Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pod krzesło elektryczne podpięto wykrywacz kłamstw
siadł w swetrze wydzierganym przez mamę
chce czuć ciepło z czasów embrionu

elementy układanki unicestwione podprogowo
bioenergoterapia penetruje rejony skażone
nadopiekuńczą miłością do jednostki

kompletnie zalana ze strachu noc
widzi przyszłość na barkach grabarza
w nadinterpretacji szalonej młodości

każą mówić czy zerwał jabłko?
każą za życie przed życiem po życiu
kat zrobił co w jego rękach

pożegnanie brzmiało
tak
ludzie są tacy, jak ich wychowano

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak parafrazujesz słowa Czartoryskiego, które przywłaszczył Staszic
od wieków wiadomo, ze takie są społeczeństwa, ale jestesmy słabi by dać moc pokoleniom.
Dobre, Panie, dobre!!!!
cmokam z ukłonami ES
dziękuję p. Stasiu za pozostawienie siebie u mnie z dobrym słowem
pozdrawiam
r
Opublikowano
ludzie są tacy, jak ich wychowano

poruszasz w wierszu bardzo istotny problem wychowania w myśl, "czym skorupka za mlodu nasiąknie, tym na starość trąci"/ albo "niedaleko pada jablko od jabloni"/ ale jest jeszcze inny problem (troszku się na tym znam hehe, zawodowo), otóż najgorzej, gdy w ogóle brak wychowania/ dzieci pozostawione same sobie wychowuje "ulica" i to jest spoleczny problem nas wszystkich, nie tylko rodziców, ktrórzy ograniczyli się do spłodzenia/ dobrze, że o tym piszesz/
dobry wiersz Rafale

serdecznie pozdrawiam :)))
Krysia
Opublikowano

kompletnie zalana ze strachu noc
widzi przyszłość na barkach grabarza
w nadinterpretacji szalonej młodości

każą za życie przed życiem po życiu
kat robi co umie najlepiej

pożegnanie brzmiało tak -
- ludzie są tacy jak ich wychowano

/

tylko to / reszta zbyt sztywna i techniczno-mechaniczna /
mało komentuję ale czytam/
uszanowanie t /

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc Unieważnię - czyli  sprawię, że przestaniesz istnieć, że twój krzyk, twój bunt, twoja złość staną się nieważne, niewidzialne. Wiersz mówi o tym, jak system (społeczny, polityczny, osobisty) neutralizuje autentyczny gniew - nie walcząc z nim wprost, ale unieważniając go, ośmieszając, gasząc błyskami i brokatem.  Ciekawe! 
    • @Waldemar_Talar_TalarJa również nie boję się miłości! :))))   nie boję się miłości gdy świat się chwieje to ona przypomina po co się żyje
    • @KOBIETA Bardzo często sięgam w swojej twórczości po motywy weird fiction i mitologię Cthulhu. Jest to najdoskonalszy rodzaj grozy transcendencjalnej 
    • Ty bzik - ba - bujał: cne, to potencjał u babki zbyt.      
    • @Migrena Napisałeś świetnie o artystach (poetach), którzy utknęli między własną ambicją a paraliżującym brakiem autentyczności. Ich powaga jest pozą, która maskuje brak treści. Dużo tu ironii, która miejscami przechodzi w groteskę. Wyśmiewasz pozy i banały, którymi posługują się ci "twórcy", którzy pragną wielkich tematów, ale boją się ryzyka, prawdy i konfrontacji. W końcówce, wiersz staje się opowieścią o uniwersalnym ludzkim dążeniu do ekspresji. Pokazuje, że prawdziwa twórczość (to "żywe słowo") nie jest łatwa ani przyjemna. Ona "gryzie" – jest bolesna, wymaga konfrontacji i pozostawia ślad. Ciekawy tekst, refleksyjny, świetny!    Czytam twój wiersz o poetach-tułaczach i myślę sobie - znam takich, co mają w plecaku dziesięć tomików niedokończonych, trzy metafory (wszystkie o jesieni) i jeden rym do słowa "miłość", który brzmi jak "pilność". Stoją na przystanku inspiracji czekając na autobus, co nie przyjedzie, bo wena ma dziś wolne i poszła do fryzjera. A ja? Ja też mam watę w zdaniach i kotlet robię z każdej myśli, ale przynajmniej wiem, że pies ma rację - i dlatego kończę wiersze, choćby były jak skarpety - nierówne, ale w parze. Bo lepiej skończyć źle niż pięknie nie zacząć, a słowo, które w końcu dogonię - niech gryzie, szczypie, drapie! Przynajmniej poczuję, że żyję!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...