Owoc

[Gryf]

Dojrzewa człowiek z biegiem lat,
Jak owoc wisi na drzewie życia.
Bilans na sercu zysków i strat
Sporządza w sumieniu licząc skrycie.

Dzieciństwo beztroskie i szumna młodość
Czerwienią skórkę na ludzkim jabłku.
Osiąga w zabawie szaloną błogość
I łączy się z drugim w miłosnym stadku.

A potem ciemnieje, mądrością się marszczy,
Pomaga zakwitnąć młodszym pączętom.
I wiedzie przejrzały swój żywot dalszy,
Jak żyć, jak dojrzewać pokarze wnuczętom.

Na koniec jesienią upadnie na ziemię
I w proch się obróci.

[Gość]

Gryfie miły, Wena na dobre wróciła!
I jakby ze snu się zbudziła
Mądrości Tobie podpowiada.
A Ty je zgrabnie w wiersze składasz.

Pięknie przedstawiłeś życie.

Pozdrawiam ciepło i cieszę się, że znów mogę wiersze Twoje czytać :-)

[piotr marcin]

Świetne porównanie życia do owocu- zwłaszcza jabłka, bardzo lirycznie, pozdrawiam.

[krzysztof marek]

hmm... Gryfie, Twoje wiersze po prostu wymuszają na mnie refleksję. To dobrze :) Mądrej refleksji nigdy za wiele. Pozdrawiam Serdecznie :)))

[Gryf]

Dziękuję przyjaciele za wasze słowa
Zacząłem jak owoc życie od nowa
Byle by tylko równo się czerwieniło
I znów w bezimienność się nie zmieniło