, gdy znaleźli twój samochód
Koło drzewa w Ennis, gdzie się kiedyś spotykaliśmy

Droga Isobel, mam nadzieję że masz się dobrze, i to co zrobiłaś jest słuszne
To było takie piekło, życzę ci szczęścia, i abyś była bezpieczna dzisiaj w nocy

Ten dzień długo się zbliżał i długo jeszcze potrwa
Kiedy ostatni dzień się kończy, pomagam mu przeminąć
Kochając cię mocniej

To kim by został, wszystkie rzeczy których by dokonał
Czy kochał by cię i nie zawiódł?
Czy byłby silniejszy niż jego ojciec?
Nie obwiniaj się, zostaw to w spokoju

Droga Isobel, mam nadzieję że masz się dobrze, i to co zrobiłaś jest słuszne
To było takie piekło, życzę ci szczęścia, i abyś była bezpieczna dzisiaj w nocy

Ten dzień długo się zbliżał i długo jeszcze potrwa
Kiedy ostatni dzień się kończy, pomagam mu przeminąć
Kochając cię mocniej

Opublikowano

Agatko!
Dziękuję za słowa, nie jestem biegła w tym języku,
ale mam w pobliżu osobistego tłumacza.
Smutne słowa i melodia, bardzo nostalgiczna całość.
Jeszcze raz dzięki za życzliwość i poświęcony czas.
Ściskam
- baba

Opublikowano

Jeśli nie możesz kochać najmocniej
nie budż skowronków w czas srogiej zimy
Ten refren tak wiele mówi , jeżeli czujesz ze nie jest to ta prawdziwa miłość , to nie wzbudzaj niepotrzebnej nadziei ,nie rozkochuj by zostawić póżniej ,,,a cala reszta można czytać i czytać w nieskończoność extra i już,,,pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Miło mi, że Ci się podoba refren piosenki, początkowo te słowa miały po rozwinięciu
stanowić oddzielny wiersz, ale wykorzystałam je do tego wiersza i chyba - dobrze zrobiłam.
Bardzo dobrze odczytujesz sens słów. Dziękuję za czytanie i komentarz do wiersza,
serdecznie pozdrawiam
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...