Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiedyś szeptałaś do mnie - TYGRYSIE
Gdym prężył ciało w chwili rozkoszy
Teraz MISIAKU najczęściej słyszę
Kiedy się wtulasz we mnie na wietrze
Choć STARY BYKU - też mnie nie minie
Gdy się za jakąś młódką obejrzę

I zrobię wszystko, by w jesień życia
Gdy już nam, Miła, tych lat nakapie
LWEM SIWOGRZYWYM zostać w Twych oczach
A nie usłyszeć, TY STARY CAPIE!

Opublikowano

Grażynko - też Pozdrawiam i Ciebie i Puszorka Cieplutkiego !

Nie - nie wylenieję, to mi nie grozi - a żem spod znaku Lwa (co Cię chyba nie dziwi:)) - to i takim chciałbym pozostać w Jej tak mądrych i tak zielonych oczach :))

Pogodnych i Spokojnych (aż do Sylwestra :) - życzę.

Marek

Opublikowano

Oj Baboleczku Niereformowalny :))
Dlaczego "kozioł uparty" - a może to Wilk-Basior (Nocny Łowca), który jednak tylko ztą jedna Waderą będzie, aż go nie złapią Wnyki Śmierci.

A Lew - jest sie do kogo przytulić - a Ty że Cap najlepszy!

Więc na Nowy Rok - życzę Ci, abyś spotkała Tygrysa na swej drodze - a Cap niech sobie w domu capcarapi pilotem po ekranie!

M.

Opublikowano

Jolu - prezenty - całkiem niespodziewanie - spadły na mnie ze wszech stron! W tamtym roku było gorzej - a co dostałem?

No wiesz - oprócz prezentów praktycznych - ksiązki, ksiażki i ... szybkowar :))

Lubię czasem (czasem!) coś tam przyrządzić - zwykle "to, co Tygrysy lubią najbardziej "

Cmok ! - Marek

Opublikowano

Biały Panie - toż napisałem w tytule - Zwierzę DOMOWE!

Ja tam nie łamię pazurów na tapetach (które sam kładłem!) - lecz raczej służą mi one - do otwierania piwa:))

A ta cała "wolność' - to przereklamowana ona jest, jakby.

Pozdrawiam - Marek (wolny inaczej:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...