Elegia o mistrzu Baczyńskim

[Piotr, Aleksander Koza]

Elegia o mistrzu Baczyńskim

Ruiny stolicy, szarą mgłą zasnute
Czerwienią pożóg widnokrąg ogarnięty
Krwią bohaterów skąpane ulice
I z każdej strony dobiegają tylko ciche lamenty
Krzyk i rozpacz wszystko otacza
Śmierć zbiera okrutny plon

I na barykadach pokolenie Kolumbów tkwi
W tragedii powstania poeta chwyta za broń
Choć słowem walczyć powinien wciąż
Tęsknotę za wolnością w jego sercu Boże schroń


Nagle w jego piersi złowieszcze utkwiło ostrze
Zimno przeszyło całe ciało
Śmiertelnie raniony pada na ziemie
Oddaje dusze, serce i ostatnie piękne wspomnienie…

[Joanna_Janina]

Ruiny stolicy szarą mgłą zasnute
Czerwienią pożogi widnokrąg ogarnięty
Krwią bohaterów skąpane ulice
A wokół krzyk, śmierć, ciche lamenty

Pokolenie Kolumbów tkwi na barykadach
W tragedii powstania poeta chwyta broń
Choć walczyć powinien wciąż słowem nie szpadą
Tęsknotę za wolnością w jego sercu Boże schroń


Nagle w piersi złowieszcze ostrze utkwiło
Zimno przeszywa to wielkie istnienie
Śmiertelnie raniony na ziemię upada
Oddaje dusze, serce i piękne wspomnienie…


Takie moje zmiany. Jeszcze można lepiej dopracować. Spróbuj bo warto i wielka myśl w wierszu ujęta. Pomysł wspaniały. Trzeba troszkę popracować nad techniką i będzie dobrze.
Pozdrawiam serdecznie :)
Janina