aquafemina

[Filoniusz Kranz]

znad spiętrzeń powiek
zamrożonych pofałdowań brwi
słabe impulsy gesty obronne
maskulini składają w niszach groty i szpikulce
stępione muśnięciem dłoni

poddają się w końcu
dreszcze przechodzą w drgania ramion
studzą się w dotykowej płynności

pełzną na brzeg sadzawki
długo suną po piachu
trą bezładnie łokciami po żwirze
kolekcjonując liczne rany otarcia
poparzenia księżycowe
ku wodzie
jednak

nasyceni
pełni aromatycznej wilgoci
wracają do domów zataczając
życiodajny półokrąg na offsetowej papeterii
skroplone wargi wcierają w listy

[Anna_Para]

Świetne to jest, Panie Filoniuszu! Przez te "poparzenia" poczułam się wywołana do tablicy:) A "aromatyczna wilcoć" jest baardzo zmysłowa. Zmykam, nie parzę, pozdrawiam, Para

[Fly Elika]

pomysłowe i zmysłowe to napisanie

pozdrawiam

[Pan_Biały]

nic nie kumam czaczy
ale dobrze się czyta i wrócę w świeżych myślach, dziś już pijak idzie spać
spać jak to łatwo powiedzieć - tak to szło, chyba:)
pozdrowienia
r

[Adrian_Poraj]

Mnie się tytuł trochę kojarzy z Syreną. Całkiem niezły wiersz. Pozdrawiam ;).